Σκηνικό από ταινίες δεκαετίας του εξήντα, εκεί που η Dolce Vita φωτίζεται από το Μεσογειακό φως και οι μυρωδιές που αναδύονται θυμίζουν καλοκαίρι.
Τζένη Αθανασοπούλου / ActionPress
Πάντα, όταν άκουγα το τραγούδι «I found my love in Portofino», ονειρευόμουν να βρεθώ εκεί έστω για ένα Σαββατοκύριακο. Και επειδή στα όνειρα πιστεύω ακόμη, όπως λέει το ίδιο τραγούδι, αποφάσισα να ταξιδέψω προς το Portofino, οδικώς από το Μιλάνο.
Oδηγώντας στην Autostrada 7 για δύο ώρες, βγαίνεις στην έξοδο 227 για τον Επαρχιακό δρόμο προς Portofino. Ανοιξε απλά το παράθυρο σου, βάλε στο Bluetooth Andrea Bocelli και μείωσε ταχύτητα. Θα κατέβεις την πιο όμορφη, λίγο απότομη διαδρομή, ανάμεσα από λευκές και ροζ βουκαμβίλιες και θα σε οδηγήσει ο ατελείωτος φιδίσιος δρόμος – περίπου 10 χιλιόμετρα – μέχρι την παραλία και το γραφικό παραθαλάσσιο θέρετρο Santa Margherita.
Εδώ μπορείς να κάνεις μία στάση για μία βουτιά στον γραφικό χρωματιστό κόλπο με τις Παράγγες (Baia di Paraggi) και να πιες το πρώτο Aperol. Η παραλία υπέροχη, κοσμοπολίτικη με τα vintage χρώματα που έχει όλη η περιοχή της Λιγουρίας: πράσινο μέντας, κίτρινο απαλό, γαλάζιο και κεραμιδί. Αυτή η παλέτα σε συνδυασμό με τα μικρά πεύκα χαρίζουν στην παραλία ένα verde mare χρώμα (το πράσινο σμαραγδί της θάλασσας).
Στην τελευταία στροφή πριν το γοητευτικό ψαροχώρι συναντάς την εκκλησία του San Martino. Η εκκλησία είναι ένα από τα σύμβολα της πόλης και ο μεγαλύτερος ναός της. Το ψηλό και λιτό καμπαναριό της είναι ορατό από όπου και να κοιτάξεις.
Portus Delphini
Φτάνοντας στο Portofino παρκάρω και αρχίζω να περπατώ στο καλντερίμι που θα με βγάλει στο πολυφωτογραφισμένο ζωγραφιστό λιμανάκι. Εδώ έβρισκαν καταφύγιο τα δελφίνια και κατά την Ρωμαίική περίοδο πήρε το όνομα Portus Delphini – Portofino. Ανήκε στην Δημοκρατία της Φλωρεντίας και επιστράφηκε στην Δημοκρατία της Γένοβας. Το 1861 προσαρτήθηκε οριστικά στην ενωμένη Ιταλία.
Ολο το λιμάνι είναι σαν σκηνικό από ταινίες δεκαετίας του εξήντα, εκεί που η Dolce vita φωτίζεται από το Μεσογειακό φως και οι μυρωδιές που αναδύονται θυμίζουν καλοκαίρι, στιγμές ανεμελιάς και φλερτ αλλά και μελαγχολίας για κάτι που τελειώνει γρήγορα. Περπατώ costa –costa και φαντάζομαι ότι βλέπω καθισμένους να μου χαμογελούν στα μπαράκια που είναι το ένα δίπλα στο άλλο, η Σοφία Λόρεν, η πριγκίπισσα Γκρέις του Μονακό και ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, ενώ πίνουν gin με πάγο.
Το Portofino άρχισε να γίνεται κοσμοπολίτικο θέρετρο στα τέλη του 19ου αιώνα όταν αριστοκράτες που έκαναν τα μπάνια τους στην Santa Margherita έπαιρναν άμαξα για να πάνε να φάνε σε ψαροταβέρνα στο λιμανάκι.
Η κεντρική πλατεία στη μέση είναι η Piazza Martini Dell Olivetta. Περικλείεται από τα χρωματιστά παλαιά κτίρια με τα μικρά μπαλκονάκια και τις γλάστρες αλλά και τα εστιατόρια και τα bar. Οπου και να καθίσεις η θέα είναι μαγική.
Το πιο αντιπροσωπευτικό Restaurant στην άκρη της Piazza είναι το DELFINO. Οικογενειακή επιχείρηση από το 1889, έχουν περάσει όλοι οι σταρ του Χόλιγουντ και φωτογραφίες τους με τους ιδιοκτήτες θα χαζέψεις στο εσωτερικό. Κλείσε ένα τραπέζι στο πλάι με θέα το λιμανάκι και παρήγγειλε πρώτο πιάτο: Vitello Tonnato και μετά spaghetti ai frutti di mare/σπαγγέτι με θαλασσινά, συνόδεψε τα με ένα λευκό τοπικό κρασί από την περιοχή της Λιγουρίας όπως το Vermentino, με γεύση ανάλαφρη και φρουτένια.
Το ιστορικό Castello Brown
Αξίζει τον κόπο να επισκεφτείς το ιστορικό Castello Brown που κοιτά από ψηλά, πάνω από το λιμανάκι, τη θάλασσα. Ο στενός δρόμος είναι ανηφορικός, μην τον ανέβεις μεσημέρι, αλλά η θέα μόλις φτάσεις θα σε ανταμείψει. Χτίστηκε ως φρούριο τον 16ο αιώνα και το 1867 το αγόρασε ο Αγγλος σύμβουλος της Γένοβας Montaque Brown, στον οποίο οφείλει και το όνομα του.
Αφού ξεκουραστείς, μπορείς να περπατήσεις μέσα από μονοπάτια μέχρι την εκκλησία του San Giorgio. H εκκλησία μοιάζει να έχει σκαρφαλώσει στο βράχο, ο προαύλιος χώρος της έχει πολύ όμορφα ψηφιδωτά και είναι όλη απλή και λιτή. Στο ιερό της που χτίστηκε το 1154 φυλάσσονται τα λείψανα του Αγίου Γεωργίου, προστάτη του Portofino. Τα λείψανα τα έφεραν ναυτικοί που επέστρεψαν από τις Σταυροφορίες.
Κατεβαίνοντας από την πλευρά του χωριού θα βρεις μαγαζάκια για να αγοράσεις σουβενίρ, κυρίως κεντητά λευκά. Περπατώντας στην προβλήτα με τα πολυτελή γιοτ αν κοιτάξεις αριστερά πάνω από τους καταπράσινους λόφους θα παρατηρήσεις τα δέντρα και τους όμορφους κήπους να μπερδεύονται με γλυπτά από μάρμαρο, μπρούτζο, ατσάλι και γυαλί.
Μόλις έφτασες στο υπαίθριο μουσείο γλυπτικής με γλυπτά από σύγχρονους Ιταλούς καλλιτέχνες. Πριν φύγεις, αξίζει να φτάσεις περπατώντας μέσα από μονοπάτια με ελιές και πεύκα στο Φάρο. Εδώ η θέα είναι μαγική και βλέπεις όλον το κόλπο από την punta Manara έως το ακρωτήρι Noli κοντά στο λιμάνι της Γένοβας.
Επιστρέφω, βράδυ πιά, και ανεβαίνοντας τον φιδίσιο δρόμο για να βγω στην Autostrada σιγοτραγουδώ: «Βρήκα τον έρωτα μου στο Portofino, το παράξενο παιχνίδι της μοίρας εδώ, μου έχει πάρει την καρδιά»! Arrivederci Portofino!
