Η Σοφία Χιλλ συμμετέχει στην παράσταση «ΕΚΑΒΗ/S.T.R.I.N.G.S-Χαμένες Τροίες» που παρουσιάζεται στους Δελφούς στο πλαίσιο τού «Ολη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός» και μιλά για την ολοένα και πιο δυναμική σχέση της με τη μουσική αλλά και για τα επόμενα σχέδιά της.
Συνέντευξη στην Ίσμα Τουλάτου για το ActionPress
Οσοι έχει συμβεί να δουν τη Σοφία Χιλλ επί σκηνής -στο θέατρο «Αττις» ή κάπου αλλού- γνωρίζουν ότι οι ερμηνείες της αποτελούν απόλυτη εμπειρία θέασης. Στενή συνεργάτις του διεθνούς σκηνοθέτη και δασκάλου του θεάτρου, Θεόδωρου Τερζόπουλου, για περισσότερο από δύο δεκαετίες, η ηθοποιός έχει διαγράψει λαμπρή διαδρομή τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό ανταποκρινόμενη, όχι σπάνια, σε προκλήσεις που υπερβαίνουν τον χαρακτηρισμό απαιτητικές.
Τα τελευταία χρόνια η σχέση της με τη μουσική εξελίσσεται με όλο και περισσότερο δυναμισμό. Στο πλαίσιο αυτό συμμετέχει στην παράσταση μουσικού θεάτρου «ΕΚΑΒΗ/S.T.R.I.N.G.S-Χαμένες Τροίες» που παρουσιάζεται στις 7 και 8 Σεπτεμβρίου στη Ρωμαϊκή Αγορά των Δελφών, στο πλαίσιο του θεσμού «Ολη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός» που φέτος είναι αφιερωμένος στα 100 χρόνια από την τραυματική επέτειο της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Με αυτή την αφορμή, η ηθοποιός μιλά στο Action24press για τη γοητεία που της ασκεί η μουσική και τους νέους δρόμους που αισθάνεται ότι ανοίγει στην πορεία της, για τη συγκεκριμένη συνεργασία αλλά και για τη νέα σεζόν στο θέατρο «Αττις» με την πολυαναμενόμενη νέα παράσταση του Θεόδωρου Τερζόπουλου.
–Πώς θα περιγράφατε την παράσταση στους Δελφούς; Τι θα δει ο θεατής;
Πρόκειται για έναν μονόλογο της Εκάβης σε σύμπραξη με μία ομάδα μουσικών, αποκλειστικά εγχόρδων -βιολί, βιολοντσέλο, βιόλα, βιόλα ντα γκάμπα… Είναι μία συνομιλία ανάμεσα στη μουσική και τον λόγο ή αλλιώς το τραγούδι της Εκάβης, όπως το έχουμε σκεφτεί, ο θρήνος της ηρωίδας. Πειραματιζόμαστε, επιχειρούμε να δούμε πώς ο λόγος μπορεί να γίνει μουσική. Ως γνωστόν, η παράσταση είναι ενταγμένη στο «Ολη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός» που φέτος είναι αφιερωμένο στην επέτειο των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Μ΄επίκεντρο τη φράση της ηρωίδας «απ’ τη γη της πατρίδας μου στη γη της προσφυγιάς μου πάω» δουλεύουμε επάνω στη δημιουργία ενός τραγουδιού που έχει να κάνει με όλους τους ξεριζωμούς: τους περασμένους, τους παρόντες κι αυτούς που δυστυχώς ενδέχεται να μας επιφυλάσσει το μέλλον. Η Εκάβη είναι σύμβολο. Το σύμβολο του ξεριζωμού, η μάνα-γη, η πατρίδα, η βασίλισσα. Τροία, Σμύρνη, χαμένες πατρίδες, χαμένες ζωές. Γκρεμισμένες από τείχη, καμένες απ’ τη φωτιά του πολέμου. Ανθρωποι παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς, θάβουν ένα κομμάτι της ψυχής τους και προσπαθούν να ριζώσουν αλλού…
–Τα τελευταία χρόνια η σχέση σας με τη μουσική φαίνεται όλο και πιο έντονη, πιο δυναμική…
Είναι αλήθεια αυτό. Και στις παραστάσεις του «Αττις», στο «Αλάρμ» για παράδειγμα… Στην όπερα «Νοσφεράτου» του Ντμίτρι Κουρλιάντσκι αυτή η σχέση φάνηκε πιο σοβαρά, όλη αυτή η δουλειά με την ορχήστρα, τη MusicAeterna. Η αλήθεια είναι ότι ανέκαθεν είχα μία αγάπη για τη μουσική και ο Θεόδωρος Τερζόπουλος βλέποντάς το με παρότρυνε και μου έλεγε «εδώ να πεις κι ένα τραγούδι»… Τώρα πάει κάπως πιο έντονα προς τα κει. Είναι κι η δική μου τάση, αλλά ανοίγει κι η βεντάλια, με σκέφτονται κι οι άλλοι περισσότερο σε σχέση με τη μουσική. Είναι πολύ άμεση τέχνη, μιλά κατευθείαν στην ψυχή κι επειδή έχει τη συγκεκριμένη φόρμα δεν έχει να κάνει με τον ρεαλισμό. Σε σχέση με την τραγωδία η μουσική έρχεται ν΄ανοίξει άπειρα μονοπάτια. Σου επιτρέπει να δοκιμάσεις, να πειραματιστείς, να πάρεις δρόμους που δεν ξέρεις εκ των προτέρων πού θα σε οδηγήσουν. Είναι μία πολύ ωραία εμπειρία, πολύ αναζωογονητική, σε κρατά σ΄εγρήγορση. Τεχνικά θεωρώ ότι η τοποθέτηση της τραγωδίας είναι πιο τραγουδιστική. Αν σκεφτείς ότι παιζόταν σε ανοιχτούς χώρους, χωρίς καμιά ενίσχυση ήχου, μοιραία κατευθύνεσαι προς τα κει…
–Θεωρείτε ότι το αρχαίο δράμα μπορεί να εμπνεύσει νέες μορφές έκφρασης;
Προφανώς. Πάντα σε μία τέτοια κατεύθυνση οφείλουμε να κινούμαστε, στο πείραμα, στο ρίσκο, στο ψάξιμο. Αλλά να ψάχνουμε βαθαίνοντας. Η τραγωδία εμπερικλείει το επικό στοιχείο κι όταν προσεγγίζεις τα πράγματα οριζόντια, επιφανειακά, δεν βγαίνει κάπου ουσιαστικά. Η τραγωδία είναι πάντα εκεί και θα είναι για όλους τους ανθρώπους, για όλες τις γενιές. Οσο ερευνάς και σ΄απασχολεί, τόσο ανοίγονται δρόμοι. Ο πειραματισμός οφείλει να συνεχιστεί, έστω κι αν οδηγήσει σε αδιέξοδο. Το θέμα είναι να είσαι στον δρόμο, να προχωρείς, να κοπιάζεις, να μη σταματάς. Στο τέλος θα καταφέρεις ν΄ανοίξεις ένα τόσο δα παραθυράκι κι αυτό θα σε οδηγήσει σ΄ένα μεγαλύτερο. Ετσι προχωρούν τα πράγματα, έτσι εξελίσσονται…
–Μα είμαστε όντως σε τέτοιο μήκος κύματος; Φέτος ειπώθηκαν πολλά για τις παραστάσεις της Επιδαύρου…
Η αλήθεια είναι ότι έχω χρόνια να πάω στην Επίδαυρο. Πιστεύω ότι οι χώροι αυτοί ίσως και να χρειάζονται μία «αγρανάπαυση». Να κάνουμε μία παύση και να πιάσουμε το νήμα απ΄την αρχή. Να δούμε τα πράγματα πιο καθαρά, πιο ουσιαστικά. Το αρχαίο δράμα είναι η κορυφή. Είναι τόσο σύγχρονο, τόσο δυναμικό. Τα ερωτήματα που θέτει αφορούν πάντα τον άνθρωπο, σε κάθε εποχή, σε κάθε κατάσταση ζωής. Είναι πηγή έμπνευσης, στήριγμα κι ελπίδα. Αρκεί, όπως είπα, να σκύψουμε επάνω του ουσιαστικά και με βάθος…
–Να πούμε μία κουβέντα για τη νέα σεζόν που έρχεται;
Θα είμαι πάλι στο «Αττις» με τη νέα παράσταση Θεόδωρου Τερζόπουλου σε κείμενο του Θανάση Αλευρά, το οποίο θα παιχτεί σε διασκευή απ’ την ομάδα. Ο τίτλος δεν έχει ακόμη οριστικοποιηθεί 100%, θα είναι όμως και πάλι μία ερευνητική δουλειά, ένα πείραμα σε σχέση με τον λόγο, με το σώμα και με τη φωνή στην κατεύθυνση του «Αλάρμ», του «Ανκόρ», του «Αμόρ». Θα είμαστε με την Αγλαΐα Παππά και τον Τάσο Δήμα.
–Να μιλήσουμε λίγο για τη συνεργασία σας με τον Θεόδωρο Τερζόπουλο;
Συνεργαζόμαστε περισσότερα από 20 χρόνια. Είναι ο εμπνευστής μου, ο μέντοράς μου, ο δάσκαλός μου. Μ΄έμαθε να οργανώνομαι, να οργανώνω το υλικό μου, να μη φοβάμαι να ρισκάρω, να δοκιμάσω – ό,τι και να σημαίνει αυτό, όπου κι αν με οδηγήσει. Δεν την επέλεξα τη σταθερή συνεργασία με την έννοια τού «είμαι εδώ, βολεύτηκα, θα στρογγυλοκαθίσω, όλα μια χαρά…». Η συνεργασία μας ανανεώνεται κάθε φορά. Δηλαδή, μου προτείνει κάτι και συνεχίζουμε. Για κάποιον λόγο προκύπτει κάτι ενδιαφέρον και λέμε «πάμε να το κάνουμε». Κάθε φορά κουβεντιάζουμε το επόμενο πρότζεκτ. Εχουμε πολύ ελεύθερη σχέση και νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που έχουμε ανάγκη κι εκείνος κι εγώ. Δεν θα μπορούσα να είμαι κάπου δεσμευτικά. Είναι μία άτυπη συμφωνία μεταξύ μας και την έχουμε κρατήσει. Ακολουθώ την ανάγκη, όπως ακριβώς και στη ζωή. Οταν προκύπτει η ανάγκη ανταποκρίνεσαι σ΄αυτήν…
–Αισθάνεστε ότι εξελίσσεστε μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία;
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να εξελιχθεί κανείς. Μπορεί να εξελίσσεται κι όταν αλλάζει διαρκώς ομάδες, ανθρώπους… Προσωπικά ναι, έχω αυτή την αίσθηση γι΄αυτό και το ενδιαφέρον παραμένει. Μέσα από τη συγκεκριμένη φόρμα και τη μέθοδο του Θεόδωρου Τερζόπουλου έχω την ελευθερία να ψάχνω πράγματα. Μου έχει ταιριάξει όλο αυτό…
–Εχετε διαγράψει μια λαμπρή διαδρομή και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, η οποία ίσως δεν είναι τόσο γνωστή, στον βαθμό που θα περίμενε κανείς. Το θέμα φήμη, αναγνωρισιμότητα πώς το αντιμετωπίζετε;
Είναι ένα θέμα που δεν με απασχόλησε ποτέ. Δεν ξεκίνησα να κάνω θέατρο για να γίνω γνωστή, άλλη ανάγκη με οδήγησε. Στην πορεία, επειδή τα πράγματα είναι δύσκολα κι έχοντας ένα παιδί, το θέμα χρόνος και χρήμα με ζόρισε. Γυρνώντας, λοιπόν, να κοιτάξω πίσω μπορεί και ν΄αναρωτήθηκα αν θα μπορούσα να ήμουν πιο άνετα. Κάποιες φορές ίσως θα ’θελα να είχα την πολυτέλεια να κάνω μία παύση τρεις μήνες, ν΄αφιερωθώ κάπου – σ΄ένα πρόσωπο που αγαπώ, στη μελέτη, στο ψάξιμο. Δεν την έχω, είμαι συνέχεια σ΄ένα τρέξιμο μεγάλο. Απ’ την άλλη, ξέρω ότι είναι επιλογή μου, ακολουθώ την ανάγκη μου…
Η Σοφία Χιλλ με μια λέξη
- Για τον Θεόδωρο Τερζόπουλο: «Είναι ο εμπνευστής μου, ο μέντοράς μου, ο δάσκαλός μου»
- Για την Επίδαυρο: «Οι χώροι αυτοί ίσως και να χρειάζονται μία αγρανάπαυση»
- Για την τραγωδία: «Ο πειραματισμός οφείλει να συνεχιστεί, έστω κι αν οδηγήσει σε αδιέξοδο»
- Για την Εκάβη: «Είναι σύμβολο. Το σύμβολο του ξεριζωμού, η μάνα-γη, η πατρίδα, η βασίλισσα»
- Για τη μουσική: «Είναι πολύ άμεση τέχνη, μιλά κατευθείαν στην ψυχή κι επειδή έχει τη συγκεκριμένη φόρμα δεν έχει να κάνει με τον ρεαλισμό»
Info: Η παράσταση «ΕΚΑΒΗ/S.T.R.I.N.G.S-Χαμένες Τροίες» θα παρουσιαστεί στις 7 και 8 Σεπτεμβρίου στη Ρωμαϊκή Αγορά Δελφών. Μουσική σύνθεση: Γ. Ταμιωλάκης, σκηνοθεσία: Κ. Χατζής, σύνθεση κειμένου: Σοφία Χιλλ, Κ. Χατζής, λιμπρέτο: Αντιγόνη Καράλη. Ερμηνεύει η Σοφία Χιλλ και τραγουδούν ο Θ. Παπανικολάου κι η Καλλιόπη Μητροπούλου.
