Η τελευταία συνάντηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τον Ανδρέα Παπανδρέου, των δύο ογκόλιθων της μεταπολίτευσης, ήταν ιστορική και συγκινητική. Λίγο πριν αποχωρήσει ο πατριάρχης της κεντροδεξιάς από την δεύτερη θητεία του στην προεδρία, τον επισκέφθηκε ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου.
Γιάννης Λ. Πολίτης//ActionPress
Ήταν και οι δύο εμφανώς καταβεβλημένοι με ευάλωτη υγεία. Συνομίλησαν για σχεδόν μία ώρα οι δυο τους, καθήμενοι στον μπλε βελούδινο καναπέ. Και όταν αποχωρίστηκαν, ο Καραμανλής είπε μπροστά στις κάμερες: «εγώ σε έφερα στην Ελλάδα και οι μισοί Έλληνες με ευγνωμονούν γι’ αυτό ενώ οι άλλοι μισοί με βρίζουν».
Οι νεότεροι ίσως δεν θυμούνται ότι τον Ανδρέα, ως διαπρεπή καθηγητή, τον κάλεσε από την Αμερική στην Ελλάδα πριν απ’ την δικτατορία ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, για να βοηθήσει στην ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας. Γιατί θυμήθηκα αυτήν την ιστορία τώρα. Γιατί ο εθνάρχης, όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του που ήταν και παραμένουν πολλοί, είπε μια μεγάλη αλήθεια. Ποτέ ένας πολιτικός, όσο χαρισματικός και πετυχημένος κι αν είναι, δεν αρέσει στο σύνολο των πολιτών. Θα είναι θαύμα – και αυτό το πετυχαίνουν ελάχιστοι – αν γίνει αποδεκτός απ’ τους μισούς ψηφοφόρους.
Ικανότατος μάνατζερ για τα δύσκολα
Πάμε τώρα στην σημερινή πολιτική κλίμακα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει φανατικούς φίλους και φανατικούς εχθρούς. Αυτή είναι η μοίρα των πολιτικών. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Είναι πολύ σπουδαίο, όμως, για τον ίδιο πως μετά από τρία χρόνια διακυβέρνησης σε σκληρές συνθήκες, πάνω από το 40% των πολιτών τον θεωρεί τον ικανότερο διαχειριστή των μεγάλων προβλημάτων της χώρας. Και αυτή είναι μια πραγματικότητα που δεν χρειάζονται δημοσκοπήσεις για να την μάθουμε. Μπορείς να πεις ό,τι θέλεις για τον Μητσοτάκη. Σε κάποιους δεν αρέσει η ιδεολογική του προσέγγιση στα πράγματα. Σε άλλους δεν αρέσει ο τρόπος που μιλάει και κινείται. Σε κάποιους τρίτους ίσως δεν αρέσουν αυτά που λέει. Εκείνο, όμως, στο οποίο συμφωνούν οι περισσότεροι που παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις και δεν είναι φορτισμένοι ιδεολογικά, είναι ότι ο σημερινός πρωθυπουργός είναι ένας ικανός μάνατζερ που διαχειρίζεται με συγκρότηση και επιμέλεια τις μεγάλες κρίσεις.
Η θητεία του μέχρι σήμερα δεν ήταν καθόλου εύκολη. Του ήρθαν πολλές αναποδιές τις οποίες δεν προκάλεσε ο ίδιος. Με το καλημέρα, κλήθηκε να αντιμετωπίσει μία κατευθυνόμενη από την Άγκυρα εισβολή προσφύγων στον Έβρο. Η στρατηγική που ακολούθησε ήταν εξαιρετική, όχι μόνο επιχειρησιακά, καθώς απέτρεψε την εισβολή χωρίς να χυθεί αίμα, αλλά και πολιτικά. Κατάφερε να ευαισθητοποιήσει όλους τους Ευρωπαίους για το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας τα τελευταία αρκετά χρόνια ως χώρα υποδοχής των μεταναστών λόγω της γεωγραφίας της.
Μετά ήρθε η παγκόσμια συμφορά της πανδημίας. Η αντιμετώπιση της ελληνικής κυβέρνησης στο πρώτο κύμα και η υποδειγματική οργάνωση του εμβολιασμού κατέστησαν την Ελλάδα σημείο αναφοράς στην οργάνωση και την λειτουργία της. Ούτε η Γαλλία ούτε η Γερμανία τα κατάφεραν τόσο καλά όσο εμείς στο εμβολιαστικό πρόγραμμα. Είναι αλήθεια ότι στο δεύτερο και το τρίτο κύμα έγιναν λάθη, παλινωδίες και παραλείψεις και αναδείχθηκαν τα μεγάλα κενά του απαρχαιωμένου συστήματος υγείας της χώρας μας, με τις προβληματικές εντατικές κυρίως στην περιφέρεια, το οποίο χρειάζεται αλλαγή εκ βάθρων.
Μέσα στην πανδημία, έσκασε το καλοκαίρι του 2020 η κρίση στο Αιγαίο. Και εκεί το Πολεμικό Ναυτικό και ιδιαίτερα η ομάδα υποβρυχίων πέρασαν με άριστα τις εξετάσεις. Τώρα, όμως, ο πρωθυπουργός δίνει την μητέρα των μαχών. Το ακριβό ρεύμα και τα πανάκριβα καύσιμα, που γίνονται δηλητήριο με τις κομπίνες των επιτήδειων, τσακίζουν τα νοικοκυριά. Φτωχοί άνθρωποι και μεσαία τάξη που στάθηκαν όρθιοι τα πέτρινα χρόνια του κορονοϊού, με το μεγάλο δίχτυ προστασίας που απλώθηκε, τώρα γονατίζουν.
Αν η κυβέρνηση και αυτή την φορά καταφέρει να βάλει φρένο στο πάρτι των πονηρών της αγοράς και να ενισχύσει με κάθε τρόπο τους ανήμπορους, τότε ο Μητσοτάκης – και δικαίως – θα είναι αδιαφιλονίκητο φαβορί στις επόμενες εκλογές. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι θα βγει πρώτος και με διαφορά, έτσι που ακόμη κι αν δεν πετύχει την αυτοδυναμία, ουδείς θα μπορεί να αμφισβητήσει ότι κατάφερε να παραμείνει ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.
