Μια διεθνής ομάδα παλαιοντολόγων ανακάλυψε και ονόμασε έναν άγνωστο έως σήμερα, δεινόσαυρο, τον Mbiresaurus raathi, ο οποίος είναι ο αρχαιότερος που έχει βρεθεί μέχρι σήμερα στην Αφρική, όπου ζούσε πριν περίπου 230 εκατομμύρια χρόνια.
Ο σκελετός του βρέθηκε σε απρόσμενα μεγάλο βαθμό ανέπαφος στη Βόρεια Ζιμπάμπουε.
Πρόκειται για έναν μικρό δεινόσαυρο με μακριά ουρά, που έφθανε σε μήκος περίπου τα δύο μέτρα και είχε βάρος 10 έως 30 κιλά. Ο Mbiresaurus στεκόταν στα δύο του πόδια και είχε σχετικά μικρό κεφάλι με μικρά τριγωνικά δόντια. Ήταν πιθανότατα φυτοφάγος ή παμφάγος.
Οι ερευνητές από τις ΗΠΑ, τη Ζιμπάμπουε, τη Ζάμπια και τη Βραζιλία, με επικεφαλής τον δρ Κρίστοφερ Γκρίφιν του Τμήματος Γεωεπιστημών του Πολυτεχνείου και του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια (Virginia Tech), οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature», δήλωσαν ότι «η ανακάλυψη κλείνει ένα κρίσιμο γεωγραφικό κενό στο αρχείο απολιθωμάτων των αρχαιότερων δεινοσαύρων».
Ο δρ Γκρίφιν σημείωσε πως «πρόκειται για τον αρχαιότερο γνωστό δεινόσαυρο της Αφρικής, περίπου της ίδιας εποχής με τους αρχαιότερους δεινόσαυρους που έχουν βρεθεί αλλού στον κόσμο. Οι αρχαιότεροι γνωστοί δεινόσαυροι – που ζούσαν πριν περίπου 230 εκατομμύρια χρόνια κατά την Ύστερη Τριαδική περίοδο – είναι υπερβολικά σπάνιοι και έχουν ανακαλυφθεί σε λίγα μέρη του κόσμου, κυρίως στη βόρεια Αργεντινή, στη νότια Βραζιλία και στην Ινδία. Ποτέ δεν περιμέναμε να βρούμε έναν τόσο πλήρη και καλοδιατηρημένο σκελετό αρχαίου πρώιμου δεινοσαύρου».
Η ονοματοδοσία του οφείλεται στο ότι Mbire λέγεται η περιοχή όπου ανακαλύφθηκε το αρχαίο ζώο, ενώ είναι και το όνομα μιας ιστορικής δυναστείας που την κυβερνούσε στο παρελθόν. Το raathi δόθηκε προς τιμή του παλαιοντολόγου Michael Raath, ο οποίος πρώτος βρήκε απολιθώματα στη βόρεια Ζιμπάμπουε.
Η Αφρική, όπως όλες οι ήπειροι, αποτελούσε κάποτε τμήμα της υπερ-ηπείρου Παγγαίας. Οι πρώτοι δεινόσαυροι ήταν, λόγω κλίματος, περιορισμένοι αρχικά στη νότια Παγγαία και αρκετά αργότερα επεκτάθηκαν ευρύτερα.
Το απολίθωμα του Mbiresaurus φυλάσσεται προσωρινά στο Virginia Tech, όπου καθαρίστηκε και μελετήθηκε. Αναμένεται όμως να μεταφερθεί μόνιμα στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Ζιμπάμπουε.
Με πληροφορίες από το περιοδικό Nature.
