Είμαι από εκείνους, τους ίσως λίγους, που θεωρούν ότι η πολιτική μιας χώρας απαιτεί όχι έναν αλλά δύο πόλους: μια κυβέρνηση που να κυβερνά και μια αξιωματική αντιπολίτευση που να εντοπίζει και να αναδεικνύει τα κακώς κείμενα, να λειτουργεί τον μηχανισμό της πολιτικής λογοδοσίας και να ετοιμάζει ένα εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης.
Παναγιώτης Δουδωνής/ActionPress
Με άλλα λόγια, πιστεύω ότι κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση έχουν εξίσου μεγάλη σημασία για τη διοίκηση της χώρας. Υπάρχει εξάλλου και ένας επιπλέον απλός λόγος που θεωρώ πως συμβαίνει αυτό: δικομματισμός δεν σημαίνει απλώς ύπαρξη δύο μεγάλων κομμάτων αλλά και εναλλαγή τους στην εξουσία.
Ας σταθούμε σε αυτή την τελευταία παρατήρηση περί εναλλαγής κομμάτων και ας υποθέσουμε πως είστε, αγαπητέ αναγνώστη, οπαδός της παρούσας κυβέρνησης και επίσης εκτιμάτε πως η Νέα Δημοκρατία θα έρθει αυτοδύναμη στις επόμενες εκλογές. Πώς ακριβώς πιστεύετε ότι θα εξελιχθεί το μέλλον; Είναι βέβαιο ότι στις σύγχρονες συνθήκες δε μπορεί ένα κόμμα να κυβερνά για πάντα και κάποια στιγμή, στις μεθεπόμενες εκλογές ή λίγο πιο μετά, θα έρθει η αξιωματική αντιπολίτευση στην εξουσία. Ποιος εγγυάται ότι η περίοδος αυτή δε θα είναι μια επανάληψη του 2015-2019, αν όχι στο επίπεδο της επιζήμιας διαπραγμάτευσης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, πάντως σίγουρα στο επίπεδο της έλλειψης οργάνωσης και στρατηγικού προσανατολισμού της χώρας; Και ποιος εγγυάται επίσης ότι η όποια πρόοδος θα έχει σημειωθεί στα επόμενα χρόνια δε θα εξανεμιστεί τότε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα;
Έπειτα, ξέρουμε πως οι θέσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης δίνουν τον τόνο της ποιότητας του παραγόμενου εναλλακτικού πολιτικού λόγου και έτσι λειτουργούν ως ένα μέτρο σύγκρισης για την κυβέρνηση, τόσο όταν αυτή αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για μεταρρυθμίσεις όσο και όταν διαχειρίζεται τις τρέχουσες υποθέσεις. Ποια είναι η εικόνα σήμερα στην κοινωνία για την ποιότητα της αντιπολίτευσης που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ;
Υπάρχει πάντα το Μάτι
Για να απαντήσω στο ερώτημα αυτό δε θα σταθώ στις δημοσκοπικές μετρήσεις, τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ (αλλά όχι εγώ) αμφισβητεί. Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα τις επικαιρότητας που αφορά στις πυρκαγιές. Εκεί, η αξιωματική αντιπολίτευση θα έπρεπε να είναι διπλά προσεκτική, μελετημένη και προγραμματική στον αντιπολιτευτικό της λόγο, καθώς υπάρχει το αρνητικό προηγούμενο της τραγωδίας στο Μάτι και έτσι οποιοδήποτε άστοχο σχόλιο ή εύκολη κριτική ευλόγως θα περίμενε πως θα οδηγούσε τους αντιπάλους της να υπενθυμίσουν τα όσα συνέβησαν τον Ιούλιο του 2018. Εξάλλου, υπάρχει πάνω από όλα το ανθρώπινο κομμάτι: η σοβαρότητα της προσέγγισης στα θέματα αυτά, η μελέτη για τα αίτιά τους και η άρθρωση ενός προσεκτικού πολιτικού λόγου θα ήταν μια ένδειξη μεταμέλειας για όσα έγιναν τότε και μια έμπρακτη ελάχιστη συγγνώμη στα θύματα και στις οικογένειές τους. Μια συγγνώμη που, καθώς θα ήταν ειλικρινής, θα τη δεχόμασταν όλα.
Όλα αυτά στη θεωρία. Γιατί στην πράξη είδαμε τον Αλέξη Τσίπρα να ρωτά σε επίσκεψή του στις πληγείσες περιοχές «Το σύνολο των σπιτιών που έχουνε θέμα σε όλη την Πεντέλη είναι πάνω από 200;» για να λάβει την απάντηση από τους ανθρώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης πως κάηκαν 3-4 σπίτια στο Ντράφι και άλλα τόσα στην Πεντέλη. Ένας πρώην πρωθυπουργός και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης που κάνει αυτοψία χωρίς να έχει διαβάσει ή ενημερωθεί για τα στοιχειώδη δεν πρέπει να είναι στόχος αγανακτισμένων αντιδράσεων ή αστείων επιπέδου twitter. Πρέπει να αποτελεί αντικείμενο προβληματισμού για την ποιότητα του δημοκρατικού διαλόγου στη χώρα.
Εκτιμώ πως η Ελλάδα χρειάζεται μια σοβαρότερη αξιωματική αντιπολίτευση, Εκτιμώ επίσης πως και η κυβέρνηση χρειάζεται έναν σοβαρότερο και πιο μελετημένο φορέα άσκησης κριτικής στο έργο της. Όχι γιατί έχω κάποιου είδους αντιπάθεια στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί αυτό θα ωφελήσει τη δημοκρατία και τη χώρα.
