Γνωρίζοντας την αγάπη που έχω για την Ιταλία, ένας φίλος, μία ημέρα μου λέει: «Ξέρω γιατί σου αρέσει αυτή η χώρα, γιατί εκεί λειτουργούν με το συναίσθημα». Ειδικά στο Nότο και τη Σικελία, όλοι οι άνθρωποι λειτουργούν με το συναίσθημα…
Τζένη Αθανασοπούλου/ ActionPress
Τα θέματα της λαχτάρας, της επιθυμίας και της απώλειας κυριαρχούν στη Σικελία. Ετσι ξεκίνησε και η μεγάλη μετανάστευση των Σικελών προς την Αμερική στις αρχές του αιώνα. Λαχτάρα να ζήσουν καλύτερα, επιθυμία να ξεφύγουν από τη Μαφία και τη φτώχεια, αλλά και την απώλεια ανθρώπων, στιγμών και αξιών.
«Κάτω από το φεγγάρι και τους σκοτεινούς λόφους, ο Νούτο με ρώτησε ένα βράδυ πώς ήταν τότε που μπάρκαρα για να πάω στην Αμερική, και αν, σε περίπτωση που ξαναγύριζε η ευκαιρία και τα είκοσί μου χρόνια, θα το ξανάκανα. Του είπα ότι δεν ήταν τόσο η Αμερική, όσο η οργή επειδή δεν ήμουν τίποτα, η μανία όχι τόσο να πάω, όσο για να γυρίσω μια ωραία μέρα, όταν όλοι θα με είχαν πια ξεγραμμένο…». Το φεγγάρι και οι φωτιές – Cesare Pavese
Siracusa – Noto – Marzameni
Οδηγώντας από την Catania για τις Συρακούσες, το τοπίο είναι πιο άγριο, συναντάς από τη δεξιά πλευρά φραγκοσυκιές, αμπέλια και άγονους λόφους και κατά μήκος της πλευράς της θάλασσας βρίσκεται η βιομηχανική ζώνη του νησιού. Αυτή η πλευρά βρέχεται από τις ακτές του Ιονίου και μέχρι να φτάσεις στις Συρακούσες θα συναντήσεις πολλά αρχαιοελληνικά ευρήματα. Η πόλη έχει μία ιστορία 3.000 ετών και οι πρώτοι κάτοικοι θεωρείται ότι ήρθαν εδώ από την Αρχαία Κόρινθο.
Παρκάρω στο λιμάνι και costa–costa μπαίνω στο νησάκι της Ορτυγίας, διασχίζοντας τη γέφυρα Umbertino. Εδώ, κατά την Οδύσσεια, η Καλυψώ κρατούσε φυλακισμένο τον Οδυσσέα. Κουρασμένη από το περπάτημα μέσα στον ήλιο διαλέγω μια γρανίτα με φυσικό χυμό λεμονιού. Περπατώντας στα μεσαιωνικά σοκάκια της Ορτυγίας, χαζεύω στα μαγαζάκια με τα δώρα και στους πάγκους της αγοράς με φρέσκα θαλασσινά. Η μυρωδιά του τηγανιτού ψαριού μου ανοίγει την όρεξη και διαλέγω σε χάρτινο χωνάκι να πάρω μαριδάκι τηγανιτό και μία τοπική μπύρα με θαλασσινό αλάτι.
Συνεχίζοντας μέσα στα σοκάκια, φτάνω στο Duomo: η πρόσοψη του είναι πολύ εντυπωσιακή με στιλ Σικελικό μπαρόκ και πολλά βιτρό στο εσωτερικό του ναού. Για να προλάβω όμως τη μέρα, οδηγώ προς το Νότο και το παραθαλάσσιο χωριό Marzameni. Η εσωτερική του πλατεία είναι από τις πιο όμορφες εικόνες που έχω δει. Γύρω – γύρω γραφικά ρεστοράν και στη μέση τα βράδια του καλοκαιριού στήνονται συναυλίες που τραγουδούν όλοι μαζί.
Προτείνω να κάτσεις στο πολυφωτογραφημένο Donna Nina και να παραγγείλεις pasta alla Norma. Παραδοσιακή μακαρονάδα με σάλτσα μελιτζάνας, τυρί ρικότα και basilico. Το όνομα εννοείται ότι είναι εμπνευσμένο από την όπερα του Bellini και η γεύση σε κάνει να τραγουδάς aria! O μύθος λέει ότι ήταν το αγαπημένο πιάτο του συνθέτη.
Σε αυτό το νησί τα χωριά περισσεύουν, αξίζει να δεις όσο μπορείς πιο πολλά, αφού έχουν όλα έντονο το θρησκευτικό στοιχείο και τους αγίους τους. Ενα ακόμη χωριό που κατάφερα να επισκεφτώ είναι το Noto, στάθηκα τυχερή γιατί στις 28 Αυγούστου γιόρταζε τον προστάτη του San Corrado. Ο San Corrado ήταν ερημίτης που στη συνέχεια εντάχθηκε στον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης. Κάθε τέτοια μέρα προς τιμή του έρχεται εδώ από τα γύρω χωριά πλήθος κόσμου για να προσκυνήσει και να γιορτάσει, τα βεγγαλικά φωτίζουν τον ουρανό και τα Σιτσιλιάνικα τραγούδια σε καλούν να χορέψεις.
Palermo – Cefalu
Αφήνω προς το τέλος την επίσκεψη μου στο Palermo, την πόλη των διαφορετικών πολιτισμών, εκεί όπου όλα είναι έντονα. Η Ανατολή και η Δύση, οι Ρωμαίοι και οι Μαυριτανοί στήνουν ένα πολιτισμικό colorato μωσαϊκό. Ανάμεσα στα αρχοντικά της Αναγέννησης, στις μπαρόκ εκκλησίες και στην πιο ξεχωριστή όπερα της Ιταλίας, το teatro Massimo, θα βρεις λαϊκές αγορές, μετανάστες να κουβαλούν πράγματα και δεν θα ξέρεις αν είσαι στην Δύση ή στην Ανατολή.
Φτάνοντας, συνηθισμένη από τις άλλες πόλεις, ψάχνω να βρω πάρκινγκ να αφήσω το αυτοκίνητο. Σε μία πλατεία βγαλμένη από ταινία του Sorrentino, με αυτοκίνητα δεκαετίας του 70, αποφασίζω να φερθώ τολμηρά και να παρκάρω. Βγαίνοντας με περιμένει ένα αγόρι όχι πάνω από 16 χρονών και μου λέει ότι είναι 2 ευρώ το πάρκινγκ. Καταλαβαίνω ότι έχω να κάνω με τσιλιαδόρο και του δίνω 5 ευρώ, αμέσως πάει να μου δώσει τα ρέστα, αλλά μόλις του λέω να τα κρατήσει, καταλαβαίνω ότι θα βρω το αυτοκίνητο στη θέση του και ότι μπορώ να περιηγηθώ άνετα στο Παλέρμο.
Δύο πράγματα ήθελα να δω, το teatro Massimo και το κτίριο των δικαστηρίων, εκεί που έγινε η δίκη του Palermo. Εκεί που μαυροντυμένες οικογένειες, πέρασαν την πόρτα για να βρουν οι δικοί τους δικαιοσύνη. To Teatro Massimo Vittorio Emanuele είναι το μεγαλύτερο λυρικό θέατρο στην Ιταλία και τρίτο στον κόσμο και η κατασκευή του ξεκίνησε το 1875. Μέσα θα βρεις και την αίθουσα όπου το 2000 ο ΟΗΕ κήρυξε τον παγκόσμιο πόλεμο ενάντια στην Μαφία.
Αξίζει να κάνεις και μία επίσκεψη στο Duomo του Παλέρμο, που είναι αφιερωμένο στην ανάληψη της Θεοτόκου, καθώς και στις κατακόμβες των Καπουτσίνων. Η Πόλη έχει πολλά πράγματα να δεις a piedi, σίγουρα όμως αξίζει να φτάσεις και μέχρι την παραλία και να μυρίσεις τη θάλασσα. Τελευταίος μου σταθμός είναι η Cefalu, το κινηματογραφικό ψαροχώρι λίγο έξω από το Παλέρμο. Αυτό το μέρος είναι και η πρόταση μου για μία εβδομάδα διακοπών.
Μπάνιο στην θάλασσα, aperitivο δίχως αύριο μέσα στα σοκάκια και το βράδυ στην κεντρική πλατεία του Duomo για την παραδοσιακή μακαρονάδα ή pizza με τοπικό prosecco. Και αργά το βράδυ, επιστρέφεις στο ξενοδοχείο ανάμεσα από απλωμένα ρούχα και γεράνια μέσα σε Σιτσιλιάνικα βάζα με το πρόσωπο του Σαρακηνού στρατιώτη που τον αποκεφάλισε η ερωτευμένη Σιτσιλιάνα. Ναι, τελικά για όσους λειτουργούν με το συναίσθημα, αξίζει να γνωρίσουν αυτό το μαγικό νησί.
