Έχοντας ήδη στο ενεργητικό της συνεργασίες με τον Μάριο Φραγκούλη, τον Μανώλη Μητσιά και τον Γιώργο Περρή, η Μυρτώ Βασιλείου θα κυκλοφορήσει σύντομα τον νέο της προσωπικό δίσκο, του οποίου τη μουσική υπογράφει ο Κώστας Τσίρκας και τους στίχους η Λίνα Νικολακοπούλου και η Νάντια Δουλαβέρα.
Συνέντευξη στη Δήμητρα Ρομποτή για την Action Press
-Να αρχίσουμε με έναν ψυχαναλυτικό τόνο με μια ματιά στα παιδικά χρόνια. Πόσο χρονών συνειδητοποίησες την καλλιτεχνική σου κλίση;
Με θυμάμαι από μικρή να εντυπωσιάζομαι με τη μουσική και να ακολουθώ με τη φωνή μου μελωδίες. Στο σπίτι, οι γονείς μου, έβαζαν βιντεοκασέτες με συναυλίες αγαπημένων τους καλλιτεχνών, όπως η Celine Dion, και το θέαμα με συνέπαιρνε. Η θεία μου η Μαίρη είχε καλή φωνή και με έπαιρνε πλάι της στο αρμόνιο και μου μάθαινε τις συγχορδίες. Στην 3η δημοτικού, ο δάσκαλος της μουσικής με άκουσε και έκτοτε ως την Τρίτη λυκείου τραγουδούσα πάντα σε γιορτές του σχολείου ή με τη σχολική μπάντα μας.
-Ένα τραγούδι που θυμάσαι να έχει στιγματίσει την παιδική σου ηλικία;
Οι γονείς μου με νανούριζαν με την «Πιρόγα» του Θάνου Μικρούτσικου. Οι συγκυρίες το έφεραν έτσι που φέτος το καλοκαίρι συνεργάστηκα με τον κ. Μανώλη Μητσιά και δε μπορώ να σου περιγράψω πώς ένιωθα όταν ερμήνευε το συγκεκριμένο τραγούδι. Σκεφτόμουν «τι κάνω, εγώ, εδώ;».
-Ο Ελύτης έχει πει πως τα τρία «Τ» της επιτυχίας είναι Τύχη, Ταλέντο, Τόλμη. Δεδομένου ότι ήδη έχεις συνεργαστεί με Φραγκούλη, Μητσιά, Μποφίλιου, Κότσιρα και Περρή, πώς τα ιεραρχείς αυτά τα τρία «Τ» στη μέχρι τώρα καλλιτεχνική σου διαδρομή;
Νιώθω πολύ τυχερή αλλά όχι με την έννοια του τυχαίου. Δεν επαναπαύομαι, το κυνηγάω και δουλεύω πολύ. Από την άλλη είναι σα να με πηγαίνει όλο από μόνο του. Είναι ένας ισορροπημένος συγκερασμός γεγονότων.
-Πρόσφατα είδαμε στα «Νούμερα» του Φοίβου Δεληβοριά, τη Νατάσα Μποφίλιου να «αυτοτρολάρεται» για την πολιτική της αλλά και κομματική της ταυτότητα. Εσύ πιστεύεις πως ένας καλλιτέχνης οφείλει να μιλά μόνο μέσα από το έργο του ή ότι οφείλει στους καιρούς που ζούμε να ενέχει πολιτική θέση, σχολιασμό και στάση;
Κάθε πράξη μας ενέχει πολιτική στάση. Το γεγονός ότι εκτίθεμαι- κατά κάποιο τρόπο- δεν νιώθω πως θα με περιόριζε να επικοινωνήσω τους στοχασμούς μου, όπως θα έκανα στο σπίτι μου με μια παρέα φίλων. Αν σε κάποιον μιλούν τα τραγούδια μου, είναι θείο δώρο. Αν πάλι ο ίδιος ενοχλείται επειδή θα ποστάρω τις κοπέλες στο Ιράν που κόβουν τις κοτσίδες τους ή θα μιλήσω για τον ομοφυλοφιλικό έρωτα, αναφερόμενη στην «Παγωμένη Θεατρίνα» του Νίκου Γκάτσου, δεν με πειράζει να με απορρίψει. Μπορώ να αντιληφθώ πως είμαστε διαφορετικοί. Σημασία έχει να είσαι αυθεντικός μέσα στη διαφορετικότητά σου.
-Κεφάλαιο Γκάτσος και «Φυλακή της Αντιγόνης»: «Έρωτα τη ζωή μου φώτισες, όμως, δεν τα σκότωσες τα δαιμονικά». Πώς εκλαμβάνεις αυτόν τον στίχο, ο έρωτας σώζει ή σκοτώνει;
Η αγάπη, αν θέλει να λέγεται αγάπη, δεν πρέπει να έχει μέσα πόνο. Αν έχει πόνο, δεν είναι αγάπη, είναι κάτι τοξικό. Ο έρωτας μπορεί να υπάρξει και χωρίς σκοτάδι, δεν συμφωνώ πώς ο έρωτας είναι πάθος και στο όνομα αυτού μπορούμε να δεχόμαστε λάθος συμπεριφορές. Είναι ευφορία. Παρ’ όλα αυτά κατανοώ πως ο καθένας μας μπορεί να φέρει τραύματα, ανασφάλειες, είναι ανθρώπινο. Ίσως αυτά να μας κάνουν να παρανοούμε μέσα στον έρωτα, όχι ο ίδιος ο έρωτας από μόνος του.
-«Δεν θα ξαναγαπήσω»: ένα τραγούδι τόσο έντονα αποτυπωμένο στη συλλογική συνείδηση ως λαϊκό άσμα διασκευάζεται μεταμοντέρνα για τη συναυλία-αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο με ηλεκτρονικό ήχο. Πώς θα απαντούσες στους επικριτές των διασκευών; Eίσαι υπέρ του να «μακιγιάρονται» κομμάτια του παρελθόντος με φρέσκο ήχο;
Είναι πολύ υποκειμενικό το κριτήριο. Οι όποιες διασκευές γίνονται από εμάς, γίνονται με πολύ μεγάλο σεβασμό προς την πρώτη ύλη και τον δημιουργό της. Δεν το κάνεις για να εντυπωσιάσεις. Ζούμε όμως στο 2022 με άπειρες μουσικές επιρροές. Οι διασκευές είναι ένας σύγχρονος τρόπος να αποτυπώσουμε τη ματιά μας και την αισθητική μας στα τραγούδια που έχουμε αγαπήσει και με τα οποία έχουμε μεγαλώσει. Δεν είναι παρελθοντολαγνεία ή γρήγορη λύση λόγω έλλειψης δημιουργικότητας. Είναι απλώς ένα καλλιτεχνικό πάντρεμα στο οποίο διαχέεται το ετερόκλητο των μουσικών που ακούμε. Το βλέπω σαν μια υγιή εξέλιξη.
