ΕΚΘΕΣΗ
«Γιάννης Μόραλης-Χώρος Ιδιωτικός» (Μέχρι τις 8 Ιανουαρίου στο Μουσείο Μπενάκη)
ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ
«Ευεργεσία» σε ένα σπονδυλωτό πρότζεκτ (Μέχρι τις 22 Νοεμβρίου στον πολυχώρο «Πολύτροπον»)
Ο πολιτιστικός χώρος Πολύτροπον και τo Ιδρυμα GREECE in USA, εγκαινιάζουν το Σάββατο, 22 Οκτωβρίου, στις 7μ.μ., την ομαδική έκθεση «Εύεργεσία».
Η έκθεση αποτελεί μέρος της δεύτερης ενότητας εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται στο πλαίσιο του ερευνητικού προγράμματος Art Space Oddity (A.S.O). Πρόκειται για ένα συμμετοχικό, σπονδυλωτό πρότζεκτ του Νίκου Xαραλαμπίδη που περιλαμβάνει, πέρα από το θεωρητικό-εκπαιδευτικό μέρος, ομαδικές εκθέσεις των συμμετεχόντων φοιτητών, αλλά και προσκεκλημένων καλλιτεχνών, διαλέξεις, περφόρμανς, δρώμενα, δημόσιες δράσεις, καθώς και διαδραστικά με το κοινό, καλλιτεχνικά εργαστήρια.
Το A.S.O διερευνά τις σύγχρονες αλλά και παλαιότερες προσεγγίσεις γύρω από τον κόσμο του διαστήματος, εστιάζοντας στον ανθρωπολογικό τύπο ζωή κατά την επερχόμενη μετανθρωπιστική εποχή, αλλά και στις συγκρουσιακές σχέσεις που αναπτύσσονται, ως συνέπεια της ανθρωπιστικής, περιβαλλοντικής και ενεργειακής κρίσης.
«Εύεργεσία»: Λίγα λόγια για την έκθεση
Η λέξη ευεργεσία, παρέμεινε αναλλοίωτη από την αρχαία Ελληνική γλώσσα μέχρι και σήμερα, ωστόσο οι ερμηνείες που σηματοδοτούν το νόημα της, καθώς και των παραπλήσιων εννοιών που την συναρθρώνουν, μπορεί να αποδίδονται και να επαναπροσδιορίζονται υποκειμενικά και ανάλογα με τις περιστάσεις. Από την ίδρυση του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους η Ευεργεσία υπήρξε στη συλλογική συνείδηση, συνυφασμένη με τα κληροδοτήματα, τα ευαγή ιδρύματα και τα μεγάλα έργα που χρηματοδότησαν ιστορικές προσωπικότητες ευπατριδών Ελλήνων, ενδυναμώνοντας καθοριστικά έναν δημόσιο μηχανισμό που ήταν αδύνατον να ανταπεξέλθει οικονομικά στις πολλαπλές ανάγκες της κοινωνίας. Η διαδεδομένη αυτή τάση για ευεργετήματα, ήταν ενδεικτική της εθνικής συνείδησης που είχε αρχίσει να εδραιώνεται σταδιακά στην αντίληψη των Ελλήνων από τις αρχές του 19ου αιώνα, ωριμάζοντας βέβαια στην περίοδο της επανάστασης, όπου η ανιδιοτελής προσφορά στην πατρίδα, αλλά και η ηρωική αυτοθυσία «υπέρ βωμών και εστιών» είχαν αναχθεί σε ύψιστες αρετές.
Στοιχειώδεις χειρονομίες ευεργετικής μορφής, που εισπράτταμε αλλά και δίναμε αυτονόητα στις καθημερινές μας κοινωνικές συναντήσεις, απαγορεύτηκαν αναπάντεχα. Οι εγκάρδιες χειραψίες, τα φιλιά και οι αγκαλιές με φίλους και γνωστούς διακόπηκαν εξ’ ανάγκης, εντείνοντας το ήδη βεβαρυμμένο κλίμα αποξένωσης που επικρατούσε παντού και για πρώτη φορά ταυτόχρονα σε παγκόσμια εμβέλεια. Ακόμη και το απλό άγγιγμα και οι θεραπευτικές ιδιότητες του, ενοχοποιήθηκαν. Ακολουθώντας αυτές τις σκέψεις, το καλλιτεχνικό εργαστήριο με τον τίτλο: «Μη μου άπτου», που εντάσσεται στις παράλληλες δραστηριότητες της έκθεσης «Εύεργεσία», καλεί τους συμμετέχοντες να δημιουργήσουν έργα που σχολιάζουν αυτό το μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Το πρότζεκτ αυτό με το πρόσταγμα «μην μ ’αγγίζεις», είχε ξεκινήσει ήδη στη διάρκεια των υγειονομικών μέτρων και των κατ’ οίκων περιορισμών, εστιάζοντας στους μικρούς οικιακούς ή στους μεγάλους δημόσιους κήπους, ως χώρους καλλιτεχνικής-δημιουργικής εργασίας. Η έννοια του «Hortus Conclusus» (περίκλειστος κήπος) είχε αποκτήσει πλέον μια πραγματιστική διάσταση, αφού συχνά οι χώροι πρασίνου και τα αλσύλλια, αποκτούσαν τη σημαντικότητα που είχε στην αρχαιότητα η Ελληνική Αγορά, όντας οι μοναδικοί χώροι όπου μπορούσες να μετέχεις, έστω με επιφύλαξη, κάποιας κοινωνικής διάδρασης. Ο κήπος είναι εξάλλου και το κοινό πεδίο της εικονογραφίας του «Noli me tangere», (Μη μου άπτου). Σε όποια χρονική περίοδο μεσαιωνική, αναγεννησιακή, βυζαντινή ή σύγχρονη κι αν ανήκει μια εικόνα με αυτή τη χαρακτηριστική θεματολογία, ο Ιησούς απεικονίζεται πάντα μέσα σε καλλιέργειες, συχνά μάλιστα ως κηπουρός και παρά τις εμφανείς πληγές στα χέρια και στα πόδια, κρατώντας ακόμη και αντίστοιχα εργαλεία, μια τσουγκράνα, ένα φτυάρι ή ένα ποτιστήρι.
Η περιδιάβαση στα δημόσια δασύλλια και πάρκα, στέλνοντας από το κινητό μας τον αριθμό που αντιστοιχούσε στη γύμναση, ήταν η μόνη μας ευκαιρία εξόδου αλλά και επαφής με τη φύση. Καθώς το θεραπευτικό άγγιγμα με τα φυτά και τα λουλούδια, αλλά και το μύρισμα τους, δεν απαγορεύονταν, αλλιώς η ακάλυπτη μύτη και η όσφρηση είχαν ενοχοποιηθεί, το συγκεκριμένο εργαστήριο είχε τη δυνατότητα να εξελιχθεί πέρα από τους κήπους, ιδιωτικούς και δημόσιους, ακόμη και με συμμετέχοντες που δημιουργούσαν έργα σε βεράντες διαμερισμάτων και αυλές πολυκατοικιών.
Αν στην πανδημία οι αποστάσεις μίκραιναν ασφυκτικά, περιορίζοντας τους ανθρώπους στο χώρο του σπιτιού ή έστω της γειτονιάς, το ερευνητικό πρόγραμμα ASO, έθετε ως χώρο δράσης το μακρινό διάστημα, όπως αναφέρεται στα εκτενή κείμενα που είχαν ήδη δοθεί από το 2019 στους συμμετέχοντες φοιτητές της ΑΣΚΤ. Όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο οι περιορισμοί και ο εγκλεισμός, είχαν κι αυτά τις ευεργετικές τους όψεις, η ατμόσφαιρα των πόλεων φαινόταν να καθαρίζει, όπως και τα νερά, ακόμη και τα βρώμικα κανάλια της Βενετίας, δίνοντας ελπίδες ανάκαμψης στην ακατάσχετη μόλυνση του περιβάλλοντος. Ωστόσο η επιστροφή στα θρανία και στους συνήθεις ρυθμούς της πόλης, τοποθέτησαν και πάλι τα επικίνδυνα φαινόμενα που απειλούν τον άνθρωπο και τον πλανήτη στην πραγματική τους διάσταση.
Η καθημερινότητα επανήλθε στην περιδίνηση των προβλημάτων, με επιπρόσθετα ωστόσο ζητήματα, ο πόλεμος στην Ουκρανία, οι συνεχιζόμενες προσφυγικές ροές, η ενεργειακή και ανθρωπιστική κρίση, και άλλα θέματα που διάρθρωναν εξαρχής τους άξονες προβληματισμού του προγράμματος ASO, επανήλθαν δριμύτερα στην επικαιρότητα. Οι προοπτικές υπέρβασης των αδιεξόδων αυτών μέσα από τη διαστημική έρευνα, ήδη έχουν αναδείξει τα ευεργετικά τους αποτελέσματα, δημιουργώντας τα τελευταία χρόνια ολοένα περισσότερες ελπίδες στην ανεύρεση εναλλακτικών λύσεων. Αν και θα φανεί περίεργο, η ‘’άνωθεν’’ αυτή αναζήτηση, που κυριαρχεί στις μέρες μας στον παγκόσμιο ερευνητικό τομέα, στην Ελλάδα είχε αρχίσει να αναπτύσσεται από την εποχή των εθνικών ευεργετών. Ένας από αυτούς, ο Ευγένιος Ευγενίδης, εφοπλιστής και κραταιός επιχειρηματίας, αλλά και διορατικός πατριώτης που διέβλεπε ήδη την Ελλάδα μέσα από το πρίσμα του μέλλοντος, ζητά από την Ελληνική μικρή κοινότητα επιστημόνων της εποχής, να δημιουργηθεί με δική του χρηματοδότηση κάτι ριζοσπαστικά πρωτοποριακό στον τομέα της τεχνολογίας και της επιστήμης. Το όραμα του πραγματοποιείται και το 1956 εγκαινιάζεται το Ίδρυμα Ευγενίδου στην Αθήνα, που πέρα από τις έρευνες και τις πολυδιάστατες δραστηριότητες του γύρω από το διάστημα και τις επιστήμες, φιλοξενεί και ένα από τα μεγαλύτερα και πιο άρτια πλανητάρια στον κόσμο.
Η εμβληματική ρήση του Ευγένιου Ευγενίδη:
«Η χαρά μου έγκειται εις τον αγώνα, και τον καρπόν της νίκης τον επιφυλάσσω διά την πατρίδα μου, εκφράζει τον παλμό των περισσοτέρων ευεργετών εκείνης της εποχής. Ένας λόγος άδολος, αγνός και ξεκάθαρος, που αποτελεί παρακαταθήκη για όσους από εμάς, η ευεργεσία στις διάφορες μορφές της, δεν αποτελεί ‘’δωρηθέντα καρπόν’’ μόνο για την προσωπική μας πρόοδο και ευημερία, αλλά ένα αγαθό για το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο των συνανθρώπων μας».
Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες:
Adham Hafez, Juan Munoz, Umut Ballikaya, Sarah Singh, Robin Cofer, Panorama editions, Santiago Sierra, Mounir Fatmi, Panamarenko, Κώστας Βαρώτσος, Manuel Saiz, Λήδα Παπακωνσταντίνου,Txuspo Poyo, Γιώργος Λάππας, Θανάσης Τότσικας, Victoria Cayre, Agathe Champagnol, Orlando Britto Jinorio, Σάββας Χριστοδουλίδης, Αντώνης Μιχαηλίδης, Γιάννης Γαΐτης, Γιώργος Γυπαράκης, Παντελής Χανδρής, Γιώργος Καζάζης, Άγγελος Παπαδημητρίου, Αλίκη Παλάσκα, Θάλεια Χιώτη, Ανδρέας Λυμπεράτος, Βασιλική Σοφρά, Γιάννης Μπουρνιάς, Χαράλαμπος Δερμάτης, Μάκης Φάρος, Παναγιώτης Σιαγκρής, Χαράλαμπος Θεοδώρου, Γιώργος Χούντας, Πάνος Κόλλιας, Ελένη Ζερβού, Κυριάκος Μητρόπουλος, Στάθης Φώτης, Μιχαηλάγγελος Βλάσσης-Ζιάκας, Περσεφόνη Ζυγομαλά, Νίκος Σκλαβενίτης, Χάρης Μπασκόζος, Μαρίζα Φεραδούρου, Γιώργος Τριανταφυλόπουλλος, Ζαχαρίας Αγιοβλασίτης, Pulvis Umbra, Νίκος Λάριος, Ελίζα Καλογιάννη, Παύλος Θεοδώρου, Φωτεινή Μάστορη, Δήμητρα Κωνσταντινίδη, Σταύρος Καραβασόπουλος, Aνδρεας Ξυνογαλάς, Γιάννης Φραγκιαδάκης, Κοσμάς Δενδρινός, Διονύσης Ανδριόπουλος, Πάνος Τσουκανάς, Αθανασία Τσάτσου, Δανάη Γκούγια, Αντώνης Λάριος, Αθανάσιος Τριάντος, Αντώνης Πετράκης, Αθανασία Κατή, Δήμος Χαδούλης, Ισμήνη Γεωργιάδου, Αναστασία Αλεξανδρή, Πάνος Ντε Πίντο, Κωνσταντίνα Ποντίκη, Γιούλη Χάλαρη, Κατερίνα Κεραμίδα, Άννα Παπαδοπούλου, Αριστοκλής Παπαϊωάννου, Λουσίν Φισντακτζιάν, Ελένη Θηρεσία Χαλαβαζή, Δανάη Τσολάκη, Βασίλης Χαντζής, Βασίλης Λουλές, Ασπασία Μαστρογιάννη, Ειρήνη-Σπυριδούλα Παπουτσή, Ερρίκος Χατζηαλεξίου, Ελένη Βουλάλα.
ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
«Απαγορεύεται η μουσική» με… πολλή μουσική! (Κάθε Κυριακή (στις 15:30) στο Ιδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης»)
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
«Τσιτάχ. Η ερημιά του τερματοφύλακα» (Κάθε Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο «Σταθμός»)
Ο Τσιτάχ, ένας πολύπειρος βετεράνος τερματοφύλακας της Εθνικής Ελλάδος, κάνει έναν ειλικρινή απολογισμό της μακροχρόνιας πορείας του, προσκεκλημένος από ένα σχολείο για να μιλήσει στα παιδιά για την αξία της άμιλλας και τα αθλητικά ιδεώδη. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αθλητισμού, εξιστορεί γεγονότα και εμπειρίες από τη ζωή και την καριέρα του ξετυλίγοντας σιγά-σιγά το κουβάρι της ύπαρξης του, από τη δόξα, τα πλούτη και τα φώτα της δημοσιότητας μέχρι το μηδέν και το περιθώριο.
Η καταξιωμένη στην Κύπρο ερμηνεύτρια και σκηνοθέτρια Ερμίνα Κυριαζή και ο διακεκριμένος ηθοποιός Γιώργος Νινιός ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αφηγηθούν μια ιστορία γεμάτη χιούμορ και συγκίνηση με κύρια θέματά της την ανδρική μοναξιά και τη ματαίωση, μαζί όμως με ένα βαθύ αίσθημα αξιοπρέπειας, ως πυξίδα και ως ύστατη νίκη σε πείσμα της ήττας και της φθοράς.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Σκηνοθεσία: Ερμίνα Κυριαζή – Γιώργος Νινιός Ερμηνεία: Γιώργος Νινιός
Μουσική-Στίχοι: Γιώργος Νινιός
Σκηνογραφική ιδέα: Ερμίνα Κυριαζή
Κατασκευή μαριονέτας: Βασίλης Βασιλάκης
Σχεδιασμός φωτισμού: Βασίλης Πετεινάρης
Βοηθός σκηνοθέτη-Χειρίστρια κούκλας: Γεωργία Μανελίδου
Φωτογραφίες: Δημήτρης Βαττής
Περιγραφή αγώνα: Χρήστος Κυριαζής Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο
ΟΜΑΔΑ «ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ»
«Αναφορά για μια Ακαδημία» σε έναν δεύτερο κύκλο (Από Πέμπτη μέχρι Κυριακή στο θέατρο «Αττις-Νέος Χώρος»)
Μετά την επιτυχημένη παρουσίαση της παράστασης «Αναφορά για μια Ακαδημία» του Φραντς Κάφκα εντός και εκτός Αθηνών (2021-2022) καθώς και στο Φεστιβάλ Opera Prima στην Ιταλία (Ιούνιος 2022) η Ομάδα Σημείο Μηδέν και ο σκηνοθέτης Σάββας Στρούμπος ανακοινώνουν τον β’ κύκλο παραστάσεων του σημαντικού Καφκικού διηγήματος στο Θέατρο Άττις-Νέος Χώρος.
Η παράσταση θα παρουσιάζεται από τις 5 Νοεμβρίου και κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00 στο Θέατρο Άττις-Νέος Χώρος.
Λίγα λόγια για το έργο
Ο κεντρικός ήρωας του διηγήματος του Φραντς Κάφκα «Αναφορά σε μια Ακαδημία» είναι ο πίθηκος Rotpeter. Μια ομάδα κυνηγών της εταιρείας Χάγκενμπεκ τον πυροβόλησε σε μια ζούγκλα της Χρυσής Ακτής, καθώς πήγαινε με την αγέλη του να πιούν νερό. Δέχτηκε δύο σφαίρες με αποτέλεσμα τον ευνουχισμό του. Κατόπιν, τον αιχμαλώτισαν, τον μετέφεραν στο πλοίο τους και τον έκλεισαν σε ένα κλουβί. Αυτός, σε κατάσταση σοκ, έχοντας χάσει τη μνήμη της ως τώρα ζωής του, πάσχισε να διαφύγει. Τότε άρχισε να παρατηρεί αυτούς που ήταν γύρω του, τους εξαθλιωμένους και από-ανθρωποιημένους σκλάβους/ναύτες της εταιρείας Χάγκενμπεκ και προσπάθησε να τους μιμηθεί. Οι άνθρωποι με τη σειρά τους, παίζοντας με το άγριο ζώο, άρχισαν να το βασανίζουν. Οι ναύτες έχοντας αποδεχθεί την καταπίεση που υφίστανται αυτοί οι ίδιοι, με χαρακτηριστική άνεση την ασκούσαν με τη σειρά τους σε ένα ήδη τραυματισμένο και ανήμπορο άγριο ζώο. Όταν το καράβι έφτασε στο Αμβούργο ο Rotpeter μπορούσε να διαλέξει ανάμεσα στο ζωολογικό κήπο και το βαριετέ (μουσικό θέατρο). Διάλεξε το βαριετέ. Ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή του στην ανθρώπινη συμπεριφορά και πλέον παρουσιάζει ως περφόρμανς την ίδια τη διαδικασία του βίαιου εξανθρωπισμού του.
Σκηνοθετικό Σημείωμα:
Η Αχερουσία Λίμνη του Σώματος και η Διονυσιακή Κρύπτη*
“ὡυτὸς δὲ Ἀίδης καὶ Διόνυσος, ὅτεῳ μαίνονται καὶ ληναΐζουσιν”
Ηράκλειτος
Στο σώμα μας υπάρχει μία κρύπτη. Βρίσκεται στον “κάτω κόσμο” του σώματος. Εκεί είναι ο Διόνυσος. Περιμένει τη λύτρωσή του. Μπροστά στην Αχερουσία Λίμνη, στην γκρίζα ζώνη της εσωτερικής εξορίας του. Αυτή είναι η περιοχή όπου γράφει ο Φραντς Κάφκα. Η Αχερουσία Λίμνη του σώματος, σε μία Νέκυϊα χωρίς τέλος. Ο πίθηκος – άνθρωπος – ηθοποιός στην “Αναφορά” αφηγείται τη διαδικασία αυτής της εσωτερικής εξορίας. Το μουσικό του θέατρο επίσης. Ο άνθρωπος που ήταν πίθηκος γίνεται ηθοποιός για να μπορεί να εκφράζει το τραύμα του, για να μην πάψει ποτέ να μιλάει γιΆ αυτό. Η θεατρική και μουσικότροπη έκφραση του τραύματος αποτελεί μια πρόσκαιρη λύτρωση. Το χιούμορ του είναι πάντα πένθιμο και αυτοσαρκαστικό γιατί γεννιέται από το τραύμα. Ένα υφέρπον ρεύμα τραγικότητας διαπερνά την Αναφορά του, χωρίς ποτέ να χάνεται η λάμψη της μουσικότητας και της θεατρικότητας.
Να κατέβουμε μαζί με τον Κάφκα ως την Αχερουσία Λίμνη του σώματος. Να αφηγηθούμε μαζί του την ιστορία του βίαιου εξανθρωπισμού της ζωικής ενέργειας του κάθε ανθρώπου, κατά βάση του ίδιου μας του εαυτού. Να κοιτάξουμε κατάματα την κρύπτη όπου βρίσκεται αποδιωγμένος ο Διόνυσος μέσα μας. Να τολμήσουμε να ανοίξουμε αυτή την πόρτα. Ας αναρωτηθούμε γιατί γίναμε ηθοποιοί κι εμείς οι ίδιοι. Ποιό τραύμα αφηγούμαστε; Ποια αγωνία είναι αυτή που εκφράζουμε; Η ψυχοσωματική αυτή διαδικασία μπορεί να μας οδηγήσει ως την εξέγερση του σώματος, κατάσταση κατά την οποία το σώμα παράγει την ίδια του την ελευθερία.
Σάββας Στρούμπος
*Η έννοια της κρύπτης αναπτύσσεται διεξοδικά από την Κατερίνα Μάτσα στο βιβλίο της “Το Αδύνατο Πένθος και η Κρύπτη”, Άγρα 2012
Συντελεστές παράστασης:
Μετάφραση: Ιωάννα Μεϊτάνη
Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος
Σκηνική εγκατάσταση: Σπύρος Μπέτσης
Φωτισμοί: Κώστας Μπεθάνης
Κοστούμια: Σάββας Στρούμπος, Ρόζυ Μονάκη
Ηχητικό τοπίο: Λεωνίδας Μαριδάκης
Φωτογραφίες: Αντωνία Κάντα
Επικοινωνία παράστασης: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας
ΗΘΟΠΟΙΟΙ:
Έλλη Ιγγλίζ, Έβελυν Ασουάντ, Ρόζυ Μονάκη, Άννα Μαρκά – Μπονισέλ, Μπάμπης Αλεφάντης, Γιάννης Γιαραμαζίδης, Ντίνος Παπαγεωργίου
Έγραψαν για την παράσταση:
«Η δουλειά του Σάββα Στρούμπου πάνω στο αφήγημα του Κάφκα προκύπτει -όπως όλες οι δουλειές του- από την ενδελεχή έρευνα στη μέθοδο που εξασκεί […] Πρόκειται για μία άκρως μελετημένη συνθήκη, στηριγμένη στη μέθοδο εκπαίδευσης των ηθοποιών που έχει αναπτύξει ο Θόδωρος Τερζόπουλος, με δάνεια και επιρροές από το ανατολικό θέατρο, από ανθρωπολογικές μελέτες, ομαδικές τελετουργικές πρακτικές και διδάγματα άλλων μεγάλων δασκάλων του παγκόσμιου θεάτρου». […] «Οι Έλλη Ιγγλίζ, Έβελυν Ασουάντ, Ρόζυ Μονάκη, Άννα Μαρκά-Μπονισέλ, Μπάμπης Αλεφάντης, Γιάννης Γιαραμαζίδης και Ντίνος Παπαγεωργίου πάλλονται από ενέργεια με ερμηνείες που είναι ταυτόχρονα υπερβατικές όσο και απολύτως γειωμένες, σε απόλυτη επαφή με τον πυρήνα του κειμένου και τη δική τους ψυχοσωματική κατάσταση». [Τώνια Καράογλου |Αθηνόραμα]
«Μια συλλογική δουλειά από την Ομάδα “Σημείο Μηδέν”, εξαιρετικά δουλεμένη, χωρίς μίμηση εξωτερικών σημείων, με επτά ισάξιους εξαίρετους ηθοποιούς – περφόμερς να υλοποιούν άριστα, με αυτοθυσία και μόχθο, το όραμα της σκηνοθεσίας: να γειώσει τον Διόνυσο – Κάφκα σε ένα σημείο μηδέν και σε ένα σήμερα – αιέν. Στο θαυμαστό ηχητικό τοπίο του Λεωνίδα Μαριδάκη, τη λιτή σκηνική εγκατάσταση του Σπύρου Μπέτση, τα ανάλογα κοστούμια του σκηνοθέτη και της Ρόζυς Μονάκη, τους σκιοφωτισμούς του Κώστα Μπεθάνη και τη θαυμαστή μετάφραση της Ιωάννας Μεϊντάνη. Οι ηθοποιοί – περφόρμερς της ομάδας εκτελούν άθλο υγιούς σωματικότητας: Μπάμπης Αλεφάντης, Έβελυν Ασουάντ, Γιάννης Γιαραμαζίδης, Έλλη Ιγγλίζ, Ρόζυ Μονάκη, Άννα Μαρκά-Μπονισέλ, Ντίνος Παπαγεωργίου». [Λέανδρος Πολενάκης | Η Αυγή]
«Είναι η ανάσα και το γέλιο οι νοηµατικοί και εκφραστικοί άξονες που έρχονται να προστεθούν στη σωµατικότητα και την αυτοκυριαρχία της λυρικής και πολύ παιδευµένης (µε όλες τις σηµασίες) σκηνικής φόρµας της Οµάδας Σηµείο Μηδέν. […] Ο Σάββας Στρούµπος ρίχνει έναν επιπλέον προβολέα στο βασικό διαπίστευµα του διηγήµατος, τη σχέση εξέλιξης και ελευθερίας, και στον δυσεπίλυτο στοχασµό αν η πρώτη προωθεί ή υποσκάπτει τη δεύτερη, µέσα από µια θεατρικοπολιτική πράξη – όπως άλλωστε είναι όλο το σκηνοθετικό του έργο». [Κώστας Ζήσης| Documento]
«Στη σκιά της σημερινής πανδημίας, ο Στρούμπος μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε ένα θέατρο ζωντανό και ανήσυχο, με ενεργειακό όγκο και πνευματικό βάθος, ένα θέατρο αντάξιο των καιρών του». [Πηνελόπη Χατζηδημητρίου | Athensvoice.gr]
«[…] Όλοι οι ηθοποιοί Έλλη Ιγγλίζ, Έβελυν Ασουάντ, Ρόζυ Μονάκη, Άννα Μαρκά – Μπονισέλ, Μπάμπης Αλεφάντης, Γιάννης Γιαραμαζίδης, Ντίνος Παπαγεωργίου περνούν από τη θέση του Rotpeter, με εκπληκτικές ερμηνείες, με τους κατάλληλους ήχους, το βλέμμα και την κίνηση εκφέροντας την υπέροχη μετάφραση της Ιωάννας Μεϊτάνη. Όλα συντονισμένα με τον γνωστό πια τρόπο από τον Σάββα Στρούμπο. Οδηγεί τους ηθοποιούς του σε έναν μαγευτικό διονυσιασμό που συνεπαίρνει τους θεατές και τους προβληματίζει εκ των έσω». [Μαρία Μαρή | Theatromania.gr]
«Ο Σάββας Στρούμπος ακολουθεί εδώ και χρόνια μια συνεπή πορεία στις αναζητήσεις του, τόσο σε ό,τι αφορά τους πολιτικούς και φιλοσοφικούς προβληματισμούς, όσο και σε θέματα αισθητικών επιλογών. […] Στην Αναφορά η έρευνα για τον ρόλο του ηθοποιού παίρνει κυριολεκτικές διαστάσεις. Η ευκαιρία που του δίνει η μίμηση των ανθρώπινων συμπεριφορών από τον Κόκκινο Πέτρο τον προκαλεί να δείξει πώς σκέφτεται τον ρόλο του ηθοποιού: ο ηθοποιός αφηγείται το τραύμα, κρατά ζωντανή τη μνήμη με το γενεσιουργό γεγονός, ανοίγει παράθυρα ελευθερίας, απελευθερώνει τη φαντασία, προκαλεί τον θεατή». [Μαρώ Τριανταφύλλου | Περιοδικό Άνθρωπος]
«Ο Σάββας Στρούμπος κατορθώνει έναν σκηνοθετικό άθλο ανεβάζοντας στο θέατρο «Άττις» ως «μουσικό θέατρο του τραύματος» τη μετα-αποικιακή «Αναφορά για μιαν Ακαδημία» του Φραντς Κάφκα, στη μετάφραση της Ιωάννας Μεϊτάνη. […] Μέσα σε σκηνικό με μικρά μαύρα κεφάλια του Σπύρου Μπέτση (που παραπέμπουν σε ρωμαϊκά ομοιώματα λατρείας των προγόνων ως εφέστιων θεών), επτά ταλαντούχοι νέοι ηθοποιοί του «Σημείου Μηδέν» εκπαιδευμένοι στη μέθοδο Τερζόπουλου (οι Έλλη Ιγγλίζ, Έβελυν Ασουάντ, Ρόζυ Μονάκη, Άννα Μαρκά-Μπονισέλ, Μπάμπης Αλεφάντης, Γιάννης Γιαραμαζίδης και Ντίνος Παπαγεωργίου) μεταμορφώνονται δεξιοτεχνικά σε κολεκτίβα, σε επτάψυχο καφκικό ανθρωποειδές που θρηνεί και σατιρίζει τη συμμόρφωση του ανθρώπου προς τον ορθολογισμό της δυτικής κουλτούρας». [Νίκος Ξένιος | Bookpress.gr]
«Κάθε ένας από τους ερμηνευτές προσθέτει μια ψηφίδα στο αμάλγαμα του Rotpeter, συνδημιουργοί αυτού του «θαύματος» του βαριετέ, που συρρέουν οι άνθρωποι για να θαυμάσουν. Τρομακτικοί και συνάμα γοητευτικοί, κινούνται μέσα στην λιτή και υπαινικτική μιας εποχής ενστίκτου και τελετουργίας σκηνική εγκατάσταση του Σπύρου Μπέτση, ένα πλήθος από μικροσκοπικά αγαλματίδια,που σταδιακά παρασύρουν σε μια κινητική – συναισθηματική έξαρση. Οι φωτισμοί του Κώστα Μπεθάνη ακολουθούν την λογική του βαριετέ, αυτό το φως που λούζει τον πρωταγωνιστή, αλλά παράλληλα δημιουργεί το πλαίσιο του «κλουβιού» περιχαρακώνοντας το «κιγκλίδωμα» ενός σόου αγριότητας. Το ηχητικό τοπίο του Λεωνίδα Μαρινάκη, συλλειτουργεί στην υποβολή του θεατή δίνοντας τον χώρο στην ερμηνεία, αλλά γεμίζοντας με μια αίσθηση δυσοίωνη την ατμόσφαιρα». [Νάγια Παπαπάνου | Boemradio.gr]
«Η οργανικότητα των ηθοποιών, η συντονισμένη κινησιολογική ρυθμολογία, η απόλυτη πειθαρχία σε βαθμό ιερότητας και φυσικά, η αριστοτεχνική εφαρμογή της μεθόδου του Σάββα Στρούμπου, «συνεχιστή» της μεθόδου του Θεόδωρου Τερζόπουλου, η αισθητική και η συναισθηματική μέθεξη είναι μόνο μερικά από τα κυρίαρχα στοιχεία που ανέκυψαν κατά τη διάρκεια της παράστασης και την τοποθετούν, προσωπικά μιλώντας, στο Πάνθεο των παραστάσεων που χρειάζεται να δει κανείς τη φετινή θεατρική σεζόν». [Ελένη Αντωνίου |Quinta–theater.gr]
«Ο Σάββας Στρούμπος με τη σκηνοθετική κι όχι μόνο δουλειά του και η ομάδα «Σημείο Μηδέν», απέδειξαν περίτρανα ότι η τέχνη είναι ένας τρόπος κι ένας δρόμος προς την αφύπνιση και την ελευθερία». [Λένα Σάββα | θέατρο.gr]
«Τα ερεθίσματα καταφθάνουν από παντού, αφήνοντας τελικά σαν κεντρί μες στην καρδιά μας το νόημα της αναφοράς του Ροτ Πέτερ σε εκείνη την ακαδημία αλλά και στη δική μας σύγχρονα αποδομημένη κοινωνία». [Ηλίας Μακρής | Animartists.com]
«Οι ηθοποιοί ενσαρκώνουν τον τραγικό ήρωα του Κάφκα και διηγούνται τον βίαιο εξανθρωπισμό τους, μέσω μίας περφόρμανς βαριετέ, έχοντας πάντοτε ως γνώμονα τη Διονυσιακή βακχεία. Η κινησιολογία τους περιλαμβάνει πόζες του βαριετέ θεάτρου, συνοδευόμενη από ένα έντονο παγωμένο χαμόγελο, ώστε να αποτυπωθεί με ακρίβεια η βιτρίνα που πασχίζει να διατηρήσει ο Rotpeter. Ωστόσο αυτή η βιτρίνα θρυμματίζεται ανά στιγμές μπροστά στα μάτια των θεατών, όπου το σώμα αυτονομείται από τον νου και αναζητά τη γείωση, το βαθύ κάθισμα, την πιθηκίσια συμπεριφορά. Παρόμοια λειτουργία έχει και η φωνή των ηθοποιών, που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην τέλεια άρθρωση και το ζωώδες μούγκρισμα». [Νίκη Φραγκέλλη | Youthvoice.gr]
«Η ομάδα Σημείο Μηδέν θίγει ακριβώς αυτό που ονομάζω «θέληση για αξίες» και το πώς ο Δυτικός πολιτισμός τροποποιεί αυτή τη θέληση προς όφελός του ως μια ξένη μηχανή καταπίεσης, την οποία οι καταπιεζόμενοι έχτισαν ηθελημένα. Αυτό το επιτυγχάνει χάρη σε τρεις παράγοντες: την αριστοτεχνική σκηνοθεσία και σύλληψη του Σάββα Στρούμπου, την πολυδιάστατη μετάφραση της Ιωάννας Μεϊτάνη και τη συλλογική και οργανική απόδοση του Κοκκινοπετρή μέσω του πολυφωνικού σώματος των ηθοποιών της ομάδας, Σημείο Μηδέν– με ιδιαίτερη στιγμή να αποτελεί η ερμηνεία της ηθοποιού, Έβελυν Ασουάντ». [Κωνσταντίνος Μιχαηλίδης | aftoleksi.gr]
«Όταν η ηθοποιός Έβελυν Ασουάντ, σαν άλλος πληγωμένος πίθηκος. Rotpeter, μιμείται τους απαγωγείς της για να βρει την ανθρωπίζουσα διέξοδό της. Εγώ ο θεατής είδα το σημείο μετασχηματισμού του ζώου σε άνθρωπο. Η Ασουάντ, ο Στρούμπος, η «μέθοδος»… ίσως και ο Θεός ο Διόνυσος ο ίδιος, με πήγαν σε ένα κόσμο του μεταίχμιου». [Γιάννης Οικονομίδης | Κριτικό σημείωμα]
ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ
«Σεσουάρ για δολοφόνους»
ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ
«Την Τρίτη στο σούπερ μάρκετ» (Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15 στο «Show What?»)
ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ
«Σιωπή, ο βασιλιάς ακούει» (Τελευταίες παραστάσεις στις 12 και 13 Νοεμβρίου στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής)
