Η περίφημη πρόταση «η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή ως τραγωδία» δεν αποτελεί μια πρωτοποριακή φράση. Όπως επίσης το γεγονός πως σπανίως – ας μας το επιτρέψει ο Κόπολα με τον υπέροχο Νονό 2 – τα sequel έχουν την επιτυχία των πρώτων ταινιών. Το έργο «Η σοσιαλδημοκρατία επιστρέφει» παίχτηκε στην Γερμανία, ετοιμάζεται για την Μεγάλη Βρετανία και αρκετές παραστάσεις του θα ήθελαν να παιχτούν στην υπόλοιπη Ευρώπη. Όμως το sequel θα έχει την επιτυχία του πρώτου μέρους ή η ταινία θα είναι τείνει σε παρωδία;
Γιώργος Τράπαλης – Action24Press
Ένα πρώτο σημάδι που δεν επιβεβαιώνει την περίφημη επιστροφή, είναι η ξεκάθαρη άνοδος των οικολογικών κομμάτων σε σχέση με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στις δύο ηγέτιδες ευρωπαϊκές χώρες, Γαλλίας και Γερμανίας. Λόγω εκλογικού συστήματος, στις παραπάνω χώρες η συνεργασία των δύο χώρων ήταν εκ των ων ουκ άνευ σε κάθε εκλογική διαδικασία αλλά με προφανή και σαφή καθορισμό της κυρίαρχης δύναμης. Τα τελευταία χρόνια η αναλογία των δυνάμεων έχει ανατραπεί.
Στην Γαλλία το 2017, μετά την καταστροφική για το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα εσωκομματική επικράτηση Αμόν, η ένωση των δύο κομμάτων έλαβε 6.36 %. Στις πρόσφατες εκλογές το ΣΔ έλαβε 1,75% ενώ οι Πράσινοι 4,63%, ποσοστά που αθροιστικά είναι σχεδόν ταυτόσημα με το προ πενταετίας ποσοστό, αλλά με καθαρή επικράτηση των οικολόγων.
Στην Γερμανία, το ΣΔ κόμμα ήρθε πρώτο και αυτό οφείλεται περισσότερο στην κατάρρευση του Λαϊκού κόμματος, το οποίο πλήρωσε την αποχώρηση της Μέρκελ. Το CDU/CSU μέσα σε 8 χρόνια έχασε το 40% της δύναμης του, αλλά το SD απλά επέστρεψε στα ποσοστά που είχε το 2013, όταν και σαρώθηκε. Αντίθετα το κόμμα των Πρασίνων κατάφερε να αυξήσει τα ποσοστά του κατά 60% και να αποτελεί τον εταίρο που μαζί με το φιλελεύθερο FDP έδωσαν την δυνατότητα στο SD να κυβερνήσει ξανά. Αν μάλιστα θυμηθούμε πως το SD απώλεσε ψήφους στους νέους ψηφοφόρους σε σχέση με το 2017, η ήττα στο κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας την προηγούμενη εβδομάδα ήταν φυσικό επακόλουθο. Η οποία συνοδεύτηκε (ώ τι έκπληξη) με τον τριπλασιασμό των ποσοστών των Πρασίνων.
Καθαρό μήνυμα
Το δεύτερο προβληματικό σημάδι, είναι το καθαρό μήνυμα των ψηφοφόρων ανά την Ευρώπη προς μια λιγότερο ριζοσπαστική μορφή. Τα μεγάλα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης τα οποία εγκόλπωναν κόσμο από το εκσυγχρονιστικό κέντρο μέχρι τις παρυφές της κομμουνιστογεννούς αριστεράς, έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Στην Γαλλία η εκλογή του κομματικού Αμόν, άνοιξε τον δρόμο προς τον Μακρόν ενώ ένα μικρότερο κομμάτι στράφηκε στον Μελανσόν. Τώρα το ζαλισμένο γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα, στηρίζει τον αριστερό υποψήφιο στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές αφήνοντας όλο τον ζωτικό κεντρώο χώρο στον Μακρόν. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η φυγή του Κόρμπιν και η ανάδειξη του Μπλαιρικού Στάρμερ, φέρνει τους Εργατικούς προ των πυλών της εξουσίας. Ο περίφημος τρίτος δρόμος είναι ξανά, μετά από χρόνια, έτοιμος να δώσει απαντήσεις και να δώσει τη νίκη σε ένα κόμμα που έχει ξεχάσει πως είναι το ροζ φύλλο αγώνα. Φυσικά, όπως και στη Γερμανία, έτσι και εδώ το συντηρητικό κόμμα κούρασε και κουράστηκε ενώ η αποδοχή του Μπόρις Τζόνσον έχει σταθεροποιηθεί κάτω του 35% το τελευταίο έτος.
Αν θέλει η ευρύτερη σοσιαλδημοκρατία της νέας εποχής να πιαστεί από κάπου, μάλλον θα πρέπει να κοιτάξει πέραν του Ατλαντικού. Προφανώς και το δημοκρατικό κόμμα απέχει παρασάγγας από ένα τυπικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, αλλά η ατζέντα του αναλογικά για την διαφορετικότητα των δύο ηπείρων κλείνει το μάτι στον τρόπο που πρέπει να πορευτεί η ευρωπαϊκή εκδοχή του δημοκρατικού κόμματος.
Τα ιστορικά ρεύματα της ευρύτερης Αριστεράς βρίσκονται σε μία ακόμη διαμάχη. Τα δισέγγονα του Κάουτσκι δίνουν έναν αγώνα επιβίωσης απέναντι στον προαιώνιο λενινιστικό αντίπαλο αλλά και απέναντι σε μια εκσυγχρονιστική μορφή η οποία δεν ντρέπεται να μιλήσει για φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία. Ο χρόνος θα δείξει αν το κυρίαρχο ρεύμα των δύο περασμένων δεκαετιών μπορεί να αλλάξει και να αρέσει ξανά, ή η περίφημη επιστροφή θα αποτελέσει απλά ένα χαριτωμένο επιμύθιο στα χείλη των ηγετών του χώρου ανά την Ευρώπη.
