«Είναι μακρύς και αβέβαιος ο δρόμος από το αίτημα της Τουρκίας για αγορά και αναβάθμιση αμερικανικών αεροσκαφών F-16, μέχρι την έγκριση του από την αμερικανική κυβέρνηση» δήλωσε στη Βουλή ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Νίκος Παναγιωτόπουλος.
Ο Υπουργός τόνισε τα εξής:
«Ευχαριστώ κ. Πρόεδρε,
στον αμέσως προλαλήσαντα θα απαντήσω όπως απαντούν εκεί στη Βόρεια Ελλάδα μερικές φορές. «Εσένα τι σε πειράζει;», λέμε. Εμφανίζεστε σφόδρα ενοχλημένοι που θα πάει ο Έλληνας Πρωθυπουργός σε λίγες μέρες να μιλήσει ενώπιον του Κογκρέσου. Υπερβάλλετε εαυτούς για να αποδείξετε ότι δεν οφείλεται σε κάποια απόδοση τιμής ή ευσήμων στον Έλληνα Πρωθυπουργό, αλλά είναι έτσι επί τη αφορμή του περσινού εορτασμού των 200 χρόνων από την Επανάσταση που δεν έγινε λόγω “Covid” και δεν έχει κανένα συμβολισμό. Καμία αναφορά στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού ή αν θέλετε στην εικόνα της χώρας ως του αξιόπιστου, του βασικού εταίρου στην περιοχή για τις Ηνωμένες Πολιτείες, κάτι που άλλωστε αποτελεί κατά κάποιον τρόπο και απότοκο αυτής της συμφωνίας που καλούμαστε να κυρώσουμε σήμερα.
Έχω μπροστά μου τη φωτογραφία από την εκκένωση της Σαϊγκόν που μου έδωσε πριν από λίγο ο κ. Παφίλης. Πολλή αναγωγή στο παρελθόν, πολλή επιχειρηματολογία με όρους μετεμφυλιοπολεμικού κλίματος, Ψυχρού Πολέμου, παρελθοντικούς σε κάθε περίπτωση κι όχι, θα έλεγα, με όρους μέλλοντος.
Αυτή η συμφωνία, αυτή η διάταξη και αναδιάταξη των συμμαχιών, η εντατικοποίηση της προσπάθειας να οικοδομήσουμε νέες συμμαχίες, να αναβαθμίσουμε ήδη υπάρχουσες, ξέρετε έχει αναφορά στο μέλλον και όχι στο παρελθόν. Και καλό θα ήταν η επιχειρηματολογία που αναπτύσσετε, να είναι με όρους μέλλοντος. Βλέποντας αυτό εδώ το ελικόπτερο, δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω ότι πρόκειται για ένα ελικόπτερο τύπου “BellHeuy”. Ακόμα υπάρχουν τέτοια ελικόπτερα σε διαθεσιμότητες των Ενόπλων Δυνάμεων κι αυτό που έρχεται σαν δεύτερη σκέψη, είναι ότι θα πρέπει να πάμε να ζητήσουμε -έστω και με όρους πλεονάζοντος αμυντικού υλικού- μερικά “Black Hawk” μεθαύριο που θα πάμε στην Αμερική, από τα πλεονάζοντα ξέρετε ή να αναβαθμίσουμε τα υπάρχοντα ώστε να αποσύρουμε αυτά της δεκαετίας του 1970, τα παλιά –αξιόπιστα, βέβαια- “BellHeuy” που χρησιμοποιήθηκαν στον Πόλεμο του Βιετνάμ. Εδώ πραγματικά εντοπίζω τη χρησιμότητα αυτή της φωτογραφίας, όχι στα μηνύματα και στους συμβολισμούς της.
Αν κανείς άκουγε αυτά που ακούστηκαν στην Αίθουσα την τελευταία μια ώρα και δεν είχε αίσθηση της ελληνικής πραγματικότητας, θα αποκόμιζε την εντύπωση ότι οσονούπω η Ελλάδα καταθέτει αίτηση να αποχωρήσει από το κατάπτυστο ΝΑΤΟ και να βγει ο κόσμος στους δρόμους να κατακάψει αμερικανικές σημαίες. Όμως, οι περισσότεροι απ’ αυτούς που τα διατύπωσαν εντός της Αίθουσας το κάνουν υπό την βεβαιότητα και την ασφάλεια ότι ποτέ δεν θα κληθούν να πάρουν κρίσιμες δύσκολες αποφάσεις σε σχέση με τον στρατηγικό προσανατολισμό της χώρας.
Έτσι, έξω από το χορό εύκολα μιλάς κι εύκολα λες παραπανίσιες κουβέντες. Η προσπάθεια όμως η χώρα να θωρακιστεί και να θωρακιστεί πάνω σε ένα συνεπέστατο ως προς την εκπόνηση και την υλοποίησή του σχέδιο που ανάγεται αφ’ ενός στον άξονα των εξοπλιστικών και αφ’ ετέρου στον άξονα της οικοδόμησης και της ενίσχυσης συμμαχιών, συνεχίζεται και πρέπει να συνεχιστεί με ολοένα αυξανόμενη ένταση και αίσθηση κατεπείγοντος. Και τούτο γιατί ο κόσμος έχει αλλάξει.
Κι έχει αλλάξει πολύ δραματικά τώρα τελευταία. Η αρχιτεκτονική ασφαλείας της Ευρώπης έχει αλλάξει, οι τεκτονικές πλάκες της γεωπολιτικής μετακινούνται βιαίως και πρέπει η Ελλάδα να κάνει τις προσαρμογές της. Θεωρώ ότι το τελευταίο διάστημα τις κάνει και στους δύο άξονες που περιέγραψα. Ξέρουμε σε ποιο στρατόπεδο ανήκουμε κι ευτυχώς που ανήκουμε σε αυτό το στρατόπεδο, αν θέλετε και την προσωπική μου άποψη.
Για όσους θέλουν περισσότερες λεπτομέρειες, θα τους πρότεινα να αποταθούν σ’ αυτούς που ιστορικά ανήκαν σε άλλα στρατόπεδα και σήμερα έχουν προσχωρήσει στο ΝΑΤΟϊκό στρατόπεδο και αποτελούν και τους φανατικότερους υποστηρικτές τους. Αυτούς τους λαούς προς τα Βόρεια, τα Κεντρικά και Βόρεια της Ευρώπης. Θα ήταν πολύ διδακτική μια συνομιλία μαζί τους για να μας αναπαράξουν τις εμπειρίες τους από το παρελθόν και τις προσδοκίες τους από το μέλλον, και την ασφάλεια που αισθάνονται λόγω της ιδιότητας του ανήκειν σε αυτό το στρατόπεδο. Γιατί πολλά θεωρούμε δεδομένα φαίνεται σε αυτή τη χώρα, όπως σας είπα, στην πολύ βολική ασφάλειά μας η οποία όμως διακυβεύεται στις εποχές που περνούμε. Και πρέπει όπως σας είπα να προσαρμοστούμε.
Δηλώνω απογοητευμένος σήμερα. Όχι γιατί η MDCA θα κυρωθεί. Θα κυρωθεί όντως με το πέρας της ονομαστικής ψηφοφορίας. Αλλά γιατί δεν θα κυρωθεί με ευρεία πλειοψηφία ώστε να μεταφέρει αυτή την ευρεία πλειοψηφία ως επιπλέον όπλο στη φαρέτρα του ο Πρωθυπουργός σε τρεις μέρες, όταν θα μεταβεί με την υπόλοιπη αποστολή στην Αμερική.
Υπάρχουν όμως και χειρότερα, οπότε να μην μεμψιμοιρούμε. Φανταστείτε τι θα γινόταν, ποιος θα ήταν ο αντίκτυπο στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις για τις οποίες κάποιοι εδώ μέσα τόσο κόπτονται, εάν απέρριπτε απόψε το βράδυ η Βουλή, εάν καταψήφιζε την MDCA με δεδομένη την επίσκεψη του Πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον σε λίγες μέρες.
Γι’ αυτό και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω και λυπούμαι πολύ για τη στάση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και για τη συνολική της επιχειρηματολογία, «δεν παίρνουμε αρκετά, τα δίνουμε όλα». Κοιτάξτε, δεν είναι πρωτοφανής η παντελής, η απόλυτη αλλαγή πορείας. Η Αξιωματική Αντιπολίτευση, το κόμμα αυτό, δεν ψήφισε το νομοσχέδιο για την αναβάθμιση των “Viper”, όταν ήρθε στη Bουλή η τελευταία Τροπολογία δηλαδή, περί εφοδιαστικής ασφάλειας, ενώ είχε εγκρίνει και ορθώς έπραξε το πρόγραμμα αναβάθμισης των “Viper” ως Κυβέρνηση. Δεν ψήφισε την πρώτη σύμβαση για την πρόσκτηση των 18 “Rafale” διότι τότε υποτίθεται ότι ήταν ατελής αυτή η πρωτοβουλία, γιατί δεν είχαμε φέρει ρήτρα αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής με τη Γαλλία. Όταν φέραμε ρήτρα αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής με τους Γάλλους, φέρνοντας μαζί τη στρατηγική Συμφωνία Αμυντικής Συνεργασίας και την πρόσκτηση των τριών φρεγατών, δεν ψήφισε τότε το κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης τη Συμφωνία Στρατηγικής Συνεργασίας με τους Γάλλους γιατί θα διακινδυνεύαμε, λέει, προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων στη «Σαχέλ» και ούτω καθεξής.
Σήμερα δηλώνει ότι δεν ψηφίζει την MDCA, για την οποία εργάστηκε ως Κυβέρνηση προκειμένου να αναπτυχθεί, να παραμείνει επίκαιρη, μέχρι να φτάσουμε να τη βελτιώσουμε εμείς με την κύρωση των δύο Πρωτοκόλλων, του πρώτου τον Οκτώβριο του 2019 και μερικούς μήνες αργότερα από τη Βουλή το δεύτερο με τη σημερινή διαδικασία κύρωσης.
Οι Αμερικανοί προφανώς θα εκπλαγούν δυσάρεστα, θα απογοητευτούν ενδεχομένως. Δεν είναι αυτό αν θέλετε της παρούσης. Το δεδομένο όμως είναι ότι θα απογοητευθούν από τη στάση αυτή και Εβρίτες, άνθρωποι οι οποίοι καταλαβαίνουν στην καθημερινότητά τους την κοσμογονία που συντελείται, όχι με την ολική παραχώρηση όπως άκουσα από τα χείλη του κ. Τσίπρα πριν από λίγες ώρες, αλλά με την παραχώρηση προς μερική χρήση του λιμένα Αλεξανδρούπολης, προκειμένου να διενεργούνται αυτές οι επιχειρήσεις μεταφοράς στρατιωτικού υλικού των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων. Μερική παραχώρηση είναι, και φυσικά υπάρχει κάθε περιθώριο για τον λιμένα της Αλεξανδρούπολης να αναπτυχθεί συνολικά και για την εμπορική του χρήση και την τουριστική και ούτω καθ’ εξής.
Η επένδυση που γίνεται αυτή τη στιγμή στην Αλεξανδρούπολη είναι μια πραγματική κοσμογονία γι’ αυτήν την κάποτε εσχατιά, και τώρα κεντρικό σημείο στρατηγικής σημασίας για τη χώρα μας. Και η τοπική κοινωνία το καταλαβαίνει και το εκτιμά κι αν οι εργασίες που αναβάθμισαν τη λειτουργία του λιμένα τους ώστε να μπορεί να υποδέχεται και μεγαλύτερα πλοία ξεκίνησε με την ανέλκυση της βυθισμένης βυθοκόρου στο λιμάνι πριν από μερικά χρόνια με αμερικανικά κεφάλαια. Δηλαδή το έργο αυτό είναι χρηματοδοτημένο από τις ΗΠΑ, όμως με ελληνικές εταιρίες να δουλεύουν για να το υλοποιήσουν. Τώρα πλέον το λιμάνι αυτό βλέπει τη λειτουργία του να αναβαθμίζεται δραματικά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ευρύτερη οικονομία και την ανάπτυξη όλης της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Επομένως δεν καταλαβαίνω γιατί αυτή τη στιγμή υπάρχουν παρατάξεις εντός του Κοινοβουλίου που δεν στηρίζουν αυτήν την προοπτική.
Το πλαίσιο των Ελληνοαμερικανικών σχέσεων είναι πλαίσιο στρατηγικής συνεργασίας και στηρίζεται στη βασική παραδοχή ότι πλέον για τους Αμερικανούς, σε αντίθεση με ότι ισχυρίζονταν εις το παρελθόν ή πίστευαν στο παρελθόν, η Ελλάδα είναι όντως ο πλέον βασικός και πλέον αξιόπιστος εταίρος στην περιοχή, όχι ο μόνος εταίρος, ασφαλώς όχι. Αλλά ο πλέον αξιόπιστος. Αυτός εις τον οποίον αξίζει κάποιος, μια δύναμη όπως οι ΗΠΑ να επενδύσει. Αυτό είναι το νόημα της στρατηγικής σχέσης.
Η αναβάθμισή της σαφώς και αποτελεί προτεραιότητα της Κυβέρνησης και μία παράμετρος, μία έκφανση αυτής της αναβάθμισης είναι και η MDCA, η Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας. Δεν είναι η μόνη παράμετρος αλλά είναι μία συμφωνία η οποία προβλέπει, όσον αφορά στην τροποποίησή της, πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Τα αναπτύξαμε στην Επιτροπή. Δεν χρειάζεται να πω πολλά εδώ.
Θα πω ότι τα δύο διαφοροποιά στοιχεία σε σχέση με το παρελθόν είναι ότι προκύπτει μια προσθήκη περιοχών και εγκαταστάσεων των Ενόπλων Δυνάμεων κοινού ενδιαφέροντος στη Σούδα, στο Βόλο όπου διατίθεται ένα στρατόπεδο για τη φιλοξενία στοιχείων των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων που εκπαιδεύονται στο πτητικό αντικείμενο (πληρώματα ελικοπτέρου είναι) στο Στεφανοβίκειο κι επομένως χρειάζεται να έχουν κάποιο στρατόπεδο οργανωμένο με προδιαγραφές ασφαλείας για να μένουν κάποιους μήνες το χρόνο. Στην Αλεξανδρούπολη αντιστοίχως για το προσωπικό Διοικητικής Μέριμνας που συνδράμει τις επιχειρήσεις μεταφοράς αμυντικού υλικού των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων κι επομένως πρέπει να μένει σε μόνιμη περίπου βάση στην Αλεξανδρούπολη, έτσι εκεί παραχωρείται το Στρατόπεδο «Γιαννούλη». Στο Πεδίο Βολής Λιτόχωρου ακριβώς για να κάνουν χρήση στην εκπαίδευσή τους τα αμερικανικά πληρώματα που θα συνεκπαιδεύονται με τα ελληνικά από τη Βάση Αεροπορίας Στρατού του Στεφανοβικείου. Αυτά είναι τα τέσσερα βασικά σημεία που προστίθενται στις πρόνοιες της MDCA.
Το δεύτερο είναι η επέκταση της χρονικής διάρκειας. Άκουσα πάρα πολλά ότι «επεκτείνεται επ’ αόριστον» κλπ. Μα είναι σαφές το κείμενο του Νόμου που κάνει λόγο για πενταετία με δικαίωμα επιλογής ανανέωσης. Εάν συντρέξει συγκεκριμένη διαδικασία που ακολουθείται προφανώς με συμφωνία και των δυο πλευρών ή αντιστοίχως όσον αφορά την πρόθεση λήξης της σύμβασης με καταγγελία.
Πενταετής είναι η παράταση και ο λόγος προφανής. Ο λόγος κ. Κατρούγκαλε είναι προφανής. Όταν έχεις μπροστά σου πέντε χρόνια σίγουρα, ξέρεις ότι μπορείς να επενδύσεις περισσότερα και να αναπτύξεις περισσότερο τις υποδομές πάνω στις οποίες ούτως ή άλλως έχεις αποφασίσει να επενδύσεις, όταν έχεις πέντε χρόνια μπροστά σου. Και δεν βρίσκω αυτό να μην είναι επ’ ωφελεία όχι μόνο του αμερικανικού παράγοντα, αλλά και της Ελλάδος, δεδομένου ότι οι εγκαταστάσεις αυτές είναι των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και θα τύχουν αυτής της αν θέλετε επενδυτικής πρωτοβουλίας καθότι όπου πηγαίνουν οι Αμερικανοί χρηματοδοτούν με γενναίο τρόπο την αναβάθμιση των υποδομών. Μέχρι και γυμναστήριο θα φτιάξουν στο Στρατόπεδο «Γιαννούλη» πέραν όλων των άλλων. Αυτή λοιπόν η κοινή ανάπτυξη των υποδομών… Επίσης, ο αγωγός καυσίμου που θα φέρει το καύσιμο από την Καβάλα -τυγχάνει να γνωρίζω καλά που καταλήγει αυτή τη στιγμή ο ΝΑΤΟϊκός αγωγός- μέχρι την Αλεξανδρούπολη ένεκα των αναγκών για την χρήση του λιμένα της Αλεξανδρούπολης, προφανώς θα γίνει ή με ΝΑΤΟϊκά ή αμερικανικά κονδύλια. Θα προσπορίσει όμως ευχέρειες κι επιπλέον δυνατότητες στον πολιτικό αερολιμένα Αλεξανδρούπολης επιπλέον με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αγωγός καυσίμου είναι και θα γίνει με χρηματοδότηση αυτών που έρχονται να τα πάρουν όλα και δεν αφήνουν τίποτα για εμάς τους καημένους, τους Έλληνες.
Θα κλείσω καταθέτοντας λίγα στοιχεία σχετικά με την αύξηση του αμυντικού αποτυπώματος των ΗΠΑ συνεπεία τόσο της MDCA, αλλά και της αναβαθμισμένης στρατηγικής σχέσης το τελευταίο διάστημα. Την τελευταία διετία λοιπόν -και παρά τις δυσκολίες της πανδημίας, ουκ αμελητέες δυσκολίες ιδίως όσον αφορά ασκήσεις και συνεκπαιδεύσεις- προσέξτε τι έγινε μεταξύ άλλων:
- Αναπτύχθηκαν τμήματα της Αεροπορίας Στρατού των ΗΠΑ στο Στεφανοβίκειο για ένα εξάμηνο κατ’ έτος για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά για συνεκπαιδεύσεις.
- Συμφωνήθηκε η χρήση της Σούδας ως μόνιμης έδρας του μεγάλου αμερικανικού πλοίου υποστήριξης “Hershey Woody Williams”.
- Έγινε πληθώρα ασκήσεων και συνεκπαιδεύσεων στην Ελλάδα. Μόνο στο α’ τετράμηνο του 2022 προέκυψαν πάνω από 25 συνεκπαιδεύσεις μεταξύ αμερικανικών και ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.
- Αναπτύχθηκαν αμερικανικές δυνάμεις στην Ευρώπη μέσω του λιμένα Αλεξανδρούπολης. Προκύπτει όλο και αυξανόμενος αριθμός κατάπλου αμερικανικών πλοίων, καθώς και προσγειώσεων ή απογειώσεων αμερικανικών αεροσκαφών κατά τη διενέργεια ασκήσεων και συνεκπαιδεύσεων αλλά και λοιπών δραστηριοτήτων από ελληνικές βάσεις.
- Και βέβαια αυξήθηκαν κατά πολύ τα έργα υποδομών που υλοποιούνται με αμερικανική χρηματοδότηση της περιοχής που περιλαμβάνονται στην MDCA.
Σύντομα θα γίνει μεταστάθμευση αριθμού μη επανδρωμένων αεροσκαφών τύπου MQ9, των λεγόμενων UAVs, με μεγάλη εμβέλεια εποπτείας από τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι τη Λιβύη. Υπήρχαν, είχαν εγκατασταθεί στη Λάρισα στο πλαίσιο των ευχερειών της πρώτης MDCA για λόγους επιχειρησιακούς των Αμερικανών. Έφυγαν για αλλού κι επανέρχονται τώρα για να εγκατασταθούν με προοπτική ίσως και μόνιμης εγκατάστασης αυτών των αμερικανικών UAVs και φυσικά με ανοιχτή την εναλλακτική να προμηθευτεί και η χώρα μη επανδρωμένα αυτού του τύπου. Θυμίζω ότι πρόκειται για ένα ιδιαίτερα προηγμένης τεχνολογίας επανδρωμένο, το οποίο έχει τη μεγαλύτερη εμβέλεια εποπτείας χώρου απ’ αυτά που υπάρχουν στην αγορά. Προφανώς ήδη εκτελούνται νέα έργα υποδομών στη Λάρισα, στην αεροπορική βάση, με αμερικανική χρηματοδότηση, για να υποδεχθούν ξανά αυτά τα στοιχεία.
Μεταξύ των συνεκπαιδεύσεων είχαμε συμμετοχή προσφάτως των ΗΠΑ με αεροσκάφη από το αεροπλανοφόρο «Χάρρυ Τρούμαν» στη διακλαδική άσκηση «Ηνίοχος 2022», άλλες ασκήσεις όπως η Τακτική Άσκηση Μετά Στρατευμάτων «Ορίων ’22» εις την οποία συνεκπαιδεύτηκαν στοιχεία των Ειδικών Δυνάμεων της Βουλγαρίας, της Γαλλίας, της Κύπρου, του Ισραήλ, των ΗΠΑ, φυσικά και της Ελλάδας προσφάτως στην επικράτειά μας. Έγιναν επίσης, συνεκπαιδεύσεις Πολεμικού Ναυτικού και Πολεμικής Αεροπορίας πολλαπλές πάλι με το Αμερικανικό αεροπλανοφόρο «Χάρρυ Τρούμαν». Πάνω από εξήντα συνεκπαιδεύσεις για το προηγούμενο έτος, το 2021 που ήταν έτος εις το οποίο υπήρχαν και δυσκολίες λόγω πανδημίας. Οι δραστηριότητες εντατικοποιούνται.
Οι εξοπλισμοί αποτελούν άλλη μία παράμετρο των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Πέραν λοιπόν, από τη συμβασιοποίηση αρκετών προγραμμάτων, όπως ας πούμε η αναβάθμιση των ογδόντα τριών “F16” στην εκδοχή “Viper”, η προμήθεια των ανθυποβρυχιακών ελικοπτέρων “Romeo” (το πρώτο θα έρθει μέσα στο τρέχον έτος από τα επτά), η προμήθεια 1.200 μεταχειρισμένων τεθωρακισμένων τροχοφόρων οχημάτων αναγνώρισης μέσω του συστήματος EDA (πλεονάζον αμυντικό υλικό των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων). Έχουμε κι άλλα τα οποία είναι υπό μελέτη και συζήτηση και εντάσσονται στη συνολική ελληνοαμερικανική σχέση όσον αφορά στη συνεργασία στην Άμυνα.
Παρεμπιπτόντως, από τα 1.200 τροχοφόρα θυμίζω ότι έχουμε παραλάβει τα πρώτα 44 από ευρωπαϊκό έδαφος όπου ήταν σταθμευμένα για λόγους οικονομίας της μεταφοράς κι έχουν ήδη παραλειφθεί τα πρώτα 130, εκτός από τα 44, από την Αμερική τον προηγούμενο μήνα, ενώ μέχρι τις 10 Ιουνίου θα παραλειφθούν από τους επιτελείς του Γενικού Επιτελείου Στρατού και τους αρμόδιους, άλλα 270 τεθωρακισμένα οχήματα. Άρα 444 έχουν ήδη παραλειφθεί και προχωρούμε «βήμα ταχύ» στην πρόσκτηση αυτού του πολύ χρήσιμου στοιχείου για τον Στρατό Ξηράς. Προφανώς θα υποστούν μερική αναβάθμιση όσον αφορά στα τηλεπικοινωνιακά και οπλικά τους συστήματα, αλλά είναι οχήματα σε καλή κατάσταση τα οποία αμέσως θα συνδράμουν επιχειρησιακά τις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων και ιδίως του Στρατού Ξηράς.
Υπάρχουν κι άλλα κατά νου, όπως η πρόσκτηση παράκτιων περιπολικών τύπου “Island”. Δεν είναι πολεμικά πλοία. Είναι πλοία τα οποία θα παραδοθούν στο Λιμενικό Σώμα, όμως είναι κάτι το οποίο διαπραγματευόμαστε στο πλαίσιο του πλεονάζοντος αμυντικού υλικού. Τα ελικόπτερα “BlackHawk” για τα οποία τα Γενικά Επιτελεία ετοιμάζουν πρόταση πάλι από τα EDA και φυσικά αρκετά ακόμα στοιχεία. Δεν μπορούμε να τα πούμε όλα γιατί η συζήτηση και η διαπραγμάτευση είναι σε εξέλιξη μεταξύ όμως των αρμοδίων, των τεχνικά αρμοδίων στελεχών των στρατιωτικών επιτελείων. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι μια ανοικτή συζήτηση σε ευήκοα ώτα, σε εταίρους που είναι πρόθυμοι να ακούσουν και να δουν τις ανάγκες και ενδεχομένως να δώσουν και λύση σε αυτές όπως έχει προκύψει μέχρι τώρα.
Κι αυτή είναι η συνολική παράμετρος, η συνολική διάσταση της ελληνοαμερικανικής αμυντικής συνεργασίας. Τι σημαίνει αυτό; Ότι από τη στιγμή που η Ελλάδα αναγνωρίζεται ως ο πλέον αξιόπιστος και συνεπής εταίρος στην περιοχή, ίσως γιατί ξέρουν τι να περιμένουν από εμάς, προβλεψιμότης. Γι’ αυτό είπα ότι δεν είναι κακό πράγμα, δεν είναι ελάττωμα κι ανάθεμα η προβλεψιμότητα. Ο τυχοδιωκτισμός και η ακατάσχετη διάθεση για γεωπολιτικό σπεκουλάρισμα είναι ανάθεμα για κάποιους από τους Αμερικανούς.
Κι αν είναι κάποια ώρα να αναπτύξουμε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά αυτή η εποχή, είναι η ώρα όχι να πεταρίζουμε στους γεωπολιτικούς μας υπολογισμούς, αλλά να στοιχηθούμε. Να στοιχηθούμε στο στρατόπεδο εις το οποίο ξέρουμε ότι ανήκουμε με αίσθημα ευθύνης, με αίσθημα του ανήκειν και με πρόθεση να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας για να μπορούμε να ασκήσουμε κι όταν χρειαστεί, όπως είπε ο Πρωθυπουργός, τα δικαιώματά μας. Αυτό ζητάμε μόνο κι αυτό επιδιώκουμε με μεγαλύτερη ενδεχομένως ένταση το τελευταίο διάστημα, λόγω και των δραματικών γεωπολιτικών ανακατατάξεων.
Αυτή είναι, εν πάση περιπτώσει, η εκπεφρασμένη πολιτική της Κυβέρνησης. Κι αν είναι επωφελής για τη χώρα, αν δεν συμφωνούμε όλοι στο τι συνιστά εθνικό όφελος για τη χώρα, είμαστε απολύτως συνειδητοποιημένοι ότι αυτή η Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας προσπορίζει όφελος για τη χώρα.
Αναβαθμίζει την Ελλάδα. Η αναβάθμιση είναι αναγνωρίσιμη και τα οφέλη είναι και απτά. Γι’ αυτό το λόγο καλώ ή δυνατόν έστω και την ύστατη ώρα και κλείνω και ευχαριστώ για την ανοχή, το Σώμα να εγκρίνει τη συμφωνία. Δεν είναι ώρα να διυλίζουμε τον κώνωπα αλλά να καταπίνουμε την κάμηλο. Ας δούμε τη μεγάλη εικόνα μπροστά μας, ας δούμε αυτά που έρχονται. Ας δούμε την γεωπολιτική αναταραχή στην οποία έχει περιέλθει και η ευρύτερη περιοχή.
Κι ένα τελευταίο, με συγχωρείτε κύριε Πρόεδρε, για την περίφημη υπόθεση των “F16” στην Τουρκία. Οφείλω να κάνω ένα σχόλιο και γι’ αυτό γιατί πολλά ακούστηκαν, ότι «παραμονές του ταξιδιού, να ορίστε οι Αμερικανοί “κλείνουν το μάτι” στους Τούρκους και τους κάνουν το χατίρι κι όλο αυτό ξέρετε δείχνει πόσο, ας πούμε, λάθος έχουμε υπολογίσει τα πράγματα». Τι γράφτηκε στη Wall Street Journal; Ότι «η διοίκηση Μπάιντεν συναινεί να πουληθούν κάποια συγκεκριμένα συστήματα στην Τουρκία». Προσέξτε, συγκεκριμένα! Δηλαδή πυραυλικά συστήματα και αναβάθμιση κάποιου ραντάρ. Τι υπάρχει; Υπάρχει ένα αίτημα της Τουρκίας, όντως, για απόκτηση 40 καινούριων “Viper” κι αναβάθμιση άλλων 80 “F16” στην εκδοχή “Viper”.
Αλλά ανάμεσα στο αίτημα της Τουρκίας και σ’ αυτά που κατά το δημοσίευμα της “Wall Street Journal” παραχωρούνται ή συζητά η κυβέρνηση Μπάιντεν, υπάρχει μεγάλη διαφορά. Γιατί σπεύδουμε λοιπόν να προεξοφλήσουμε, όταν ξέρουμε, το δηλώνει και ο ίδιος, ο Ακάρ, ότι «είναι μακρύς ο δρόμος και αβέβαιος». Μακρύς και αβέβαιος ο δρόμος μέχρι να ολοκληρωθεί αυτό, αν θα ολοκληρωθεί ποτέ, όταν μεσολαβήσει το Κογκρέσσο κι όλα αυτά.
Να μην προεξοφλούμε και κυρίως να μην παίζουμε για άλλη μια φορά άλλο ένα παιχνίδι εντυπώσεων.
Σας ευχαριστώ».
