Η αναπληρώτρια υπουργός Υγείας μιλά στο Action24Press για τη ζωή της, την οικογένειά της και τη στήριξη που δέχθηκε από τους δικούς της ανθρώπους, για την εμπειρία της την εποχή της πανδημίας ως γιατρός στο Σωτηρία, αλλά και για την σχέση της με την πολιτική.
Action24Press Team
Με ρίζες από τον Έβρο, από την πλευρά του πατέρα της και από τον Πόντο από την πλευρά της μητέρας της, η Μίνα Γκάγκα γεννήθηκε στην Αθήνα λίγους δρόμους πάνω από το Μαράσλειο. Εκεί πήγαινε σχολείο. Με τον αδερφό της τον Ανδρέα είχαν ένα χρόνο διαφορά αλλά μία σχέση συμπληρωματική και όχι ανταγωνιστική.
«Τα παιδικά χρόνια ήταν πολύ ωραία. Θυμάμαι να παίζω σε ένα πάρκο κοντά στο σπίτι μου, να ανεβαίνω με τους γονείς μου στο Λυκαβηττό για βόλτες. Ο πατέρας μου ήταν γιατρός πνευμονολόγος, είχε ξεκινήσει από τη Θράκη, από μία οικογένεια που δεν είχε καν πάει σχολείο και δεν ήθελαν να κάνει σπουδές, ήθελαν να μείνει στα κτήματα. Ο ίδιος όμως ήθελε να σπουδάσει. Πήγαινε γυμνάσιο από το χωριό του 4 χιλιόμετρα μακριά κάθε μέρα με τα πόδια. Πήγε στην Ιατρική στην Αθήνα, έκανε μετεκπαίδευση στην Γαλλία και ήταν ο πρώτος έλληνας επεμβατικός πνευμονολόγος. Η μητέρα μου ήταν γεννημένη στην Θεσσαλονίκη από γονείς πόντιους και δούλευε στην Τράπεζα της Ελλάδας».
Το κορίτσι του μπαμπά
Στον πατέρα της τον Χρίστο έτρεφε μεγάλο σεβασμό και αγάπη και έκανε μαζί του για ατέλειωτες ώρες συζητήσεις που αφορούσαν την θρησκεία και την φιλοσοφία.
«Ήμουν το κορίτσι του μπαμπά, του είχα πολύ μεγάλη αδυναμία. Θα θυμάμαι πάντα μια συζήτηση κατά την οποία μου είχε πει: πιστεύεις ή δεν πιστεύεις, η θρησκεία είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό στήριγμα. Σκέψου, εσύ που φοβάσαι τα ύψη, να περάσεις μια γέφυρα πάνω από ένα ποτάμι και η γέφυρα να έχει ή να μην έχει κάγκελα. Είναι μεγάλη σιγουριά το να ξέρεις ότι υπάρχουν κάγκελα, σκέψου το έτσι. Η μαμά μου από την άλλη πλευρά ήταν από ένα σπίτι που υπήρχε πολιτικός στην οικογένεια, ο αδερφός του παππού μου, Λεωνίδας Ιασωνίδης, ήταν υπουργός Βορείου Ελλάδος επί Βενιζέλου, και την ενδιέφεραν πάρα πολύ τα κοινά. Όμως εγώ δεν είχα σκεφτεί ποτέ την πολιτική».
Πίεση από το σπίτι δεν υπήρχε για διάβασμα καθώς η ίδια ήταν επιμελής μαθήτρια και μετέπειτα φοιτήτρια. Όμως θα θυμάται πάντα ένα περιστατικό που συνέβη στην Γ’ Λυκείου όταν άρχισε να βγαίνει με φίλες αλλά και με αγόρια στην συντροφιά, καθώς πήγαινε σε λύκειο θηλέων.
«Τη χρονιά που θα έδινα εισαγωγικές εξετάσεις αρχίσαμε και βγαίναμε. Υπήρχαν και κάποια αγόρια στην παρέα, βγήκαμε το πρώτο βράδυ διακοπών Χριστουγέννων, το δεύτερο βράδυ, το τρίτο βράδυ έφτασα στο σπίτι μου γύρω στη 1 μετά τα μεσάνυχτα. Ο πατέρας μου με περίμενε πάνω σε ένα σκαμνάκι μισοκοιμισμένος και μου είπε: “Θα ήθελα να σου θυμίσω ότι φέτος είναι μια δύσκολη χρονιά και ίσως πρέπει να διαχειριστείς το χρόνο σου, να το σκεφτείς”. Αυτά μου είπε μόνο και πήγε και κοιμήθηκε. Όλη τη χρονιά, δεν ξαναβγήκα βράδυ αργά».
Με στήριξη από την οικογένεια
Η αγάπη της για την Ιατρική είχε εκδηλωθεί από νωρίς αν και είχε σκεφθεί και την Αρχιτεκτονική αλλά προφανώς και εκεί ο πατέρας της έπαιξε καθοριστικό ρόλο.
«Αρχικά ήθελα να κάνω Παιδιατρική ή να ασχοληθώ με συμβουλευτικούς σταθμούς ή ψυχολογία. Όσο περνούσε ο καιρός όμως, μου άρεσε πολύ η Πνευμονολογία και ιδιαίτερα η ανοσολογία και το άσθμα».
Τελείωσε την Ιατρική στα πεντέμισι χρόνια και μάλιστα Ιούνιο χωρίς να χρωστάει κανένα μάθημα. Ιούνιο είχε τελειώσει εκείνη κι άλλα 16 άτομα.
Αποφασίζει να κάνει ειδικότητα στην Πνευμονολογία.
Εχει γνωρίσει ήδη τον σύζυγο της, αποφασίζουν να παντρευτούν και κάνουν το πρώτο τους παιδί.
«Όταν αποφασίσαμε να φύγω και να κάνω μετεκπαίδευση ο γιος μου ήταν 14 μηνών, οπότε έρχονταν εναλλάξ οι δύο γιαγιάδες στην Αγγλία και κρατούσαν το παιδί γιατί ο άντρας μου ήταν εδώ. Τώρα ο γιος μου ο Αντρέας είναι 35 και ο Χρήστος είναι 3 χρόνια μικρότερος.
Τότε κατάλαβα πως αν δεν έχεις στήριξη από την οικογένεια και από τους δικούς σου δεν μπορείς να προχωρήσεις. Είναι σημαντικό ο άνθρωπος με τον οποίο είσαι μαζί και η οικογένεια σου να σε στηρίζουν».
«Βουτιά στα βαθιά»
Πιάνει για πρώτη φορά δουλειά στο Δημόσιο ως ειδικευόμενη στο νοσοκομείο Σωτηρία. «Ήταν μια βουτιά στα βαθιά νερά, υπήρχαν κάποιες οδηγίες στο τέλος της μέρας αλλά από την αρχή, μας άφησαν να δουλέψουμε αυτόνομα».
Ένας γιατρός που έρχεται σε επαφή συχνά με το θάνατο πόσο μπορεί να εξοικειωθεί μαζί του;
«Είναι δύσκολο να διαχειριστείς έναν ασθενή που ξέρει ότι έρχεται το τέλος του. Θέλει δουλειά. Αυτό που μαθαίνεις είναι πως πρέπει να είσαι εκεί για τον άρρωστο και να πορευθείς μαζί του. Ίσως είναι το πιο σημαντικό κομμάτι στην ιατρική. Τον θάνατο δεν τον ξεπερνάς ποτέ, δεν μπορείς να εξοικειωθείς μαζί του».
Η κακή ποιότητας ζωής για έναν ασθενή μπορεί να οδηγήσει και στη συζήτηση για την ευθανασία;
«Το ζήτημα του ιατρικώς υποβοηθούμενου θανάτου θέλει πολύ μεγάλη συζήτηση, χρειάζεται να κατατεθούν όλες οι απόψεις και να διερευνηθούν όλες οι πλευρές. Ως γιατρός, θα κάνω οτιδήποτε για έναν άρρωστο όποια κι αν είναι η ηλικία του, εφόσον έχει ποιότητα ζωής και ελπίδα. Η ποιότητα ζωής και το κατά πόσο αυτή βελτιώνεται με τις ιατρικές παρεμβάσεις είναι πολύ σημαντικός παράγοντας στη συζήτηση αυτή».
Το δίδαγμα της πανδημίας
Η Μίνα Γκάγκα τα δυο χρόνια της πανδημίας βρέθηκε πολλές φορές στην πρώτη γραμμή για να ενημερώνει τους πολίτες και για την πορεία του κορονοϊού αλλά και για το τι πρέπει να κάνουν προκειμένου να τον αντιμετωπίσουν.
«Το πρώτο πράγμα που μας δίδαξε η πανδημία είναι το πόσο σημαντικό είναι οι άλλοι άνθρωποι γύρω σου. Μάθαμε σιγά-σιγά πώς να αντιμετωπίζουμε την πανδημία. Εζησα στο νοσοκομείο που ήταν νοσοκομείο αναφοράς, πρωτόγνωρες καταστάσεις. Όταν γίναμε COVID, η κλινική γέμισε μέσα σε μια μέρα 30 κρεβάτια. Ήμασταν σε αχαρτογράφητα νερά, ήταν ένας ιός άγνωστος και δεν ξέραμε πως πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε. Επειδή όμως πάρθηκαν νωρίς τα μέτρα, το πρώτο κύμα ήταν διαχειρίσιμο – και εκεί ήταν που μάθαμε»
Η πανδημία δίδαξε πολλά τους γιατρούς αλλά έδωσε και μια διαφορετική εικόνα για το δημόσιο σύστημα υγείας και σε ασθενείς και σε γιατρούς.
«Είναι απαραίτητες οι ειδικότητες αλλά η βασική ιατρική εκπαίδευση πρέπει να υπάρχει για όλους τους γιατρούς γιατί πολλές φορές χρειάζεται να μπούμε όλοι σε όλα. Αυτό ήταν ένα μεγάλο δίδαγμα. Οι πολίτες πίστεψαν πολύ στο δημόσιο σύστημα υγείας. Στο Σωτηρία, για πρώτη φορά είχαμε ασθενείς τελείως διαφορετικούς, που ξεκίνησαν πολύ δύσκολα και τώρα είναι ευχαριστημένοι, αισθάνονται ότι είχαν την φροντίδα που ήθελαν και ότι το εθνικό σύστημα είναι καλό. Αυτό είναι μια πολύ μεγάλη μαγιά για το μέλλον».
Πρώτη επαφή με τον Κυριάκο στο Σωτηρία
Η πρώτη επαφή της με τον Κυριάκο Μητσοτάκη γίνεται στο Σωτηρία. «Νοσηλεύαμε μία ασθενή που ήταν στο περιβάλλον του σημερινού πρωθυπουργού. Ως συγγενής ασθενούς ήταν εξαιρετικός, οι οικογενειακές και οι φιλικές σχέσεις είναι κάτι που υπολογίζει πάρα πολύ. Λίγους μήνες πριν τις εκλογές του 2019 με πήραν από το γραφείο του, τότε ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μου είπαν ότι θέλει να με δει ο πρόεδρος. Με ρώτησαν αν θα ήθελα να είμαι βουλευτής Επικρατείας. Για μένα ήταν πολύ ξαφνικό και απάντησα ότι πρέπει να το συζητήσω με τους δικούς μου. Γύρισα στο σπίτι, το συζητήσαμε όλοι μαζί. Τα παιδιά μου που ήταν πάρα πολύ θετικά, ο άντρας μου ήταν περισσότερο σκεπτικός. Τελικά το σκεφτήκαμε και είπαμε όλοι μαζί «ναι» και την άλλη μέρα το πρωί έδωσα την θετική μου απάντηση. Μέχρι τότε δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου η ιδέα της ενασχόλησης με την πολιτική».
Στον τελευταίο ανασχηματισμό έγινε αναπληρωτής υπουργός Υγείας έχοντας στην δικαιοδοσία της τον Χάρτη Υγείας και τα νοσοκομεία.
«Αυτό που θα ήθελα να κάνω είναι να αισθανθούν όλοι ότι το σύστημα είναι εκεί για αυτούς. Θέλουν βελτίωση κάποιες από τις δομές, χρειάζονται μικρές αλλαγές στην μεταπτυχιακή εκπαίδευση όλων των υγειονομικών με την έννοια της συνεργατικότητας. Θέλουμε όλοι ένα σύστημα Δημόσιας Υγείας βιώσιμο, όχι μόνο φέτος. Και από την άλλη, οι άρρωστοι χρειάζονται σεβασμό και μια ολιστική φροντίδα γι’ αυτό πιστεύω ότι ο προσωπικός γιατρός που θεσπίσαμε είναι μια πολύ σημαντική τομή».
Μετά το ψηφοδέλτιο Επικρατείας και την θέση της αναπληρώτριας υπουργού Υγείας η Μίνα Γκάγκα θα βάλει πλώρη για την Ευρωβουλή; Η ίδια απαντά σιβυλλικά: «Δεν έχουμε ούτε εκλογές ούτε ευρωεκλογές και το υπουργείο έχει πάρα πολλή δουλειά».
