Για έναν περίεργο λόγο, το περίφημο ξανθό γένος συγκινεί όσους Έλληνες δεν έχουν διαβάσει Ιστορία. Γιατί αν γνώριζαν τα στοιχειώδη, θα ήξεραν ότι ποτέ δεν βοηθηθήκαμε επί της ουσίας από αυτή τη χώρα.
Γιάννης Λ. Πολίτης/ActionPress
Πέρασαν σχεδόν επτά μήνες από τη φονική εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία. Τα αποτελέσματα είναι σε όλους ορατά. Μια ταλαιπωρημένη χώρα που ποτέ δεν κατάφερε να συνέλθει, εξαφανίζεται. Νεκροί, ερείπια, εξαθλίωση και προσφυγιά. Και στην Ελλάδα οι φίλοι του Πούτιν αντί να μαζευτούν, ξεσαλώνουν στο διαδίκτυο και όπου αλλού βρουν βήμα. Τώρα στο στόχαστρό τους είναι ο Ζελένσκι, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι. Λες και έχει καμιά σημασία αν ο Ουκρανός πρόεδρος είναι κωμικός ή δραματικός ηθοποιός. Λες και έχει σημασία αν είναι ηγέτης με ειδικό βάρος. Αυτόν εξέλεξαν οι Ουκρανοί. Και όποιος και να ήταν στη θέση του, ο ελεύθερος κόσμος όφειλε να τον στηρίξει. Η χώρα του δέχθηκε εισβολή από τη γείτονά της με το δίκαιο του ισχυρού. Τόσο απλά.
Όσο για τους Αμερικανούς, προφανώς κάνουν λάθη και θα συνεχίσουν να κάνουν. Έπρεπε να είχαν χειριστεί διαφορετικά τον ρώσο ηγέτη εδώ και χρόνια. Και βέβαια δεν υπήρχε λόγος να πάει το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Θα δινόταν στη Μόσχα η αφορμή που γύρευε για να διαλύσει την Ουκρανία και να καταλάβει εδάφη της. Υπήρχαν άλλοι τρόποι να στηριχθεί αυτή η χώρα, αν ήθελε πραγματικά η ίδια να ανήκει στη Δύση. Όσο για τους Ευρωπαίους, το έχουν συνήθεια να πυροβολούν τα πόδια τους. Οι κυρώσεις που επέβαλαν στη Ρωσία γύρισαν μπούμερανγκ και αυτό θα φανεί τον χειμώνα στις τσέπες των φτωχών της Ευρώπης. Ήδη πληρώνουμε όλοι πολύ ακριβά το «μάρμαρο». Και τα χειρότερα δεν τα είδαμε ακόμη. Όλα αυτά τα άσχημα και τα δύσκολα για μας, δεν δικαιολογούν τη στήριξη και την αποθέωση ενός επικίνδυνου ηγέτη που εξαφανίζει τους αδύναμους. Ιδιαίτερα εμείς πρέπει να είμαστε ευαίσθητοι και προσεκτικοί απέναντι σε τέτοιες θηριωδίες και ο νοών νοείτω. Οποίος αποδέχεται την αλλαγή συνόρων στην Ουκρανία -έμμεσα- αποδέχεται και ό,τι έγινε στην Κύπρο το 1974. Τι δεν καταλαβαίνουν οι θαυμαστές του Πούτιν;
Τα παράδοξα
Για έναν περίεργο λόγο, το περίφημο ξανθό γένος συγκινεί όσους Έλληνες δεν έχουν διαβάσει Ιστορία. Γιατί αν γνώριζαν τα στοιχειώδη, θα ήξεραν ότι ποτέ δεν βοηθηθήκαμε επί της ουσίας από αυτή τη χώρα. Κατανοητό και σεβαστό το ομόθρησκον αλλά μέχρι εκεί. Περιμέναμε τον Μόσχοβο -έτσι αποκαλούσαν οι σκλαβωμένοι Έλληνες τους Ρώσους- να διώξει τους Τούρκους αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ. Η Ελλάδα στο τέλος ελευθερώθηκε στο Ναβαρίνο κυρίως από τους Άγγλους. Και η ένταξή μας στον δυτικό κόσμο έκλεισε οριστικά στη συμφωνία της Γιάλτας, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ευτυχώς που τα πράγματα εξελίχθηκαν έτσι σε όλες τις φάσεις της Ιστορίας μας και έχουμε την τύχη να απολαμβάνουμε μία υψηλής ποιότητας δημοκρατία με ένα πολύ καλό βιοτικό επίπεδο και να ανήκουμε στον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης, με όλα τα καλά που αυτό συνεπάγεται. Και αντί να είμαστε ευγνώμονες για την καλή μας τύχη που μας εξασφάλισε η γεωγραφική μας θέση και ο αρχαίος πολιτισμός μας, κάθε τρεις και λίγο αυτο-υπονομεύουμε τον ρόλο και την ισχυρή μας θέση όπως έγινε το καλοκαίρι του 2015.
Είναι αλήθεια ότι μας πλήγωσαν πολλές φορές οι δυτικοί. Οι Βρετανοί εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα όταν έφυγαν οι Γερμανοί και συμπεριφέρθηκαν ως κατακτητές. Οι Αμερικανοί στήριξαν την χούντα και επέτρεψαν ή έκαναν τα στραβά μάτια στον Αττίλα, για να καταλάβει τη μισή Κύπρο. Αλλά και πρόσφατα με τα μνημόνια οι Γερμανοί μάς συμπεριφέρθηκαν με απίστευτη σκληρότητα. Το παραδέχτηκε και η καγκελάριος Μέρκελ κατά την αποχώρησή της από την ηγεσία.
Τα λάθη
Στη ζυγαριά, όμως, της γεωπολιτικής βαραίνουν τα θετικά, τα πολλά και τα μεγάλα. Οι Αμερικανοί μαζί με τους Γάλλους κράτησαν τη χώρα στο ευρώ και έπαιξαν στο ακέραιο τον ρόλο του μεγάλου αδελφού και προστάτη. Και σήμερα, με το αζημίωτο πάντα, έχουν απλώσει την αμυντική τους ομπρέλα στο Αιγαίο οχυρώνοντας την άμυνά μας απέναντι στον κακό γείτονα. Στην πανδημία ζήσαμε αξιοπρεπέστατα από τον ευρωπαϊκό κουμπαρά και τώρα στην ενεργειακή κρίση πάλι εκεί προσφεύγει ο έλληνας πρωθυπουργός και ζητά να ανοίξουν τα ευρωπαϊκά ταμεία για να μην χρεοκοπήσουν τα ελληνικά νοικοκυριά.
Ναι, οι Ευρωπαίοι αργούν να πάρουν αποφάσεις και αργούν να κάνουν τα σωστά πράγματα εγκαίρως. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν έχει ολοκληρωθεί. Σε κάθε κρίση προχωρούν δυο βήματα μπροστά και έπειτα κάνουν ένα βήμα πίσω. Όμως, κάθε φορά κάτι καλύτερο γίνεται προς την κατεύθυνση της Ενωμένης Ευρώπης. Και όταν τελειώσει όλο αυτό που συμβαίνει τώρα, κάτω από την απειλή της αποσταθεροποίησης της περιοχής, οι Ευρωπαίοι θα έρθουν πιο κοντά. Τα μεγάλα λάθη των Ευρωπαίων και των Αμερικανών δεν γίνονται τώρα. Έγιναν μετά την κατάρρευση του Κομμουνισμού που δεν ενέταξαν τότε που μπορούσαν τη Ρωσία στον δυτικό κόσμο, επειδή κυριάρχησε η άποψη των επενδυτών – «πλιατσικολόγων» που ήθελαν να μπουν στη χώρα για να τη μετατρέψουν δήθεν σε καπιταλιστική, αγοράζοντας τις υποδομές της για ένα κομμάτι ψωμί. Μέχρι που εμφανίστηκε ο Βλαντιμίρ Πούτιν και δημιούργησε το δικό του σύστημα ολιγαρχών – «πλιατσικολόγων» με τα γνωστά αποτελέσματα που όλοι ζούμε τώρα. Και στην πρώτη, και στη δεύτερη φάση της μετακομμουνιστικής περιόδου, οι φτωχοί άνθρωποι της Ρωσίας και της Ουκρανίας ήταν απόντες απ’ αυτό το πάρτι. Και για αυτούς αξίζει να κλάψουν όσοι συγκινούνται με το ξανθό γένος.
