Τον έχουμε δει σε πλήθος επιτυχημένων τηλεοπτικών παραγωγών: «10ηΕντολή», «Ου φονεύσεις», «Κάνε γονείς να δεις καλό», «Η Τούρτα της Μαμάς» κ.ά. Τη νέα σεζόν θα συμμετάσχει στο «Σώσε με» του Ant1+, που ήδη αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον. Ωστόσο, ο ίδιος προτιμά τη θεατρική σκηνή. Το καλοκαίρι περιοδεύει με τον «Γυάλινο Κόσμο» και σχεδιάζει τα επόμενα βήματά του.
Συνέντευξη στην Ισμα Τουλάτου για το ActionPress
Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής είναι μία πολύπλευρη προσωπικότητα στον χώρο της τέχνης. Ηθοποιός, σκηνοθέτης, δραματουργός, συγγραφέας. Στα 33 του μόλις χρόνια μετρά ήδη περισσότερο από μία δεκαετία συνεχούς δουλειάς. Τηλεοπτικά έχει συμμετάσχει σ΄επιτυχημένες παραγωγές όπως η «10η Εντολή», το «Κάνε να γονείς να δεις καλό», το «Ου φονεύσεις» , «Η Τούρτα της Μαμάς» και κάμποσες ακόμη ενώ την επόμενη σεζόν θα εμφανιστεί στο «Σώσε με», την crime σειρά που θα προβληθεί από τον Ant1+, βασισμένη στο ομότιτλο best seller του Δημήτρη Σίμου (εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ), η οποία ήδη αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον.
Αγαπά πολύ τη μουσική, όμως η μεγάλη του αγάπη είναι το θέατρο. Φέτος το καλοκαίρι περιοδεύει ανά την Ελλάδα με τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τένεσι Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη. Ερμηνεύει τον ρόλο του Τομ Ουίνγκφιλντ -του γιου- συμμετέχοντας σε μια all star διανομή που αποτελείται επίσης απ’ τους Κάτια Δανδουλάκη, Λένα Παπαληγούρα και Γιάννη Κουκουράκη. Τη νέα σεζόν θα παίξει εκ νέου στα «Φτηνά τσιγάρα», το βασισμένο στην πασίγνωστη ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη μιούζικαλ, που επαναλαμβάνεται στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής έχοντας γνωρίσει εξαιρετική επιτυχία την περασμένη καλλιτεχνική περίοδο. Μιλά στο Action24Press για όλα αυτά, αλλά και για τα επόμενα σχέδιά του…
Να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας απ’ τον «Γυάλινο Κόσμο»;
Είναι μία υπέροχη συνεργασία. Ενας συγγραφέας που θαυμάζω πολύ κι ένας ρόλος που ονειρεύομαι απ’ το πρώτο, κιόλας, έτος της σχολής του Θεάτρου Τέχνης. Από τότε ήθελα να τον ερμηνεύσω και χαίρομαι πολύ που γίνεται διαμέσου μιας παράστασης που έχει διαγράψει ήδη ιδιαίτερη διαδρομή. Ξεκίνησε μέσα στην καραντίνα, στήθηκε με υγειονομικούς κανόνες, με αποστάσεις, έγινε μεγάλη διαδικτυακή επιτυχία, μετά από έναν ολόκληρο χρόνο συνάντησε «ζωντανά» το κοινό και τώρα ταξιδεύει σ΄όλη την Ελλάδα σε ανοιχτά θέατρα. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος, αλλά έχω την εντύπωση ότι εάν δεν είναι η πρώτη φορά, είναι μία απ’ τις λίγες στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου που το έργο αυτό βγαίνει περιοδεία το καλοκαίρι. Τώρα μάλιστα έχουμε και τη μεγάλη τιμή να συμμετέχει στη διανομή η μεγάλη κυρία του θεάτρου, Κάτια Δανδουλάκη, η οποία έχει έρθει με μεγάλη όρεξη κι έχει ανανεώσει την παράσταση, την έχει αναζωογονήσει…
Να μιλήσουμε λίγο για την ίδια τη συνθήκη της περιοδείας; Την επαφή με το κοινό της περιφέρειας;
Προσωπικά σ΄αυτή τη συνθήκη αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου. Απ’ το 2011 που δουλεύω επαγγελματικά στο θέατρο, δεν έχει περάσει χρόνος που να μην έχω κάνει περιοδεία. Με τις δικές μου παραστάσεις, μάλιστα, κάνουμε περισσότερες περιοδείες κι αυτό σηματοδοτεί μία θέση απέναντι στα πράγματα διότι πιστεύουμε ότι το θέατρο οφείλει ν΄αποκεντρώνεται, να πηγαίνει στην επαρχία, η οποία διψάει για κάθε μορφή τέχνης. Θεωρώ ότι οι περιοδείες είναι πολύ σημαντικές και τον χειμώνα και το καλοκαίρι…
Τι σημαίνει αυτό για τις φυσικές αντοχές ενός ηθοποιού;
Αναμφίβολα είναι μια πρόκληση. Εχει πολλή κούραση. Οσοι είναι εκτός επαγγέλματος μπορεί να νομίζουν ότι οι περιοδείες είναι διακοπές. Δεν είναι έτσι. Ολη σου η μέρα περιστρέφεται γύρω απ’ το γεγονός ότι το βράδυ έχεις παράσταση. Δεν είναι εύκολο να πας για μπάνιο και να σε χτυπάει ο ήλιος και το βράδυ να βγεις να παίξεις, δεν μπορείς να φας κανονικά το μεσημέρι σε μία ταβέρνα…Είναι δύσκολη και κουραστική συνθήκη.
Πώς αποφασίσατε ν΄ασχοληθείτε με το θέατρο;
Ακόμη δεν το ’χω καταλάβει (γέλια). Δεν το ήθελα από μικρός. Ηταν μία αυθόρμητη απόφαση. Κάπου εκεί στην Γ’ Λυκείου το αποφάσισα. Ημουν αυτό που λέμε καλός μαθητής, ακολούθησα τη θεωρητική κατεύθυνση, όδευα προς τη Νομική και τελικά έστριψα το τιμόνι και σπούδασα θέατρο ενώ μπήκα και στη Φιλολογία, την οποία θέλω πολύ να τελειώσω…
Την επόμενη σεζόν πού θα σας δούμε;
Θα είμαι στο «Σώσε με», μία πολλά υποσχόμενη σειρά σε σκηνοθεσία Πιέρου Ανδρακάκου, η οποία θα προβληθεί από τον Αnt1+. Εν προκειμένω, έχουμε να κάνουμε με κινηματογραφική τηλεόραση. Το κλίμα στα γυρίσματα είναι καταπληκτικό, το καστ φοβερό, το σενάριο πολύ ωραίο. Νομίζω ότι θα δείτε μία σειρά ξεχωριστή για τα ελληνικά δεδομένα. Υποδύομαι έναν δημοσιογράφο, έναν αρχετυπικά κακό άνθρωπο. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να βγει η είδηση, να επωφεληθεί ο ίδιος απ’ τον πόνο των ανθρώπων μόνο και μόνο για να ανελιχθεί επαγγελματικά…
Πώς αντιμετωπίζετε τους κόντρα ρόλους;
Η αλήθεια είναι ότι συνέχεια μου δίνουν να παίζω δολοφόνους, βιαστές (γέλια). Κάποτε μου το ‘χε πει και ο Πάνος Κοκκινόπουλος: «Σε βλέπει κάποιος κι εκ των προτέρων του είσαι συμπαθής. Μ΄ενδιαφέρει αυτή η αντίθεση, ότι και οι δολοφόνοι και οι βιαστές μπορεί να είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας…». Θεωρώ ότι αν ένας ηθοποιός δεν μπορεί να κατανοήσει τον χαρακτήρα που υποδύεται, δεν μπορεί αντιστοίχως να μπει και στα… παπούτσια του. Προσπαθώ να μη σκέφτομαι το ποιόν του ήρωα, αλλά τι θέλει να πετύχει. Αναζητώ τα αίτια και τα κίνητρα που τον οδηγούν.
Και το θέατρο; Τι σημαίνει για σας;
Το θέατρο είναι το σπίτι μου, η τέχνη μου. Φυσικά όταν προκύπτουν συνθήκες με ωραίους ανθρώπους, απολαμβάνω την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Το θέατρο, όμως, είναι η βασική μου δουλειά, το θέατρο με ζει κι επειδή είναι η προτεραιότητά μου, πολλές φορές η τηλεόραση μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Το θέατρο απαιτεί συγκέντρωση και αυταπάρνηση και μου αρέσει όταν έχω μία προκληση θεατρική μπροστά μου ν΄αφοσιώνομαι σ’ αυτήν ψυχή τε και σώματι.
Τι θεατρικά σχέδια έχετε λοιπόν;
Τη νέα σεζόν θα επαναληφθούν τα «Φτηνά τσιγάρα» στην Εθνική Λυρική Σκηνή, μια πολύ μεγάλη επιτυχία της προηγούμενης καλλιτεχνικής περιόδου σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, ενώ στο δεύτερο μισό θα σκηνοθετήσω ο ίδιος κάτι και θα παίξω παράλληλα. Δεν μπορώ όμως να πω περισσότερα ακόμη.
Πόσο διαφορετικούς κώδικες έχει το θέατρο απ’ την τηλεόραση για έναν ηθοποιό;
Πέρα απ’ την ελαχιστοποίηση των εκφραστικών μέσων -είναι διαφορετικό να έχεις την κάμερα και να σε δείχνει από μισό μέτρο ή από 30 εκατοστά και διαφορετικό να είσαι στο θέατρο και να πρέπει ν’ απευθυνθείς σε μία γεμάτη πλατεία ή, ακόμη περισσότερο, σε ανοιχτά θέατρα, όπου οι αποστάσεις είναι μεγαλύτερες, σαφώς υπάρχουν διαφορές. Το πιο πετυχημένο το είχε πει ο Αλ Πατσίνο: «Το θέατρο είναι σαν να περπατάς σ΄ένα τεντωμένο σχοινί. Το σινεμά -και κατ΄επέκταση η τηλεόραση- είναι σαν να περπατάς σ΄ένα τεντωμένο σχοινί, το οποίο είναι κολλημένο στο πάτωμα…». Στην τηλεόραση έχεις ασφάλειες. Με ιντριγκάρει ο κίνδυνος του θεάτρου, το τεντωμένο σχοινί χωρίς πάτωμα. Με συνεπαίρνει, είναι μαγικό.
Το κομμάτι της φήμης, της αναγνωρισιμότητας που προσφέρει η τηλεόραση πώς το αντιμετωπίζετε;
Δεν μ’ ενδιέφερε ποτέ με την έννοια της εξαργύρωσης. Υπάρχει ένα θέμα, τελικά διότι θέλεις να σε γνωρίζει ο κόσμος. Δεν έχει σημασία να γίνεις γνωστός τυφλά, αλλά μέσα απ’ τη δουλειά σου και μάλιστα μέσα από ποια δουλειά σου. Υπάρχουν παραδείγματα σπουδαίων ηθοποιών που έγιναν γνωστοί μέσα από μία διαφήμιση ή από μια σειρά ύστερα από χρόνια, ενώ ήταν εγνωσμένης αξίας στον χώρο. Είμαι απ’ τους ηθοποιούς που αισθάνονται ευγνώμονες για την πορεία τους. Ο κόσμος με ακολουθεί στις παραστάσεις μου και στην Αθήνα και στην επαρχία…
Αισθάνεστε κάποια ανάγκη ανανέωσης στο θέατρο;
Κατά τη δική μου εκτίμηση τα τελευταία 20 χρόνια, απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’90 και τις αρχές του 2000, το θέατρο πήρε μία στροφή αρκετά ελιτίστικη, άρχισε ν’ απευθύνεται σε ανθρώπους συγκεκριμένους, πιο πολύ σε καλλιτέχνες… Πήρε μία κατεύθυνση απογοητευτική, οδηγήθηκε σε μεταμοντέρνους κώδικες, έγινε δυσνόητο, στριφνό. Ολο αυτό απομάκρυνε πολύ κόσμο, τον οποίον πρέπει να καλέσουμε πίσω. Ο τρόπος να το κάνουμε είναι να συμπράττουμε, να βρίσκουμε νέα έργα, νέους κώδικες επικοινωνίας απ’ τη σκηνή, να πειραματιζόμαστε με στόχο την ευρεία κατανόηση του πειραματισμού μας, όχι όμως να φτιάξουμε θεατρικές μηχανές εσωτερικής καύσης για να πηγαίνουμε μεταξύ μας στα μπαρ και ν’ αλληλοκολακευόμαστε. Το θέατρο είναι μια λαϊκή τέχνη και μάλιστα μια τέχνη που οφείλει να είναι επικίνδυνη, ν’ αλλάζει τα πράγματα, να μετακινεί τις κοινωνικές τεκτονικές πλάκες, να δημιουργεί συμβάντα…
Ονειρα κάνετε;
Φυσικά. Πού πάμε χωρίς όνειρα; Σιγά-σιγά έχω αρχίσει να κάνω και όνειρα ζωής που είναι και πιο πολύτιμα. Στη δουλειά τα όνειρά μου έχουν να κάνουν με ανθρώπους που αγαπώ και θαυμάζω, με τη δημιουργία πλαισίων στο θέατρο, μικρών πυρήνων, όπου τα πράγματα θα γίνονται με τον τρόπο που εγώ -κι αυτοί άνθρωποι που αγαπώ και σέβομαι- θέλουμε να γίνονται. Με αγάπη, με αλληλεγγύη, με σεβασμό, με παιχνίδι, με τρέλα, με χαρά. Οποιαδήποτε υπόνοια οποιασδήποτε συμπεριφοράς δεν ανήκει στο θέατρο…
Info: Ο «Γυάλινος Κόσμος» παίζεται στο Αίγιο (16/7), στην Πετρούπολη(18/7), στη Στυλίδα (20/7), στη Θεσσαλονίκη/Κηποθέατρο (21,22,23/7). Η περιοδεία θα συνεχιστεί ως τα τέλη Αυγούστου.
