H δημοφιλής πρωταγωνίστρια μιλά για την ηρωίδα που ερμηνεύει στο θέατρο «Αποθήκη» κι εξηγεί το γιατί επιστρέφει σ΄αυτήν εδώ και τέσσερα χρόνια…
Συνέντευξη στην Ισμα Τουλάτου για την Action Press
Οταν αναφέρεται στη Μαρί Κιουρί η Πέγκυ Τρικαλιώτη είναι κυριολεκτικά καταιγιστική. Μιλά με πάθος, ενθουσιασμό κι έκδηλο θαυμασμό για την ηρωίδα της. Η πασίγνωστη ηθοποιός επιστρέφει για τέταρτη σεζόν στην παράσταση «Η Απολογία της Μαρί Κιουρί» σε κείμενο της Ευσταθίας και σκηνοθεσία της Κίρκης Καραλή η οποία εφέτος παρουσιάζεται στο θέατρο Αποθήκη (παραγωγή: Αθηναϊκά Θέατρα).
Πρόκειται για μια παράσταση που έχει αποσπάσει σημαντικές κριτικές από τον Τύπο κι επαινετικά σχόλια από το κοινό που τη χειροκρότησε τόσο στην Αθήνα όσο και στην Θεσσαλονίκη, ενώ η πρωταγωνίστρια έχει τιμηθεί με δύο θεατρικά βραβεία για την ερμηνεία της.
Η παράσταση έχει ως έμπνευση και αφορμή τη βιογραφία που γράφτηκε από την κόρη της Εύα Κιουρί και φωτίζει αληθινές, κομβικές στιγμές της ζωής της μητέρας της. Μέσα από μια προσωπική διήγηση, η θεατρική Μαρί Κιουρί, η κορυφαία επιστήμων του 20ου αιώνα με την παγκόσμια αναγνώριση, διηγείται τη θυελλώδη ζωή της με χιούμορ, με συγκίνηση και με τη δύναμη που πηγάζει από την αντισυμβατική προσωπικότητά της.
Η Πέγκυ Τρικαλιώτη μιλά για όλα τα παραπάνω στην Action press κι εξηγεί, μεταξύ άλλων, πώς προσέγγισε την ηρωίδα και τί την συναρπάζει στη Μαρί Κιουρί…
-Τί σας κάνει να επιστρέφετε στη Μαρί Κιουρί;
-Νομίζω ότι αυτή η παράσταση, γενικά, δεν εξαντλείται. Μπορεί να εξαντλεί εμένα, κι αν σταματήσω κάποια στιγμή να την κάνω είναι γιατί εγώ φτάνω στα όριά μου καθημερινά μ΄αυτή την παράσταση. Στα όριά μου σωματικά, συναισθηματικά, φωνητικά, παντού… Είναι μια παράσταση που μου τα ζητάει όλα κι αυτός είναι κι ένας από τους λόγους που με ελκύει. Είναι ένα έργο που μου ζητάει όλες μου τις υποκριτικές ηλικίες και δυνατότητες, παίζω μια γυναίκα μεγάλη από τη γέννησή της σχεδόν ως το θάνατό της και ό,τι περνάει μέσα σε μια ζωή: χαρές, λύπες, γάμους, έρωτες, γεννήσεις, βραβεύσεις, δουλειά, καταθλίψεις, όλα. Οπότε αυτό απαιτεί από μένα να καταθέσω ένα πολύ μεγάλο κομμάτι μου και υποκριτικά και τεχνικά και ουσιαστικά…
–Ποιά ήταν, τελικά, η Μαρί Κιουρί;
– Ενα πλάσμα που για μένα αποτελεί φωτεινό παράδειγμα. Ενας πολύ κανονικός άνθρωπος αλλά την ίδια στιγμή και role model, μαγική. Η πορεία της διδάσκει μαθήματα ζωής. Είναι μια γυναίκα που διένυσε μια πολύ μεγάλη κι έντονη διαδρομή ην οποία, ομολογώ, δεν γνώριζα μέχρι πριν από λίγα χρόνια, οπότε άρχισα να διαβάζω γι΄αυτήν. Ξέραμε μόνο το επιστημονικό της έργο, τα δύο της Νόμπελ. Στην πραγματικότητα, όμως, η ζωή της ήταν πολύ περισσότερα απ΄αυτό. Μια σπουδαία ζωή που διδάσκει πώς ένας άνθρωπος μπορεί να μη το βάζει κάτω ποτέ. Μπορεί να πέσει 15 φορές και να σηκωθεί 18…
-Εχει αλλάξει κάτι στην παράσταση στα τέσσερα χρόνια που παίζεται;
-Δεν έχει αλλάξει σκηνοθετικά, δεν έχει αλλάξει η μουσική, η κίνηση, το μπες-βγες, δεν έχουν αλλάξει τεχνικά πράγματα. Νομίζω ότι μέσα μου έχουν αλλάξει παρα πολλά, κάνω πολλούς διαφορετικούς συνειρμούς πλέον. Οταν ανέβηκε το έργο άλλα κομμάτια με συγκινούσαν και τώρα τα σημεία που με συγκινούν είναι τελείως διαφορετικά. Επίσης, οι συνειρμοί που κάνω για να μπω από τη μια σκέψη στην άλλη κι από το ένα συναίσθημα στο άλλο, οι εσωτερικοί μου συνειρμοί, είναι τελείως διαφορετικοί από την πρώτη φορά. Οπότε φαντάζομαι ότι ενεργειακά η παράσταση θα είναι διαφορετική…
-Ποιά ήταν για σας η μεγαλύτερη πρόκληση σε σχέση με την ηρωίδα;
-Ηθελα να μιλήσω γι΄αυτή τη γυναίκα, την ερωτεύτηκα. Πρέπει να δει κάποιος την παράσταση για να καταλάβει. Είναι ένας ύμνος στη ζωή με ό,τι αυτή εμπεριέχει. Καλά και κακά, πάνω και κάτω. Ξαναλέω, την έχω ερωτευτεί αυτή την ηρωίδα. Το κομμάτι της γυναίκας μέσα στην κοινωνία. Της γυναίκας, της επιστήμονος, της ερωμένης. Μιλάμε τώρα για το 1867 που γεννήθηκε, μια πολύ δύσκολη εποχή για τις γυναίκες. Κι όμως τόλμησε να κάνει πράγματα που δεν τολμούν ούτε σήμερα οι γυναίκες. Και να κατακτήσει πράγματα που δε μπορούν εύκολα να κατακτήσουν. Ηταν η πρώτη γυναίκα που τιμήθηκε με δύο Νόμπελ, η πρώτη γυναίκα που δίδαξε στη Σορβόνη, ήταν πρωτοπόρος σε όλα, ας σκεφθούμε ότι η επιστημονική κοινότητα εκείνη την εποχή ήταν αυστηρά ανδροκρατούμενη. Ηταν ένα πλάσμα μαγικό κι όσοι δουν την παράσταση θα πάρουν λίγο από την ενέργεια αυτής της γυναίκας φεύγοντας…
-Είναι πρότυπο η Μαρί Κιουρί στην εποχή μας;
-Φυσικά, κατά βάση είναι πρότυπο. Γιατί δε μιλάμε για έναν άνθρωπο που του ήρθαν όλα θετικά, ούτε που δεν αντιμετώπισε ψυχολογικά προβλήματα κι απώλειες στη ζωή του. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Μια γυναίκα που αντιμετωπίζει πολύ κανονικά ανθρώπινα γεγονότα, ακόμη και μια κατάθλιψη η οποία είναι μέρος της ζωής μας πλέον – και μάλιστα επιλόχειο κατάθλιψη και κρίση πανικού- πέρα από τις ανθρώπινες απώλειες που πάει μαζί τους χέρι χέρι από την παιδική της ηλικία ακόμη, από την εποχή που πέθανε η μάνα της. Το έργο δείχνει έναν άνθρωπο που αντιμετωπίζει ό,τι αντιμετωπίζουμε όλοι μας. Και συγχρόνως, αυτή η γυναίκα συνεχίζει ν΄ανεβαίνει για να κατακτήσει τον σκοπό της, αυτό που θέλει. Πάει προς το φως παρόλο που τα πάντα θα μπορούσαν να την καταποντίσουν. Εκεί που μπορούσε να πει «δεν μπορώ άλλο», πάντα σηκώνεται. Είναι καταπληκτικό, γιατί δεν το κάνει για προσωπικό της κέρδος. Οταν ανακάλυψαν το ράδιο με τον άνδρα της- αναφέρεται αυτό στο έργο- παρόλο που δεν είχαν κυριολεκτικά να φάνε και περνούσαν πολύ δύσκολα, το έδωσαν χωρίς να ζητήσουν κανένα δικαίωμα ή αμοιβή γιατί θεωρούσαν ότι η Επιστήμη είναι κοινωνική κατάκτηση και η κατοχύρωση εμποδίζει τη συνέχιση των ερευνών για τους επόμενους. Η Μαρί δε σταμάτησε να δουλεύει ούτε μετά το δεύτερο Νόμπελ. Δούλευε μ΄έναν σκοπό. Ολοι έχουμε έναν σκοπό στη ζωή μας. Το θέμα είναι να μπορέσουμε να τον βρούμε και να κάνουμε ό,τι μπορούμε προς αυτόν. Οταν έχεις σκοπό, στην πραγματικότητα είσαι πιο μαλακωμένος μέσα σου. Ο,τι και να έρχεται το αντιμετωπίζεις. Κλαις, χτυπιέσαι, πέφτεις, αλλά σηκώνεσαι και πας προς τον σκοπό σου….
-Από πού αντλήσατε, αλήθεια, για να «χτίσετε» ερμηνευτικά την ηρωίδα;
-Στην πρώτη παράσταση, επειδή είχαμε κάποια τεχνικά θέματα, ήταν να μη γίνει, λίγο προτού ξεκινήσουμε τις πρόβες μας εγκατέλειψε ο τότε παραγωγός κι αποφασίσαμε να το κάνουμε μόνες μας με την Κίρκη Καραλή και την Ευσταθία, οπότε κάποια στιγμή έπρεπε ν΄ανέβει και είχαμε μόνο τρεις εβδομάδες στη διάθεσή μας μέχρι την πρεμιέρα. Στην αρχή, ήταν καθαρά πληροφορίες. Διάβασα όσο περισσότερο μπορούσα για τη ζωή της και προσπάθησα να την προσεγγίσω ενστικτωδώς. Με τις πληροφορίες, με το δικό μου εσωτερικό υλικό και με το ένστικτό μου σε σχέση μ΄αυτή. Και σιγά σιγά, με το που ανέβηκε η παράσταση κι άρχισε να πηγαίνει καλά, άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα κι άλλα σημεία του έργου. Στην αρχή δεν το είχα ως όλον μέσα στο κεφάλι μου, ήταν πιο θαμπό. Τώρα πια μου είναι πολύ καθαρό. Κάθε περίοδος της ζωής της μου είναι ξεκάθαρη. Πρέπει να πω ότι σε κάθε παράσταση ανακαλύπτω κάτι καινούριο. Κι αυτό είναι που συνεχίζει να με κάνει να θέλω να συνεχίζω μ΄αυτό. Η αλήθεια είναι ότι σκέφτηκα να κάνω κάτι άλλο φέτος. Επειδή όμως αυτή η παράσταση δεν είχε πάρει ιδιαίτερη δημοσιότητα, είχε ανέβει τρεις φορές σε πολύ πιο μικρό θέατρο για 2-3 μήνες κάθε φορά, βραβεύθηκε, δεν ήταν εκεί το θέμα… Σκέφθηκα, όμως, μέσα μου, ότί θα ήταν καλό να δοθεί σ΄αυτή την ιστορία της συγκεκριμένης γυναίκας από τη δική μας πλευρά – γιατί στο μέλλον μπορεί και κάποιος άλλος να κάνει κάτι- μια ακόμη ευκαιρία ν΄ακουστεί. Αυτό μας οδήγησε στην απόφαση να το ξανακάνουμε φέτος…
– Τί εισπράττετε, αλήθεια, από τον κόσμο που έρχεται στην παράσταση; Τί σχόλια ακούτε;
-Οσοι έχουν έρθει και μας έχουν μιλήσει-γιατί δεν σου μιλάει και όλος ο κόσμος-μας λένε ότι έχουν βρει στοιχεία της δικής τους ζωής στο έργο, ακόμη και πολύ νέοι άνθρωποι. Γιατί δεν είναι μόνο μια ζωή βιωμένη-με χαρές, με λύπες, με θανάτους-έχει και υπαρξιακά θέματα μέσα. Οπότε μ΄αυτά τα τελευταία μπορεί να ταυτιστεί οποιοσδήποτε, είτε είναι 22 ετών, είτε 80. Μπορεί ένας 22χρονος να μην έχει ζήσει όλη αυτή τη διαδρομή-απώλειες, χαρές, θανάτους, όλ΄αυτά- αλλά επειδή έχουν σχέση με μια υπαρξιακή αναζήτηση της ηρωίδας η οποία υπάρχει από την ώρα που γεννιόμαστε ως την ώρα που πεθαίνουμε, μιλάει, θεωρώ, σε όλες τις ηλικίες. Οπότε, όλοι αυτό μου λένε, έχουν βρει κάτι με το οποίο έχουν ταυτιστεί. Κλαίνε, γελάνε…Γιατί έχει και πολύ γέλιο το έργο, έχει χαρά…Εχει και δραματικά σημεία. Γενικά υπάρχουν πολύ έντονες εναλλαγές. Τη μια στιγμή η Μαρί γελάει και χορεύει και την επόμενη στιγμή χάνει κάποιον και πέφτει σε βαρύ πένθος. Το οποίο, δε κρατά ούτε ένα λεπτό και πάει στην επόμενη φάση της ζωής της που είναι ξανά όρθια και χορεύει. Αυτή η εναλλαγή μου αρέσει πολύ…
Ιnfo:
«Η Απολογία της Μαρί Κιουρί»
Θέατρο Αποθήκη (Σαρρή 40, Ψυρρή, τηλ: 210 3253153)
Κείμενο-Μουσική: Ευσταθία
Σκηνοθεσία-δραματουργική επεξεργασία: Κίρκη Καραλή
Στον ρόλο της Μαρί Κιουρί η Πέγκυ Τρικαλιώτη. Μαζί της η Ιζαμπέλλα Μπαλτσαβιά και ο χορευτής Κωνσταντίνος Παπανικολάου σε διπλή διανομή με τον Νίκο Σαμουρίδη
Σκηνικά-κοστούμια: Αση Δημητρολοπούλου
Φωτισμοί: Κωστας Τριανταφύλλου
Κίνηση: Κωνσταντίνος Παπανικολάου
Επιστημονική σύμβουλος: Παρή Ράπτη
Παραγωγή: Αθηναϊκά Θέατρα
Παραστάσεις: Σάββατο (18.00), Κυριακή (21.00), Δευτέρα (20.00), Τρίτη (21.00)
Δείτε περισσότερες πληροφορίες εδώ.
