Η Σοφία Ζαχαράκη ξεκίνησε να γίνει νομικός και διπλωμάτης, έγινε καθηγήτρια αγγλικών και τελικά την κέρδισε η πολιτική. Αλλά όπως λέει η ίδια δεν έχει αισθανθεί ποτέ επαγγελματίας πολιτικός και ξέρει ότι πάντα την περιμένει η θέση της καθηγήτριας στην Β’ Αθήνας. Η ζωή της ξεκινά στους Αμπελόκηπους, εκεί που μεγάλωσε και ακόμα μένει. Εχει μία αδερφή τρία χρόνια μικρότερη και κολλητή της, όπως λέει, τη Μαρία.
Συνέντευξη στο ActionPress
Ο πατέρας της θεολόγος και διευθυντής τεχνικού λυκείου. «Ηταν αυστηρός αλλά δίκαιος και οι μαθητές του τον αγαπούν πολύ γιατί εντοπίζουν αυτό το χαρακτηριστικό. Δεν ήταν κολλημένος θεολόγος, ήταν πολύ διαβασμένος, πολύ συνειδητοποιημένος. Η σχέση όλης της οικογένειας είναι στενή με την Εκκλησία. Η σχέση η δικιά μου βέβαια και της αδερφής μου είναι τώρα πολύ πιο χαλαρή αν και έχω πάει κατηχητικό. Μάλιστα εκεί έμαθα να παίζω μαντολίνο», λέει γελώντας.
Ως μαθήτρια ήταν πολύ καλή, του 19 και απουσιολόγος. Είχε πάρα πολλούς φίλους, αγαπούσε τη μουσική, το ποδόσφαιρο, τις βόλτες και πήγαινε συχνά στο γήπεδο.
«Μεγαλώσαμε κυρίως με τη μαμά, ο μπαμπάς είχε πολλές ώρες δουλειάς, δεν έχω δει ποτέ τον πατέρα μου να κάθεται ακόμα και όταν γύριζε πολύ αργά στο σπίτι διόρθωνε γραπτά των παιδιών».
Η αγάπη της για το φαγητό ξεκίνησε από εκείνα τα χρόνια και το αγαπημένο της φαγητό ήταν και είναι τα γεμιστά χωρίς κιμά. Εκτός από το φαγητό αγαπούσε τα αγγλικά αλλά και την τηλεόραση αφού έβλεπε συνέχεια ξένες σειρές. «Αγαπούσα πάρα πολύ την Αμερική, είχα πάθος με ό,τι ήταν αμερικανικό. Ισως επηρεαζόμουν διότι η αδελφή της γιαγιάς μου ήταν στη Νέα Υόρκη και είχαμε μακρινά ξαδέρφια εκεί, ενώ μπορεί να ήταν και μια διάθεση να νιώθεις πιο μοντέρνος».
Είναι τελείως διαφορετικός χαρακτήρας από την αδερφή της. Η Μαρία, πιο απόλυτη και μεθοδική, είναι καλύτερη στη διαχείριση χρόνου και ανθρώπων. «Εγώ είμαι λίγο χαοτική ως χαρακτήρας, πρέπει να προσπαθήσω πολύ για να βάλω τη σκέψη μου σε σειρά. Με έχει βοηθήσει πολύ η ενασχόληση που είχα ως εκπρόσωπος τύπου της Νέας Δημοκρατίας και μετά ως υφυπουργός για να φτάσω να προτεραιοποιώ. Ως μαθήτρια ξεκινούσα πάντα τελευταία στιγμή, δεν ήμουνα πολύ του προγραμματισμού και της έγκαιρης έγερσης».
Ο πατέρας της Σοφίας Ζαχαράκη ήταν πολύ αυστηρός σε θέματα αρχής και συνέπειας και η ίδια θα θυμάται πάντα ότι τις έβαλε τις φωνές ένα βράδυ γιατί άργησε. «Θυμάμαι πολύ καλά μια φορά που είχα πει ότι θα πάω σινεμά και θα γυρίσω 10:30. Λοιπόν γύρισα 10:50, ήμουνα πρώτη λυκείου. Ο πατέρας μου με περίμενε κάτω από την πολυκατοικία. Του άρεσε να είσαι συνεπής. Εγινε χαμός εκείνο το βράδυ, ακόμα το θυμάμαι. Το θεώρησα και εγώ αρκετά υπερβολικό και γι’ αυτό μου έχει μείνει ακόμα».
Στο σχολείο δεν είχε καθόλου τη λογική να εμπλακεί με τα πολιτικά, μάλιστα δεν είχε βάλει καν υποψηφιότητα για το δεκαπενταμελές. Ηθελε να γίνει δικηγόρος, η στόχευση της ήταν η νομική και στη συνέχεια το διπλωματικό σώμα. «Δεν το πέτυχα γιατί δεν έγραψα καλά ιστορία στις εξετάσεις και πήγα στην Αγγλική Φιλολογία. Εχω μετανιώσει που δεν ξαναέδωσα την ιστορία. Τελικά μου άρεσε η Αγγλική Φιλολογία και λέω “εντάξει, δεν έγινε και κάτι”. Άλλωστε δεν μ´ αρέσει να κάνω μακροπρόθεσμους στόχους, μου αρέσει να σκέφτομαι το άμεσο».
Στα φοιτητικά της χρόνια ενεπλάκη για πρώτη φορά με τον συνδικαλισμό με τη ΔΑΠ αν και όσο ήταν στην Αγγλική Φιλολογία δεν βγήκε ποτέ στο αμφιθέατρο για να μιλήσει. Η Ευρυτανία ήταν για χρόνια το αγαπημένο μέρος των καλοκαιριών διακοπών της.
«Κάθε καλοκαίρι καθόμασταν ένα μήνα στο βουνό, πηγαίναμε και σε κάποιο παραθαλάσσιο μέρος ή νησί αλλά ξέραμε σίγουρα ότι ένα μήνα θα πάμε στο Καρπενήσι. Είμαι περισσότερο του βουνού, μ’ αρέσει πολύ και η θάλασσα αλλά αγαπώ πολύ την αίσθηση του βουνού. Αυτό που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους του Καρπενησίου είναι η ευθύτητα. Ο πατέρας μου είχε σχέση με τον Παύλο Μπακογιάννη, ήταν γνωστοί. Ολοι οι Ευρυτάνες καταλάβαμε τι σημαίνει ένας πολιτικός που κάνει τη διαφορά και μάλιστα ένας πολιτικός της σύζευξης δυνάμεων. Θυμάμαι ήμουνα πολύ μικρή όταν σκότωσαν τον Μπακογιάννη, ήμουνα στο σχολείο και κλαίγαμε όταν το ακούσαμε. Τον είχα γνωρίσει όταν ήμουν ακόμα στο δημοτικό. Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή είχε πάρει τον πατέρα μου στο τηλέφωνο και το σήκωσα εγώ. Όταν γνώρισα τον Μπακογιάννη και τη Ντόρα δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι θα γινόμουνα κάποια στιγμή εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας».
Το πρώτο φλερτ της δεν ήταν στο πανεπιστήμιο αλλά πολύ πιο νωρίς. «Ηταν στην Β´ λυκείου με ένα συμμαθητή μου. Αυτό το πρώτο φλερτ το θυμάμαι και είμαστε και φίλοι τώρα. Ηταν πολύ ρομαντικό και πλατωνικό για να αφήσει έντονα αρνητικά σημάδια, οπότε είμαστε φίλοι και τον αγαπώ πολύ. Στο πανεπιστήμιο δεν υπήρξε κάτι πολύ σοβαρό. Είχα περισσότερο focus στις φίλες και τους φίλους μου, περισσότερο στις παρέες μου, ήμουνα πιο δοσμένη στο κομμάτι της παρέας και προτεραιότητα μου ήταν κυρίως αυτό».
Στα 22 της και αφού έχει τελειώσει το πανεπιστήμιο πιάνει δουλειά ως καθηγήτρια αγγλικών σε ένα ΙΕΚ διδάσκοντας παιδιά 19 ετών για δύο χρόνια.
Στη συνέχεια δουλεύει σε ένα ιδιωτικό σχολείο για αρκετά χρόνια, στην αρχή δοκιμαστικά στα απογευματινά τμήματα με παιδιά δημοτικού και τελικά διορίζεται στο Δημόσιο ως καθηγήτρια στην αρχή στην ανατολική Αττική και μετά στη δεύτερη Περιφέρεια της Αθήνας.
«Η διάθεσή μου ήταν να μείνω καθηγήτρια αγγλικών και ίσως να κάνω και μια αλλαγή μετά από ένα μεταπτυχιακό. Γενικά λατρεύω την αλλαγή μου δίνει κίνητρα».
Η πρώτη επαφή της με την πολιτική ξεκινά όταν ο Κωστής Χατζηδάκης της προτείνει να συνεργαστούν στο υπουργείο Ανάπτυξης στο κομμάτι των ευρωπαϊκών και διεθνών θεμάτων.
«Πήγα ως αποσπασμένη υπάλληλος και βοηθούσα τον υπουργό στην προετοιμασία για τα ταξίδια του εξωτερικού. Πολύ μεγάλη εμπειρία γιατί τότε η ελληνική κυβέρνηση είχε την προετοιμασία της ελληνικής προεδρίας στο ευρωπαϊκό συμβούλιο. Επεσα στα πολύ βαθιά, έκατσα μαζί του μέχρι τον ανασχηματισμό και μετά ξαναγύρισα στο σχολείο».
Ο Κωστής Χατζηδάκης βρίσκεται και πάλι στο δρόμο της το 2016 όταν αναλαμβάνει υπεύθυνος προγράμματος της Νέας Δημοκρατίας και της προτείνει να πάει ως διευθύντρια στην γραμματεία προγράμματος.
«Εκεί γνωρίζω για πρώτη φορά τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως πρόεδρο του κόμματος. Μου έκανε πολύ θετική εντύπωση το γεγονός ότι πήρε ένα ρίσκο το καλοκαίρι του 2016 να μου προτείνει τη θέση της αναπληρώτριας εκπροσώπου αν και δεν με ήξερε, δεν είχα συνεργαστεί μαζί του στο υπουργείο, δεν ήμουν εθελοντής στο γραφείο του όταν κατέβαινε για αρχηγός.»
Τελικά αποδέχτηκε την πρόταση και άρχισε να βγαίνει σιγά-σιγά στις τηλεοράσεις με πολύ φόβο και τρακ.
«Εννοείται ότι θυμάμαι την πρώτη φορά που βγήκα στην τηλεόραση, ήμουνα πολύ φοβισμένη και ήταν στην εκπομπή των Λυριτζή-Οικονόμου στις 7 το πρωί. Θυμάμαι ότι έτρεμα. Με έβλεπαν σίγουρα η μαμά μου και ο μπαμπάς μου».
Στη συνέχεια αναλαμβάνει εκπρόσωπος μέχρι τις εκλογές και αμέσως μετά από αυτές αρχικά ως υφυπουργός Παιδείας και στη συνέχεια ως υφυπουργός Τουρισμού.
«Μου προτάθηκε η θέση της υφυπουργού Παιδείας μια μέρα πριν ανακοινωθεί η κυβέρνηση και είπα αμέσως το ναι. Στους πρώτους που το είπα ήταν η μητέρα μου και η Κύρα Κάπη. Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου σε αυτή τη θέση μέχρι τότε. Όταν πήγα στη συνέχεια στο υπουργείο Τουρισμού είχα ανάμεικτα αισθήματα αλλά όπως έχω πει μου αρέσει πολύ η αλλαγή.»
Από την θητεία της στο υπουργείο Παιδείας θεωρεί πολύ σημαντικό το γεγονός ότι και με τη δική της προσπάθεια μπήκαν τα αγγλικά στο νηπιαγωγείο.
Στο υπουργείο Τουρισμού δουλεύει πολύ για τον οινοτουρισμό, για τον αλιευτικό τουρισμό και για την επιμόρφωση των εποχικά εργαζομένων στον τουρισμό.
Οι 50.000 κενές θέσεις στον τουρισμό πιστεύει ότι θα μπορούσαν να καλυφθούν σε μια πενταετία μέσα από νέες επενδύσεις, τήρηση της εργατικής νομοθεσίας και αναβάθμιση της δεξιότητας των εργαζομένων.
Της αρέσει και το Ιόνιο και το Αιγαίο ανάλογα την εποχή και λέει ότι είναι λάθος η συνεχής κριτική κατά της Μυκόνου. «Είναι λάθος ο φθόνος για τη Μύκονο. Η Μύκονος είναι ένα προϊόν που ταξιδεύει παντού την Ελλάδα. Από τη Μύκονο και την Σαντορίνη μπορεί να ωφεληθεί συνολικά η Ελλάδα. Όπου και να πηγαίνουμε οι πρώτες λέξεις που ακούμε είναι Μύκονος και Σαντορίνη».
Αυτό που της έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση από τα ταξίδια της στο εξωτερικό είναι ότι στο Ερεβάν της Αρμενίας υπάρχει ελληνοαρμενική σχολή τουρισμού. Θεωρεί ότι η Ελλάδα πρέπει να αναπτύξει με δυναμισμό τον τουρισμό υγείας και ευεξίας και τον συνεδριακό τουρισμό. Να δώσει χώρο σε κομμάτια τουρισμού που δεν είναι γνωστά μέχρι σήμερα όπως είναι ο τουρισμός ιστορικής μνήμης και ο στρατιωτικός τουρισμός.
«Για να καταλάβετε υπάρχουν τουρίστες που έχουν ως προορισμό τα στρατιωτικά νεκροταφεία. Υπάρχουν κομμάτια τουρισμού που μπορούν αναπτυχθούν πολύ δυνατά».
Το χαρακτηριστικό που της αρέσει στοn Βασίλη Κικίλια είναι η ειλικρίνεια και η αμεσότητα του. Είχαν ξανά συνεργαστεί όταν αυτός ήταν εκπρόσωπος Τύπου και εκείνη αναπληρώτρια.
Κατεβαίνει στις εκλογές για πρώτη φορά με σταυρό στην ανατολική Αττική.
«Είμαι έτοιμη για έναν δίκαιο προεκλογικό αγώνα ακόμα κι αν άλλοι μου βάλουν τρικλοποδιές. Δεν μπορώ να πω που βλέπω τον εαυτό μου σε 10 χρόνια. Η ζωή και η πολιτική μέχρι τώρα με δίδαξαν τη φράση ποτέ μην λες ποτέ!».
