Μελετώντας κανείς συναυλίες που έγραψαν εποχή, δεν μπορεί να μην αναφερθεί σε αυτή των LCD Soundsystem στο Madison Square Garden.
«Η ένταση στο Garden ήταν σχεδόν ανυπόφορη καθώς περιμέναμε να “πέσει” το beat. Αυτό είναι ένα εκπληκτικό βίντεο, αλλά του λείπει το καλύτερο κομμάτι της συναυλίας που μπορούσες να έχεις αισθανθεί μόνο βρισκόμενος εκεί – καθώς το beat “έπεσε” , τα φώτα άρχισαν να πηγαίνουν σαν τρελά, ο “ουρανός” γέμισε με τα πολύχρωμα βραχιόλια που πέταξαν στον αέρα όσοι βρίσκονταν στο πάνω διάζωμα και 12 χιλιάδες άτομα χάσαμε μαζί τα μυαλά μας. Και μετά έπαιξαν για τέσσερις ακόμη ώρες. Τι βραδιά».
Με αυτό τον τρόπο περιγράφει την ατμόσφαιρα που επικρατούσε σε μία τις καλύτερες συναυλίες όλων των εποχών ο χρήστης του Youtube madmanac. Και (αν και δεν ήμουν εκεί) συμφωνώ απόλυτα. Ο λόγος για την «τελευταία» συναυλία μίας μπάντας που χαρακτήρισε μία ολόκληρη γενιά: τους LCD Soundsystem.
Το 2002 ο Τζέιμς Μέρφι, γνωστός Νεοϋορκέζος DJ και συνιδρυτής της DFA Records, ξεκίνησε την μπάντα και από το πρώτο τους single, «Losing My Edge», οι LCD Soundsystem καθόρισαν την indie/alternative και γενικότερα ροκ μουσική της δεκαετίας του 2000, μπλέκοντας τους μοναδικούς στίχους του Μέρφι που ανοίγει την καρδιά του σε κάθε κομμάτι με ηλεκτρονικά και χορευτικά στοιχεία πάνω από ροκ συνθέσεις.
Όταν λοιπόν στις 8 Φεβρουαρίου του 2011 ανακοίνωσαν ότι θα παίξουν την τελευταία τους συναυλία στο Madison Square Garden, η είδηση «έπεσε» σαν βόμβα στα αυτιά των fans. Τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν αμέσως και η μπάντα αναγκάστηκε να προσθέσει ακόμη τέσσερις συναυλίες στο γνωστό Νεοϋορκέζικο venue, Terminal 5 πριν το «μεγάλο φινάλε».
Αυτό το «τελευταίο» σόου (αν και τελικά η μπάντα επέστρεψε στην ενεργό δράση το 2015) ήταν περισσότερο μία γιορτή και ένα πάρτι παρά μία συνηθισμένη συναυλία. Μία γιορτή που τα είχε όλα: γέλια, κλάματα, ντίσκο, ροκ, χορό. Όλα αυτά που κάνουν τους LCD Soundsystem αυτό που είναι. Γι’ αυτό άλλωστε και η συναυλία κράτησε σχεδόν 4 ώρες. Μπορεί ο καθένας να έχει τη δική του αγαπημένη στιγμή από την μπάντα -το Sound of Silver δηλαδή- αλλά οι LCD δεν είναι μία μπάντα με αυτό το χαρακτηριστικό hit. Επομένως, ο τίτλος του ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε για αυτή την «τελευταία» συναυλία, «Shut Up and Play the Hits», έχει και μία έντονη δόση αυτοσαρκασμού.
Το αρχικό συναίσθημα που περιγράφει ο madnamac είναι… όλα τα λεφτά: η τελετουργία μίας συναυλίας. Να τρέξεις για να αγοράσεις το εισιτήριο. Να μετράς τις μέρες μέχρι να έρθει η στιγμή. Να συναντηθείς με τους φίλους σου απέξω από το venue. Να πείτε λίγο τα νέα σας, να πιείτε μία γρήγορη μπύρα, να μπείτε μέσα και να διαλέξετε το σωστό σημείο. Από εκεί και πέρα αρχίζει αυτή η προσμονή.
Περιμένεις ανυπόμονα να σβήσουν τα φώτα, να κλείσει η playlist που παίζει και να ακουστεί η πρώτη νότα. Τότε έχει έρθει η στιγμή να ακούσεις επιτέλους τα αγαπημένα σου κομμάτια, να φωνάξεις τους στίχους, να χοροπηδήξεις, να χορέψεις. Για όσο κρατήσει η συναυλία να είσαι κάπου «αλλού».
Στην 4ωρη συναυλία των LCD Soundsystem όλα τα αγαπημένα είναι εδώ και σε αυτή την δύσκολη και απαίσια κατάσταση που ζούμε κάθε ένα από αυτά αποκτά διαφορετικό νόημα. Το «Dance Yrself Clean» είναι αυτό ακριβώς που χρειαζόμαστε. Ένα πάρτι για να εξαγνίσουμε από πάνω μας αυτή τη μιζέρια της πανδημίας.
Το «Someone Great» είναι μία υπενθύμιση του τι σημαίνει πραγματικά η απώλεια σε μία εποχή που οι θάνατοι έχουν γίνει μία καθημερινή στατιστική. Το «New York, I Love You But You’re Bring Me Down» είναι ένας φόρος τιμής στις πόλεις μας που αγαπάμε να μισούμε, αλλά δεν θα αλλάζαμε.
