Ο κινηματογράφος θεωρείται η Έβδομη Τέχνη, αλλά για εκείνους που αγαπούν να ταξιδεύουν νοητά μαζί του, είναι η πρώτη! Ένας από τους σκηνοθέτες που με έχει ταξιδέψει και με έχει κάνει να ονειρευτώ την Σικελία, είναι ο Giuseppe Tornatore. Μέσα από τις ταινίες του, Cinema Paradiso, Malena, Baaria, έφτιαξα στο μυαλό μου ένα παραμύθι για αυτό το μέρος!
Τζένη Αθανασοπούλου/ ActionPress
Πλατείες, απλοί άνθρωποι, magna Graecia, ιστορία, παράδοση, μακαρονάδες, θάλασσα! Ναι, είχα ένα όνειρο να γνωρίσω την Σικελία, να ψάξω τα φανταστικά χωριά Baaria που γυρίστηκε η ομότιτλη ταινία και Vigata την πόλη του Andrea Camilleri και του ήρωα του Montalbano και να επισκεφτώ το villagio Corleone που ενέπνευσε τον Francis Ford Coppola να γυρίσει τον Νονό.
Η Σικελία είναι το μεγαλύτερο νησί της Μεσογείου, τριπλάσια σε μέγεθος από την Κρήτη. Στην εκστρατεία του Garibaldi για την ενοποίηση της Ιταλίας, συμμετείχε και η Σικελία στην οποία αποδόθηκε ένα καθεστώς αυτονομίας το οποίο δεν εφαρμόστηκε πλήρως ποτέ, αλλά, ζώντας μαζί τους, καταλαβαίνεις ότι θεωρούν πως είναι αυτόνομοι.
Όπου και να κάτσεις θα βρεις μόνο σιτσιλιάνικα προϊόντα, μπύρες, χυμούς, αναψυκτικά, φρούτα, κρέατα, τυριά και φυσικά τοπικό εκπληκτικό κρασί.
Οι πρώτες εικόνες που βλέπεις από ψηλά, είναι μία άγρια και παράλληλα πρωτόγνωρη ομορφιά και δείχνει ότι προσπαθεί να κοιτάξει στο μέλλον αλλά δεν ξεχνά το παρελθόν.
Prima Fermata: Catania
Το πρώτο πράγμα που συναντάς όταν προσγειώνεσαι στο αεροδρόμιο της Catania, είναι μία έκθεση με ασπρόμαυρες φωτό από τους ήρωες τους, Falcone και Borsalino, ακόμη και τον Buscetta, για να μην ξεχνούν και να θυμούνται για πάντα πως ξεκίνησε η αλλαγή σελίδας στην ζωή τους.
Η ιστορία της Catania ξεκινά τον 8ο αιώνα π.χ. και οι πρώτοι κάτοικοι ήταν από την Νάξο της Σικελίας –πόλης που ιδρύθηκε από Ευβοείς – αποτελεί μέρος της Magna Graecia, της ελληνικής αποικίας που επικράτησε στην Σικελία και στην νότιο Ιταλία.
Το Teatro antico της πόλης είναι εκεί για να θυμίζει αυτήν την ιστορία ανάμεσα στους δύο λαούς. Αξίζει να το επισκεφτείς! Είναι και αυτό κατασκευασμένο από πέτρα λάβας, τούβλο και μάρμαρο και χαρακτηριστικό σχήμα οβάλ, όπως όλα τα αρχαία θέατρα.
Χτίστηκε και απλώθηκε κάτω από το ηφαίστειο. Εδώ έμαθαν να το αγαπούν και να το φοβούνται ταυτόχρονα. Το 1963 η πόλη καταστράφηκε και ανοικοδομήθηκε με υλικά από πετρώματα της λάβας και για αυτό το λόγο λέγεται και Citta Nera (Μαύρη Πόλη).
Τα περίχωρα της είναι σαν να βρίσκεσαι σε μία υπαίθρια αγορά με πολλά χρώματα, λαϊκές, ανθρώπους που φωνάζουν, σε κάθε γωνιά πουλούν και κάτι.
Οδηγώντας για να φτάσω στο Centro storico, από παντού έβγαιναν χωρίς να σταματούν αυτοκίνητα και μηχανές. Εδώ μπορεί να σέβονται τον πεζό και να σταματούν για να περάσει, αλλά αν οδηγείς, κάνε το σταυρό σου για να φτάσεις στο προορισμό σου!
Επέλεξα να μείνω στην via Etnea: είναι ο δρόμος που συνδέει την Piazza del Duomo με τους πρόποδες του ηφαιστείου της Αίτνας. Διασχίζοντας αυτόν τον δρόμο και κάποιους κάθετους θα γνωρίσεις όλη την ομορφιά αυτής της πόλης. Είναι ένας δρόμος γεμάτος ζωή, με εμπορικά καταστήματα και πολύ όμορφα μπαρ και ristorante. Τον Σεπτέμβριο γίνεται σε αυτόν τον δρόμο ένα φεστιβάλ μουσικής και κινηματογράφου.
Πρώτη στάση στην Piazza Universita: εδώ θα πιείς τον πρώτο espresso shekerato, χαζεύοντας τον κόσμο. Tα βράδια του καλοκαιριού έχει υπαίθριο σινεμά και όλοι με ένα παγωτό στο χέρι βλέπουν ταινία.
Η Piazza del Duomo, λίγο πιο κάτω, είναι η επιτομή του στυλ μπαρόκ. Στη μέση θα θαυμάσεις το σιντριβάνι του ελέφαντα που είναι το σύμβολο αυτής της πόλης. Η εκκλησία της Santa Agata, δεσπόζει στην πλατεία αν και εικόνες της θα βρεις σε όλες της εκκλησίες εδώ. Είναι η προστάτιδα της πόλης και θεωρείται ότι την έσωσε από μια μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου το 252 μ.Χ. Σε όλη την Σικελία το θρησκευτικό στοιχείο είναι έντονο. Στο τελείωμα της πλατείας, συναντάς την περίφημη ψαραγορά της πόλης με τις χρωματιστές ομπρέλες επάνω, που δίνουν ένα χρώμα ανατολίτικο και μια ζεστασιά που οι άνθρωποι εδώ την προσφέρουν απλόχερα.
Η αγορά έχει επεκταθεί και σε γύρω στενά με τοπικά ρεστοράν που κυριαρχεί το ψάρι. Διάλεξε κροκέτες φρέσκου μπακαλιάρου με τρίμματα πορτοκαλιού και φρέσκο τόνο, ψητό με γαρνιτούρα arancini, δηλαδή παναρισμένες πατάτες σε σχήμα και χρώμα πορτοκαλιού, εξ ού και το όνομα της λιχουδιάς.
Η ζωή εδώ σταματά αργά το βραδάκι και περπατώντας προς το ξενοδοχείο, ήθελα να φάω παγωτό στον Pepinou. Η σειρά για να πάρεις χαρτάκι προτεραιότητας, στις 12 τα μεσάνυχτα, ήταν γύρω στα 30 άτομα. Η αναμονή όμως άξιζε, διάλεξα espresso με limoni di sicilia και ο συνδυασμός μετά την ψαροφαγία ήταν τέλειος.
Prossima Fermata: Taormina
Το επόμενο πρωί, ξεκινώ για την Taormina, οδηγώντας στην Ε45, μία autostrada που θέλει προσοχή, αλλά διαθέτει μία φύση που μοσχοβολά. Οι άγριες μιμόζες και οι ευκάλυπτοι εναλλάσσονται με φραγκόσυκα, αγριοφυστικιές, λεμονιές και ήμερες βελανιδιές. Ο ήλιος δεξιά μου, δημιουργεί χρυσές ανταύγιες στην θάλασσα και όλα τα χωριά στο δρόμο μου είναι ντεκόρ σε πίνακα ζωγραφικής με άρωμα καλοκαιριού. Η Taormina είναι και αυτή κομμάτι της Magna Graecia και εκεί έφτασαν από την Νάξο της Σικελίας, οι Ευβοείς.
Το τελευταίο χωριό πριν την πόλη είναι το Giardini di Naxos, οι κήποι της Νάξου. Χτισμένη ψηλά στο Monte Tauro (λόφο του ταύρου), έχει πανοραμική θέα στο Ιόνιο που απλώνεται κάτω. Μπαίνεις από την πύλη του πύργου ρολογιού και περπατάς στα σοκάκια ενός μεσαιωνικού χωριού. Το ελληνικό στοιχείο έντονο και μία αύρα αριστοκρατίας διαφοροποιούν αυτήν την πόλη από τα υπόλοιπα μέρη της Σικελίας. Τα μικρά μαγαζάκια δεξιά και αριστερά, πουλούν αρώματα και αρωματικά χώρου με βάση το λεμόνι και τα περίφημα βάζα -κεφάλια που είναι παράδοση. Εδώ ξεχνάς το αυτοκίνητο. Όλη η πόλη είναι πεζοδρομημένη. Μικρά καλντερίμια με σκαλοπάτια που έχουν στην άκρη μεγάλα βάζα κεραμικά με ζωγραφιστά λουλούδια σε έντονα χρώματα σε περιμένουν να τα περπατήσεις.
Μην βαρεθείς να ανέβεις μέχρι το Teatro Greco, το περίφημο αρχαίο θέατρο που χτίστηκε τον 3ο αιώνα π.Χ και είναι μέσα στο κέντρο της πόλης. Η θέα από εκεί είναι εκπληκτική, αν έχεις τύχη και πέσεις σε όπερα ή συναυλία, σίγουρα θα έχεις μια εμπειρία μοναδική.
Οδηγώντας για τον επόμενο προορισμό που θα είναι οι Συρακούσες, σκέφτομαι τη ζωή αυτών των ανθρώπων δύο-τρεις δεκαετίες πίσω που ζούσαν με τον φόβο και τον κίνδυνο για την ζωή τους και των δικών τους ανθρώπων. Η ζωή σήμερα είναι δύσκολη οικονομικά, όμως έχει αλλάξει ο τόπος τους κατά πολύ και τα νέα παιδιά δεν έχουν το φόβο να βγουν να παίξουν και να ερωτευτούν.
«Ένα αγόρι ερχόταν για να παίξει στα λιβάδια εκεί που τώρα απλώνονται οι δρόμοι. Στα λιβάδια έβρισκε ξυπόλητα παιδάκια σαν κι αυτό και πηδούσε από την χαρά του…» Μια γενιά – Cesare Pavese
