Τέσσερις ταινίες για υπέροχα βράδια στο σπίτι με φόντο μοναδικά φθινοπωρινά τοπία και όση μελαγχολία αρμόζει στην εποχή. Ξαπλώστε στον καναπέ και πατήστε το play.
Υακίνθη Βουλέλη/ Action Press
Οσο το κρύο δυναμώνει και δύσκολα αποχωριζόμαστε τις φωλιές μας, αναζητούμε την κατάλληλη ταινία για να βυθιστούμε στη μαγεία των εικόνων της. Ο φθινοπωρινός καιρός επιτάσσει βραδιές cocooning με καλό σινεμά. Θρίλερ, αισθηματικές ή ρομαντικές κομεντί (το απόλυτο είδος για φθινοπωρινή διάθεση), η έβδομη τέχνη εμπνέεται πολύ συχνά από την εποχή των χρυσών πεσμένων φύλλων. Δε μένει παρά να επιλέξετε τη δική σας ταινία και να ταξιδέψετε στο κινηματογραφικό της σύμπαν:
Προτάσεις: 4 ταινίες για το φθινόπωρο
Έχετε μήνυμα στον υπολογιστή σας (You’ve got mail, 1998, Νόρα Έφρον)
«Δεν λατρεύεις τη Νέα Υόρκη το φθινόπωρο; Με κάνει να θέλω να αγοράσω σχολικά είδη! Θα σου έστελνα ένα μπουκέτο φρεσκοξυσμένα μολύβια αν ήξερα το όνομα και τη διεύθυνση σου! Από την άλλη, το να μην ξέρω έχει τη γοητεία του..» γράφει ο Τζο (Τομ Χανκς) στην Κάθλιν (Μεγκ Ράιαν) σε μια από τις πιο κλασσικές -αν όχι στην κλασσικότερη- και πιο όμορφες ρομαντικές κομεντί που μας χάρισε ποτέ το Χόλυγουντ. Πανέξυπνη, αστεία και τρυφερή, με την αίσθηση της ζεστασιάς και του χουχουλιάσματος που το φθινόπωρο υπαγορεύει σε κάθε νότα του Τζωρτζ Φέντον (που υπογράφει το πασίγνωστο soundtrack), είναι μια ταινία που αγαπάς να βλέπεις ξανά και ξανά. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να συμβαίνει διαφορετικά όταν πρόκειται για Νόρα Έφρον (βλέπε «Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι», 1989, για επιπρόσθετη φθινοπωρινή απόλαυση!)
Τα 90s, η χρυσή δεκαετία του αμερικανικού κινηματογράφου, υπήρξε αναμφίβολα η πιο εύφορη για το είδος των romantic comedies (romcom εν συντομία), με το «You’ve got mail» να αποτελεί ορόσημο όχι μόνο του είδους αλλά και μιας ολόκληρης εποχής. Στο κατώφλι του 21ου αιώνα και της τεχνολογικής επανάστασης, δύο «εχθροί», η ιδιοκτήτρια ενός μικρού συνοικιακού βιβλιοπωλείου και ο μεγαλοεπιχειρηματίας ανταγωνιστής της, που πρόκειται να ανοίξει το πολυκατάστημά του ακριβώς απέναντι, αλληλογραφούν χωρίς να το γνωρίζουν. «Το παράξενο με αυτόν τον τύπο επικοινωνίας είναι πως μιλάς πιο εύκολα για το τίποτα παρά για κάτι. Θέλω όμως να σου πω πως το δικό μας τίποτα σημαίνει για ‘μένα πιο πολλά από τα τόσα κάτι…» θα γράψει η Κάθλιν στον Τζο. Και φυσικά, στην πόλη που παραμένει μαγική ντυμένη στα χρώματα κάθε εποχής του χρόνου, στην πόλη όπου όλα μπορούν να συμβούν, η αγάπη θα κερδίσει το μίσος και ο έρωτας στο τέλος θα νικήσει.
Dracula (1992, Φράνσις Φορντ Κόπολα)
Καθώς η νύχτα ολοένα μεγαλώνει και ο άνεμος αρχίζει να γίνεται πιο παγερός, οι δρακουλιάρικες ταινίες λαμβάνουν υψηλότατη θέση στη λίστα των προβολών για βράδυ στο σπίτι. Αν και ο εορτασμός του Halloween (31η Οκτωβρίου) δεν αποτελεί κομμάτι της δικής μας κουλτούρας, για τον αγγλοσαξονικό κόσμο συνιστά σημαντική γιορτή, με τα ευφάνταστα έθιμά της να είναι διάσημα παντού, χάριν του κινηματογράφου, και να διαρκούν όλο τον Οκτώβρη. Και για τους Μεξικάνους όμως πλησιάζει μια μεγάλη αργία, η Ημέρα των Νεκρών (Día de los Muertos) που γιορτάζεται τις πρώτες μέρες του Νοέμβρη. Το φθινόπωρο είναι η εποχή των στοιχειών και των φαντασμάτων και αυτού που οι Αμερικάνοι ονομάζουν spooky, το μεταφυσικό που σου προκαλεί ανατριχίλα.
Για τη μεγάλη οθόνη, η πιο αισθησιακή εκδοχή του «spooky» δεν είναι άλλη από το ατμοσφαιρικό διαμάντι του Κόπολα, βασισμένο στον «Δράκουλα» του Μπραμ Στόκερ. Με τον Γκάρι Όλντμαν στο ρόλο του θρυλικού βρικόλακα και την αιθέρια Γουινόνα Ράιντερ ως Μίνα, η ταινία ξεχειλίζει από ερωτισμό, ενώ η φωτογραφία της παραπέμπει στη σφαίρα του ονειρικού ζωντανεύοντας ζωγραφικούς πίνακες. Ο εφιαλτικός πύργος του διψασμένου για αίμα Κόμη μέσα στο ομιχλώδες τοπίο, οι καπνοί και οι τρομακτικές σκιές στο σκοτάδι, οι φρικιαστικές μεταμορφώσεις· όλα τα εφέ της ταινίας έχουν επιτευχθεί με όσο το δυνατόν πιο παλιομοδίτικες μεθόδους, χωρίς τη χρήση ψηφιακών τεχνολογιών. Ο Κόπολα γνωρίζοντας πολύ καλά πως σκηνοθετεί ένα γοτθικό παραμύθι, δεν ήθελε τίποτα να παραβιάσει τη θεατρικότητά της αισθητικής του, ενώ παράλληλα επιθυμούσε να τιμήσει τη γένεση της τέχνης του κινηματογράφου, που συνέπιπτε με τον δραματικό χρόνο του έργου. Από καλλιτεχνικής και κάθε άλλης άποψης, ο «Δράκουλας» ανήκει στα κλασσικά και (ξανα)βλέπεται με σβηστά τα φώτα.
Μέρες Ευτυχίας (Days of Heaven, 1978, Τέρενς Μάλικ)
Ο Τέρενς Μάλικ έχει υμνήσει το φυσικό τοπίο όσο κανείς άλλος, καθιστώντας άμεσα αναγνωρίσιμη την υπογραφή του μόλις από το ντεμπούτο του, το αριστουργηματικό Badlands (1973), και έκτοτε σε κάθε του ταινία. Η συγκλονιστική φωτογραφία και η ποίηση της ιδιαίτερης αφήγησής του είναι μόνο λίγοι από τους λόγους που κατατάσσουν τον Μάλικ ανάμεσα στους σπουδαιότερους σκηνοθέτες, αρκετοί όμως για να ξαναγυρνά κανείς στο σύνολο του έργου του και να το ανακαλύπτει εκ νέου. Ο ξεχωριστός δημιουργός αγαπά να απλώνει τον χρόνο των πανέμορφων πλάνων του καθώς και τον χρόνο των γυρισμάτων και του μοντάζ, ενώ συνήθως προτιμά να ξεκινάει τα γυρίσματα στο τέλος του καλοκαιριού ή στην αρχή του φθινοπώρου.
Στη δεύτερη ταινία του, τα ξανθά στάχυα στα χωράφια που δουλεύουν οι ήρωές του, οι αχανείς εκτάσεις των Αμερικανικών κάμπων και οι εκπληκτικές λήψεις του το σούρουπο, σε συνδυασμό με τις ερμηνείες ενός εξαιρετικού καστ, συνθέτουν ένα υπαρξιακό έργο τέχνης απαράμιλλου κάλλους. Με πρωταγωνιστές τους Ρίτσαρντ Γκηρ, Μπρουκ Άνταμς, Λίντα Μανζ και Σαμ Σέπαρντ και σε μουσική του Ένιο Μορικόνε, ο Μάλικ διηγείται μοναδικά μια ακόμα ιστορία ομορφιάς και βίας. Οι «Μέρες Ευτυχίας», μια από τις κινηματογραφικά και αισθητικά αρτιότερες ταινίες όλων των εποχών, προτάθηκαν για 4 Όσκαρ, κερδίζοντας φυσικά αυτό της διεύθυνσης φωτογραφίας, που ανήκει στον Νέστωρ Αλμέντρος.
Φθινόπωρο στη Νέα Υόρκη (Autumn in New York, 2000, Τζόαν Τσεν)
Νέα Υόρκη και τζαζ και πάλι, γιατί μονάχα για το Σέντραλ Παρκ στολισμένο στη χρυσοχάλκινη φορεσιά του, αξίζει να δει κανείς κάθε ταινία γυρισμένη εκεί το φθινόπωρο. Ρίτσαρντ Γκηρ και Γουινόνα Ράιντερ και πάλι, γιατί η φιλμογραφία και των δύο αστέρων (Δείτε το «Χορεύετε;» Shall we dance, 2004, Πήτερ Τσέλσομ, αν προτιμάτε πιο ανάλαφρη εναλλακτική στην κατηγορία Γκηρ!) φαίνεται να εμπνέεται τόσο συχνά από αυτήν τη μεταβατική και μελαγχολικά ρομαντική εποχή του χρόνου. Οι φθινοπωρινοί μήνες είναι οι μήνες των νέων ξεκινημάτων και όταν σε αυτή την εναρκτήριο περίοδο της χρονιάς ξεκινάει και ένας νέος έρωτας, τότε πραγματικά όλα μοιάζουν καινούργια.
Στο αισθηματικό δράμα της Τσεν, η Νέα Υόρκη πρωταγωνιστεί παρέχοντας το ειδυλλιακό τοπίο στους δύο ήρωες για να τολμήσουν κάτι που δεν έχουν ξανακάνει ποτέ τους. Για τον Γουίλ -τον χαρακτήρα του Γκηρ- έναν επιχειρηματικό νου, επιτυχημένο και διάσημο εργένη, θα είναι η πρώτη φορά που θα ερωτευθεί αληθινά. Για την Σάρλοτ, ένα ανήσυχο αερικό και φύση άκρως καλλιτεχνική, -που υποδύεται η Ράιντερ- θα είναι η πρώτη φορά που θα ερωτευθεί. Στη βόλτα τους στο Σέντραλ Παρκ, η Σάρλοτ θα πάρει το ρολόι του Γουίλ με την υπόσχεση να του το επιστρέψει όταν εκείνος θα έχει ξεχάσει πως του λείπει. Ο μεγαλύτερος αντίπαλός τους είναι ο χρόνος, όχι εξαιτίας των εξουθενωτικών ρυθμών της λαμπερής πόλης, ούτε λόγω των δεκαετιών που τους χωρίζουν, αλλά γιατί η Σάρλοτ πεθαίνει και ξέρει πως οι δικές τους μέρες ευτυχίας ίσως να πάψουν πριν να έρθει ο χειμώνας.
