«Μαθήματα κωμωδίας» με γέλιο αλλά και συγκίνηση

Το έργο του Θοδωρή Αθερίδη συνεχίζει και φέτος την εξαιρετικά επιτυχημένη πορεία του στο Μικρό Παλλάς – Με πρωταγωνιστή τον ίδιο, τη λαμπερή Δήμητρα Ματσούκα και με τρεις ακόμη ταλαντούχους ηθοποιούς, αποτελεί μια από τις πιο ελκυστικές προτάσεις της φετινής θεατρικής σεζόν.

Ισμα Τουλάτου/ ActionPress

Aυτά τα «Μαθήματα Κωμωδίας» περιλαμβάνουν τα πάντα! Αφθονο γέλιο – πρωτίστως- αλλά και συγκίνηση, ευαισθησία, κοινωνικό προβληματισμό, διάδραση. Το νέο έργο του Θοδωρή Αθερίδη με τα συνεχόμενα sold out, τις διθυραμβικές κριτικές και τα ενθουσιώδη σχόλια του Τύπου συνεχίζει τη διαδρομή του για δεύτερη χρονιά στο Μικρό Παλλάς – ένα θέατρο υψηλής αισθητικής, φροντισμένο ως την τελευταία λεπτομέρεια- αποτελώντας μια από τις πιο δελεαστικές προτάσεις για τον φετινό χειμώνα. Με δάσκαλο τον ίδιο τον συγγραφέα και σκηνοθέτη της παράστασης (ο οποίος υπογράφει επίσης και τη μουσική επιμέλεια) και μαθητές τη λαμπερή Δήμητρα Ματσούκα, τους ταλαντούχους Αντώνη Κρόμπα και Δημήτρη Σαμόλη και τη νεαρή κι ενδιαφέρουσα Αναστασία Τσιλιμπίου τα «Μαθήματα κωμωδίας» (παραγωγή: Αθηναϊκά Θέατρα) κερδίζουν κι εφέτος το ενδιαφέρον του κοινού που παρακολουθεί και συμμετέχει δυναμικά με το γέλιο, το χειροκρότημα αλλά και με τρόπους… έκπληξη!

Πρόκειται για μια ξεκαρδιστική κωμωδία που διεισδύει στον χώρο της εκπαίδευσης των ηθοποιών οι οποίοι θέλουν να μάθουν πώς θα κάνουν κωμωδία. Το σκηνικό είναι ένα διαμέρισμα που μοιάζει βγαλμένο απ΄τη δεκαετία του ’80. Ωστόσο, το έργο διαδραματίζεται στο σήμερα, καθώς δε λείπουν οι αναφορές στον κορωνοϊό. Ενας παλιός, αγαπημένος ηθοποιός – παρηκμασμένος πλέον- αποφασίζει να παραδώσει μαθήματα κωμωδίας προκειμένου να κερδίσει κάποια χρήματα καθώς αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα. Προτού συγκεντρώσει ως τμήμα τους μαθητές του, αποφασίζει να τους «περάσει» από προσωπική συνέντευξη: μια νεαρή social media influencer η οποία εργάζεται ως πωλήτρια στα Zara και φιλοδοξεί ν΄ανοίξει κανάλι στο Youtube, ένας γιατρός-ορθοπεδικός- με καλλιτεχνικές ανησυχίες, μια ξεναγός η οποία δεν έχει καταφέρει να γελάσει ποτέ στη ζωή της , δηλώνει «συνάδελφος» του δασκάλου και του αφηγείται την καριέρα που… δεν έκανε στην τηλεόραση, κι ένας γόνος εύπορης οικογένειας, απόφοιτος του Yale, ξεδιπλώνουν τις ιστορίες τους. Οι αυτοσχεδιασμοί και οι ασκήσεις τους καθώς και η διαμόρφωση των σχέσεων μεταξύ τους, είναι ο κύριος άξονας της αφήγησης, μιας σημερινής ιστορίας, όπου οι  ήρωές της αντιστέκονται με τον τρόπο που μπορεί ο καθένας στο ζοφερό τοπίο των καιρών μας. Τα μαθήματα κάποια στιγμή τελειώνουν. Θα ξανασυναντηθούν οι μαθητές μεταξύ τους; Θα ξαναβρούν, άραγε, τον δάσκαλό τους και κάτω από ποιές συνθήκες;

«Γράφω για ό,τι μ’ απασχολεί ως πολίτη»

Με το ένατο κατά σειρά θεατρικό του έργο, έξι χρόνια μετά το «Δόξα πατρή» (2015) ο Θοδωρής Αθερίδης εκφράζει την άποψη ότι «το να μάθεις να γελάς μ΄αυτό που σε βασανίζει, σε οδηγεί στη λύση και στην κάθαρση».

Ποιό ήταν, όμως, το έναυσμα για τα «Μαθήματα κωμωδίας»; Τί του χάρισε την έμπνευση; «Ο κορωνοϊός, η καραντίνα και ο αποκλεισμός μ΄έκαναν να σκεφτώ ότι πρέπει να ξανανοίξουμε με όρους χαράς» λέει στην Action Press ο Θοδωρής Αθερίδης. «Αναλογιζόμενος τα μαθήματα στην κωμωδία, την προσπάθεια να φτιάξεις μια παράσταση, να διδάξεις τί είναι αστείο και τί δεν είναι, αποσπάσματα από δραματικές σχολές δηλαδή, σκέφτηκα ότι θα ήταν κάτι που θα ενδιέφερε τον κόσμο, με την έννοια του making of, του πώς γίνονται τα πράγματα, πώς τα παρακολουθούμε να κατασκευάζονται. Ετσι έφτιαξα αυτή την ιστορία κι αυτή την πλοκή».

Πώς σχολιάζει και πώς ερμηνεύει, άραγε, ο συγγραφέας τη δυναμική συμμετοχή του κοινού στην παράσταση; «Πράγματι ο κόσμος το απολαμβάνει πολύ, συμμετέχει, δεν είναι απλώς ένα θεατρικό παιχνίδι. Εχει πλοκή, έχει χαρακτήρες, στην πραγματικότητα παρακολουθούμε ένα κοινωνικό φάσμα που ξεκινά από τη νέα γενιά: η μικρούλα που είναι influencer, ένας καταξιωμένος γιατρός του οποίου το επιστημονικό υπόβαθρο δεν τον άφησε να εκδηλώσει ποτέ τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες- οι γιατροί είναι παρα πολύ συχνά φιλότεχνοι και κουβαλούν ένα κενό καθώς δεν είχαν την ευκαιρία ν΄ασχοληθούν μ΄αυτό- παράλληλα υπάρχει η γυναίκα που δεν έχει γελάσει ποτέ στη ζωή της κι έχει ανάγκη να καταλάβει πώς γίνεται αυτό αλλά και ο πάμπλουτος, καταπιεσμένος νέος μ΄έναν πατέρα δεσποτικό, κακοποιητή. Υπάρχει κι ο δάσκαλος ο οποίος πλέον βρίσκεται στην παρακμή του, ένας παλιός, αγαπημένος ηθοποιός ο οποίος τώρα δυσκολεύεται να επιβιώσει γι΄αυτό κάνει και τα μαθήματα. Αυτό όλο το πλαίσιο χαρακτήρων σ΄ένα σπίτι που από το 1980 έχει να επιμεληθεί κάποιος αισθητικά, δημιουργούν μια φωλιά για να δούμε μια κωμωδία μέσα στον κορωνοϊό, στην κρίση και νομίζω ότι το αφομοιώνει και το παρακολουθεί ο κόσμος με παρα πολλή όρεξη».

Τί λέει, άραγε, για τη συνύπαρξη γέλιου και συγκίνησης στο έργο; «Δε μπορεί να είναι αλλιώς» εξηγεί ο Θοδωρής Αθερίδης. «Τίποτε δε μπορεί να είναι αποκλεισμένο, μόνο του. Ολα είναι σε μια διαλεκτική σχέση στη ζωή μας. Η συγκίνηση, το δραματικό και το κωμικό εναλλάσσονται. Βέβαια, σαφέστατα, εδώ η ματιά είναι 90-10 όσον αφορά την κωμωδία αλλά δε μπορεί ν’ αποκτήσει υπόσταση ούτε η κωμωδία αν δεν έχει αντίβαρο δραματικό».

Τον απασχολούν συγκεκριμένα θέματα στο γράψιμο κάθε φορά που καταπιάνεται μ’ αυτή τη διαδικασία; «Κάθε φορά είναι ο τρόπος που μ’ απασχολεί η δική μου ζωή ως πολίτη στην κοινωνία που ζω. Αυτό πραγματεύομαι όταν γράφω. Το συγκεκριμένο έργο αποτυπώνει αυτά που πραγματικά με προβλημάτισαν τη δεδομένη στιγμή».

Καθώς πέρασαν έξι χρόνια από το προηγούμενο θεατρικό του έργο, πώς θα περιέγραφε, άραγε, τη διαδικασία της συγγραφής; «Εχω γράψει εννέα έργα» θυμίζει ο Θοδωρής Αθερίδης. «Θα μπορούσα να γράψω και κατά παραγγελία γιατί αυτή είναι η δουλειά μου, ξέρω πώς γίνεται. Αλλο θα βγει καλύτερο, άλλο χειρότερο. Το ζήτημα είναι ότι απ’ το ’15 ως το ’21 έπρεπε να μεσολαβήσει μια «αγρανάπαυση», ν’ αναμετρηθώ κι εγώ με κάποιους ρόλους που έχουν γράψει άλλοι συγγραφείς για έναν κυρίως λόγο: γιατί όταν γράφω εγώ ένα έργο και για λόγους αξιοπιστίας σε σχέση με τους συναδέλφους μου δεν θα γράψω κάτι πολύ συνταρακτικό για μένα και γι΄αυτούς κάτι υποδεέστερο. Αρα, μοιραία, στα δικά μου έργα δεν παίζω πάρα πολύ δυνατούς ρόλους, κάτι που το δικαιούμαι ως πρωταγωνιστής ηθοποιός. Γι΄αυτό, όταν δε γράφω, επιλέγω να παίξω κάποια έργα όπως το “ART” της Γιασμίνα Ρεζά, “Το Ψέμα” του Zeller , όπου ο ρόλος είναι πιο φαντεζί επάνω μου. Είναι σα να διαμαρτύρεται ο ηθοποιός εαυτός μου. Αυτή η “αγρανάπαυση” χρειάζεται πού και πού όσον αφορά στο γράψιμο…»

Info:

Για να ενημερώνεστε πάντα πρώτοι!

Κάνε εγγραφή στο Newsletter μας και απόκτησε πρόσβαση στα νέα πριν από όλους τους άλλους.