Η καυστική σάτιρα του Ρούμπεν Έστλουντ, “Το Τρίγωνο της Θλίψης” που γνώρισε την αποθέωση και κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών και ένα μέρος της ταινίας γυρίστηκε στη Χιλιαδού, στην Εύβοια, κάνει πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας μας αύριο Πέμπτη (15/9).
Από τις υπόλοιπες οχτώ ταινίες που βγαίνουν στους κινηματογράφους, ξεχωρίζει ελαφρώς το ισπανικό θρίλερ “Η Κόρη”, ενώ για τους σινεφίλ υπάρχουν και οι επανεκδόσεις “Playtime” του Ζακ Τατί και “Αντίο Παιδιά” του Λουί Μαλ.
Το Τρίγωνο της Θλίψης (Triangle of Sadness). Κωμωδία, σουηδικής γαλλικής, γερμανικής, βρετανικής, αμερικανικής και ελληνικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Ρούμπεν Έστλουντ, με Χάρις Ντίκινσον, Τσάρλμπι Ντιν, Ντόλι ντε Λεόν, Βίκι Μπερλίν, Γούντι Χάρελσον κ.ά.
Απολαυστική καυστική σάτιρα, που πολλές φορές το χιούμορ ξεφεύγει προς τη χυδαιότητα ταιριαστά, με τον κόσμο που περιγράφει, προνομιούχους, μάστορες του πλούτου, ολιγάρχες, περσόνες του θεάματος και της μόδας. Πρόκειται για τελευταία ταινία του Σουηδού Ρούμπεν σκηνοθέτη, Ρούμπεν Έστλουντ (“Ανωτέρα Βία”, “Τετράγωνο”), που το τελευταίο κομμάτι της γυρίστηκε στην ειδυλλιακή παραλία της Χιλιαδούς στην Εύβοια, κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα, αλλά και το θερμό χειροκρότημα του κοινού στις Κάννες.
Το θέμα της θέλει δυο διάσημα μοντέλα, που αγνοούν ακόμη και τα βασικά της πραγματικής ζωής, να βρίσκονται προσκαλεσμένα σε ένα υπερπολυτελές γιοτ (το “Christina O” του Ωνάση), ενός Ρώσου ολιγάρχη κι ενός Βρετανού εμπόρου όπλων, το οποίο κουμαντάρει ένας ιδιόρρυθμος μαρξιστής καπετάνιος. Στο επίσημο δείπνο, μια τρικυμία θα κάνει κομμάτια τη βεβαιότητα της ανωτερότητας των πλούσιων επιβατών και θα βρεθούν σε ένα ερημονήσι, στο οποίο για να επιβιώσουν θα έχουν ανάγκη μια υπηρέτρια.
Ο Έστλουντ, αποφεύγοντας τις συμβάσεις, που δίνουν πόντους στις καριέρες τα τελευταία χρόνια, επιλέγει να κάνει μία λαϊκή κωμική σάτιρα, με οξείες αιχμηρές παρατηρήσεις, όπως συνηθίζει, πάνω στους εκπροσώπους ενός κόσμου που ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν, εν αντιθέσει με τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων. Ένας μικρόκοσμος που έχει μάθει να εκμεταλλεύεται ζωές, να τις χρησιμοποιεί ως μελανά στίγματα πάνω σε χαρτιά, για να αβγατίζει τα υπερκέρδη του. Και ταυτόχρονα να τον συνδυάζει από τη μια, με αυτόν της επίπλαστης ομορφιάς, κενού περιεχομένου, και απ’ την άλλη, με τους πληβείους, τους υπηρέτες τους, που στα δύσκολα ξέρει να επιβιώνει και να παίρνει τη ρεβάνς απ’ όλους αυτούς που καμώνονται τους ισχυρούς, τους κουμανταδόρους της ανθρωπότητας.
Ο Σουηδός σκηνοθέτης, βάζει στο στόχαστρό του για ακόμη μια φορά τον καπιταλισμό, χτυπάει στο ψαχνό, στριμώχνει, ορισμένες φορές υπερβολικά, τα πολιτικά του μηνύματα, για την κυρίαρχη καθεστωτική ιδεολογία που προσκυνά το χρήμα, καθώς και τη ματαιοδοξία τής επιφανειακής ομορφιάς. Ταυτόχρονα, συνεχώς κλιμακώνει την κοφτερή του σάτιρα, προκαλώντας το γέλιο, αλλά και τη ναυτία, μεταδοτική από τους χαρακτήρες της ταινίας -στα όρια της καρικατούρας- ενώ κάποιες φορές υπερβάλει, προκαλεί την αηδία, ειδικά με τους εμετούς και την έκρηξη του περιεχομένου των πολυτελών καμπινέδων.
Για όσους διερωτώνται για τον τίτλο, ο σκηνοθέτης έχει δανειστεί τον όρο που χρησιμοποιούν οι πλαστικοί χειρουργοί όταν περιγράφουν τις ρυτίδες που σχηματίζονται ανάμεσα στο μέτωπο και τα φρύδια, μία από τις πρώτες ενδείξεις των γηρατειών, της παρακμής, όχι μόνο των μοντέλων, αλλά και του δυτικού κόσμου.
Ικανοποιητικές οι περισσότερες ερμηνείες (η πρωταγωνίστρια Τσάρλμπι Ντιν πριν λίγες ημέρες πέθανε ξαφνικά σε ηλικία 32 ετών), ενώ ξεχωρίζει για ακόμη μια φορά ο Γούντι Χάρελσον στον ρόλο του καπετάνιου, που του ταιριάζει γάντι.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Τα διάσημα μοντέλα Καρλ και Γιάγια είναι καλεσμένα σε μια πολυτελή κρουαζιέρα με μία παρέα από ασύλληπτα πλούσιους επιβάτες, έναν ολιγάρχη από τη Ρωσία, Βρετανούς εμπόρους όπλων και έναν αλκοολικό καπετάνιο, που επικαλείται τον Μαρξ. Στην αρχή, τα πάντα είναι υλικό για αξιοζήλευτες αναρτήσεις στο Instagram. Αλλά, όταν ξεσπά μία θύελλα και όλοι παθαίνουν ναυτία κατά τη διάρκεια ενός δείπνου με τον καπετάνιο, η ειδυλλιακή κρουαζιέρα καταλήγει σε φιάσκο. Ο Καρλ και η Γιάγια βρίσκονται αποκλεισμένοι σε ένα έρημο νησί με ένα τσούρμο δισεκατομμυριούχων και μία από τις καθαρίστριες του γιοτ. Η ιεραρχία ανατρέπεται στο νησί, καθώς η καθαρίστρια είναι η μόνη που ξέρει να ψαρεύει.
Η Κόρη (La Hija). Θρίλερ, ισπανικής παραγωγής του 2021, σε σκηνοθεσία Μανουέλ Μαρτίν Κουένκα, με τους Χαβιέ Γκουτιέρεζ, Πατρίτσια Λόπεζ Αρνάιθ, Ιρένε Βιργκέζ Φιλιππίδη, Μαρία Μοράλες κ.ά.
Ακόμη ένα ενδιαφέρον ψυχολογικό θρίλερ από την Ισπανία, αυτή τη φορά από τον Μανουέλ Μαρτίν Κουένκα (“Η Αδυναμία του Μπολσεβίκου”), που συμμετείχε στα Φεστιβάλ Σαν Σεμπάστιαν και Τορόντο.
Βραδυφλεγές θρίλερ, με στιβαρή σκηνοθεσία, υποβλητικές σκηνές, που προκαλούν συγκίνηση, ανατριχίλα, αλλά και τονώνουν το μυστήριο και το δράμα που κρύβεται πίσω από τους ήρωες.
Το καλογραμμένο σενάριο θέλει μια ανήλικη κοπέλα, τρόφιμος σε ένα ίδρυμα για έφηβους παραβάτες, να μένει έγκυος και ο εκπαιδευτής της να τής προτείνει να πάει κρυφά να μείνει μαζί με τη γυναίκα του στο απομονωμένο σπίτι τους, με αντάλλαγμα να κρατήσουν αυτοί το παιδί.
Ο Μανουέλ Μαρτίν Καρένκα δεν αρκείται απλώς σε ένα συναρπαστικό ευπρόσωπο θρίλερ, τραβηχτικό για τους λάτρεις του είδους, αλλά προχωρά ακόμη ένα βήμα παραπέρα και στοχαστικά καταπιάνεται με τον ψυχισμό ενός δυστυχισμένου ζευγαριού, παίζει με τις ενοχές, τα ψέματα και κυρίως τα βίαια ξεσπάσματα, τα οποία κρύβουν τις θαμμένες επιθυμίες και τα ψυχικά τραύματα που κρύβουν οι “αθώοι”.
Εξαιρετικές οι ερμηνείες από τον γνώριμο Χαβιέ Γκουτιέρεζ και την Πατρίτσια Λόπεζ Αρνάιθ, ενώ και η νεαρά Ιρένε Βαργκέζ Φιλιππίδη αφήνει μεγάλες υποσχέσεις για το μέλλον.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Μια δεκαπεντάχρονη κοπέλα που διαμένει σε ένα κέντρο για έφηβους παραβάτες, μένει έγκυος. Ο εκπαιδευτής της στο κέντρο, της προτείνει να έρθει στα κρυφά να ζήσει μαζί με τη γυναίκα του στο απομονωμένο σπίτι τους στο βουνό, ώστε να έχει φροντίδα μέχρι να γεννήσει, αλλά με ένα αντάλλαγμα: να κρατήσουν το μωρό όταν αυτό γεννηθεί.
Ο Άνθρωπος με τις Απαντήσεις. Δραματική ταινία, ελληνικής, κυπριακής και ιταλικής παραγωγής του 2021, σε σκηνοθεσία Στέλιου Καμμίτση, με τους Βασίλη Μαγουλιώτη, Άντον Βάιλ, Στέλα Φυρογένη κ.ά.
Ενδιαφέρουσα δραματική ταινία περιπλάνησης είναι τούτη δω η δεύτερη παραγωγή μεγάλου μήκους του Στέλιου Καμμίτση, που δείχνει ότι διαθέτει το ταλέντο, αλλά έχει ακόμη να διανύσει χιλιόμετρα, μέχρι να ολοκληρωθεί ως σκηνοθέτης και κυρίως ως σεναριογράφος, καθώς υπογράφει και το σενάριο της ταινίας.
Ο Στέλιος Καμμίτσης (“Κωλόπαιδα”) ξεκινά την ταινία του με αφοπλιστική απλότητα και χωρίς πολλά πολλά λόγια, τραβάει το ενδιαφέρον του θεατή, με τις σκηνές και τα προσεγμένα πλάνα του από τη ζωή ενός νέου, πρώην πρωταθλητή των καταδύσεων, αλλά και της βιοπάλης, των 500 ευρώ, του “σήμερα δουλεύεις αύριο απολύεσαι”, της διάψευσης των νεανικών του ονείρων, εγκλωβισμένος σε μια τσιμεντούπολη που δύσκολα τον αφήνει να αναπνεύσει. Ο θάνατος της αγαπημένης του γιαγιάς θα τον ωθήσει να πάρει την απόφαση να ταξιδέψει με ένα παλιό αυτοκίνητο στη Γερμανία, μέσω Ιταλίας. Στο καράβι θα γνωρίσει κι έναν Γερμανό, με τον οποίο θα συνταξιδέψουν παρά την αρχική αντιπάθεια και θα έρθουν κοντά στο δρόμο προς τον τελικό προορισμό.
Ταινία αυτογνωσίας, όπου το δράμα για ένα αβέβαιο μέλλον κρύβεται πίσω από τις φαρσικές πινελιές και ορισμένα ανέμελα ταξιδιωτικά πλάνα, αλλά δυστυχώς το φιλμ σκοντάφτει -όπως οι περισσότερες ελληνικές ταινίες- στο σενάριο, το οποίο εξαντλείται και προς το τέλος αγκομαχά.
Ωστόσο, η 80 λεπτών ταινία, έχει ένα σχετικό ενδιαφέρον, ορισμένα δείγματα σκηνοθετικής έμπνευσης, και κάποιες καλές ατάκες, με μία απ’ αυτές να είναι και το μότο της ταινίας, «ο άντρας κρίνεται από τις ερωτήσεις του και όχι από τις απαντήσεις του» και ένα συμπαθές πρωταγωνιστικό ζευγάρι, τον Βασίλη Μαγουλιώτη και τον Άντον Βάιλ.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Μετά τον θάνατο της γιαγιάς του, ο Βίκτωρας, ένας εικοσάχρονος πρώην πρωταθλητής καταδύσεων, αναχωρεί με το πλοίο για Ιταλία. Εκεί συναντάει τον Ματίας, έναν νεαρό, παράτολμο Γερμανό. Και οι δύο κατευθύνονται προς τη Βαυαρία, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Και οι δύο αναζητούν απαντήσεις, ο καθένας στις δικές του ερωτήσεις.
Το Ορφανό: Πρώτος Φόνος (Orphan: First Kill). Ταινία τρόμου, αμερικανικής και καναδικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Γουίλιαμ Μπρεντ Μπελ, με τους Ιζαμπέλ Φούρμαν, Ρόσιφ Σάδερλαντ, Χίρο Καναγκάουα, Μάθιου Φίνλαν κ.ά.
Καλοφτιαγμένο, για το είδος τού κινηματογραφικού τρόμου, που ταλαιπωρείται ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια, αν και απολύτως συμβατικό, είναι τούτο δω το πρίκουελ της πρώτης ταινίας “Orphan”, όταν η τρομαχτική πρωταγωνίστρια Ιζαμπέλ Φούρμαν ήταν μόλις 11 ετών. Ένα φιλμάκι, που απευθύνεται αποκλειστικά στους φανατικούς του horror, αν και έχει κάποια θετικά η ταινία, όπως ένα ένθετο χιτσκοκικό εύρημα, την επεξεργασία των χαρακτήρων που δεν έχει γίνει στο πόδι, και τις πετυχημένες συνταγές, που ακολουθούνται με προσοχή, χωρίς υπερβολές και την πλήρη υποτίμηση του κοινού. Βεβαίως, δεν αποφεύγονται οι εύκολες λύσεις και όσο προχωρά η υπόθεση η ταινία γίνεται όλο και πιο συμβατική, μέχρι το αμήχανο φινάλε, που διαψεύδει τις όποιες προσδοκίες.
Οι ερμηνείες δεν είναι εντελώς αδιάφορες, ενώ η πρωταγωνίστρια Ιζαμπέλ Φούρμαν παραμένει τρομαχτική και πιο συμβατή με την ηλικία του ρόλου της.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Αφού ενορχηστρώνει μια ευφυέστατη απόδραση από ένα ψυχιατρείο της Εσθονίας, η Έστερ ταξιδεύει στην Αμερική υποδυόμενη την εξαφανισμένη κόρη μιας πλούσιας οικογένειας. Ωστόσο, μια απροσδόκητη ανατροπή τη φέρνει αντιμέτωπη με μια μητέρα που θα προστατεύσει με κάθε κόστος την οικογένειά της από το δολοφονικό “παιδί”.
Παιχνίδι Μίσους (The Hating Game). Κομεντί, αμερικανικής παραγωγής του 2021, σε σκηνοθεσία Πίτερ Χάτσινγκς, με τους Λούσι Χέιλ, Όστιν Στόουελ, Σακίνα Τζάφρι κ.ά.
Από τις ταινίες του σωρού που γεμίζουν τηλεοπτικό πρόγραμμα χωρίς λόγο. Δήθεν κομεντί, δήθεν ρομαντική και ακόμη πιο δήθεν οι πρωταγωνιστές, που δεν χωρούν ούτε σε σαπουνόπερα. Με βασικό όχημα την χιλιοφορεμένη σεναριακή ιδέα της αιώνιας κόντρας γυναίκας- άντρα στον εργασιακό χώρο και το δήθεν πρωτότυπο παιχνίδισμα του μίσους που δεν απέχει από το ερωτικό πάθος, η ταινία συμπυκνώνει όλα τα κλισέ του είδους και κυρίως εκείνα που έχουν πλέον περάσει στη σφαίρα της ανοησίας.
Το σενάριο, γραμμένο στο γόνατο, θέλει μια νεαρή κοπέλα που θέλει να πετύχει στη δουλειά της χωρίς πονηριές και ανήθικους τρόπους, να πρέπει να ανταγωνιστεί έναν ψυχρό συνάδελφό της, ο οποίος -ω τι έκπληξη- την γοητεύει και την ελκύει ερωτικά.
Η ταινία, εκτός από τα κλισέ και την ανύπαρκτη δραματουργική δομή της, κυριαρχείται από ξεπερασμένα στερεότυπα και ένα δήθεν χιούμορ, που είναι τόσο άνοστο όσο και το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, απ’ τα χειρότερα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Αποφασισμένη να πετύχει επαγγελματικά δίχως να θυσιάσει την προσωπική της ηθική, η Λούσι ξεκινά ένα ανελέητο παιχνίδι απέναντι στην παγερή και αποτελεσματική νέμεσή της, τον Τζόσουα, σε μια αντιπαλότητα που περιπλέκεται εξαιτίας των συναισθημάτων που αρχίζει να τρέφει για εκείνον.
Προβάλλονται ακόμη οι ταινίες:
Η Νύχτα (The Night). Και μόνο ότι πρόκειται για ιρανική ταινία τρόμου, σε αμερικανική συμπαραγωγή, προκαλεί το ενδιαφέρον και την περιέργεια. Αν συνδυαστεί με την ιρανική κινηματογραφική σχολή, δηλαδή την προσοχή στο σενάριο, στην αφήγηση και στους χαρακτήρες, αλλά και τη βασική ιδέα τής υπόθεσης -ένα ζευγάρι βρίσκεται εγκλωβισμένο για μια εφιαλτική νύχτα σε ένα ξενοδοχείο του Λος Άντζελες- τότε ίσως έχουμε μία από αυτές τις μικρές ευχάριστες εκπλήξεις, αυτά τα διαμαντάκια, που περνούν αλλά δεν χάνονται στον χρόνο. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Νίμα Φακχράρα, γνωστός μουσικοσυνθέτης ταινιών που ζει στο Λος Άντζελες, ενώ πρωταγωνιστούν οι Σαχάμπ Χοσεϊνί και Νιούσα Νουρ.
Playtime. Η αριστουργηματική κωμωδία (1964) του ιδιοφυούς Γάλλου σκηνοθέτη και ηθοποιού Ζακ Τατί, που τον έστειλε στη χρεοκοπία, καθώς προπορευόταν της εποχής του. Ο προφητικός Τατί, με το προσωπικό και ιδιαίτερο κωμικό σκηνοθετικό του ύφος, που αποτελεί από μόνο του ένα κεφάλαιο στην κινηματογραφική ιστορία, θα βρεθεί στο προηγμένο τεχνολογικά Παρίσι, με τη γνώριμη κινηματογραφική περσόνα τού “Κύριου Ιλό”, να περιπλανιέται, ακολουθώντας ένα γκρουπ Αμερικανών τουριστών. Ο Κύριος Ιλό παρατηρεί με παιδική αφέλεια όσα συμβαίνουν γύρω του, σατιρίζοντας πανέξυπνα την τεχνολογία, τη ματαιοδοξία, την κενότητα της αμερικανικής κυριαρχίας. Η ταινία, που την προετοίμαζε για πέντε χρόνια ο Τατί, είναι γυρισμένη σε φιλμ 70 χιλιοστών, αντί του συνηθισμένου 35mm, το οποίο αναδεικνύει τα έντονα χρώματα και τις αποχρώσεις, το πλάτος και το βάθος της εικόνας και δίνοντας ένα απολαυστικά ευχάριστο τόνο. Πρωτοποριακή είναι και η δουλειά που έγινε στον ήχο, καθώς ο Τατί έδωσε στους διάσπαρτους ήχους ειδικό βάρος και πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ ταυτόχρονα υποβάθμισε την πρόζα και τους διαλόγους, όπως συνήθιζε. Η ταινία προβάλλεται σε νέες ψηφιακές κόπιες.
Αντίο, Παιδιά (Goodbye, Children). Η αυτοβιογραφική, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, δραματική ταινία που γύρισε ο Λουί Μαλ το 1987 και του χάρισε τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας, επτά βραβεία Σεζάρ και τα Βραβεία BAFTA Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερης Σκηνοθεσίας. Σε ένα καθολικό οικοτροφείο της γαλλικής επαρχίας, ο 12χρονος Ζουλιέν ζει μια παιδική ηλικία προστατευμένη από τις αναταραχές που μαίνονται στην υπό γερμανική κατοχή Γαλλία. Ο ερχομός τού συνεσταλμένου Ζαν πυροδοτεί αμέσως έναν έντονο ανταγωνισμό ανάμεσα στα δύο αγόρια, που σταδιακά δίνει τη θέση του σε έναν ισχυρό συντροφικό δεσμό, ενώ ταυτόχρονα ο Ζουλιέν αρχίζει να συνειδητοποιεί το μυστικό που κρύβει ο φίλος του. Ο Λουί Μαλ διηγείται με τρυφερότητα μια πολύ προσωπική οδυνηρή ιστορία φιλίας, προδοσίας και απώλειας, εμπνευσμένος από γεγονότα που έζησε στην παιδική του ηλικία. Παίζουν οι Γκασπάρ Μανές, Ραφαέλ Φεϊτό, Φρανσίν Ρασέτ, Φρανσουά Νεγκρέ κ.ά.
Το Νησί (Seom). Το αλληγορικό και πανέμορφο εικαστικά ερωτικό θρίλερ, που γύρισε το 2020 ο Νοτιοκορεάτης Κιμ Κι-Ντουκ και τον κατέστησε έναν από τους σημαντικότερους νέους σκηνοθέτες της Ασίας. Μια νεαρή κοπέλα, που το πρωί πουλάει στους ψαράδες μιας λιμνοθάλασσας δολώματα και το βράδυ το κορμί της, θα ερωτευθεί έναν σιωπηλό άντρα που ήρθε στα μέρη και θέλει να αυτοκτονήσει, πυροδοτώντας απρόσμενες εξελίξεις. Μαγικά πλάνα, δυνατό σενάριο και αξιόλογες ερμηνείες από τους Γιουνγκ Σου, Γιο Σουκ Κιμ, Σουνγκ Χέε Παρκ.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
