Δημήτρης Αδάμης: Ο Δον Κιχώτης περιδιαβαίνει την Ελλάδα και αναζητάει το ιδανικό

Σκηνοθετεί το αριστούργημα του Θερβάντες που παρουσιάζουν φέτος το καλοκαίρι για τα παιδιά σε όλη την Ελλάδα τα Αθηναϊκά Θέατρα σε συνεργασία με τον θίασο Μαγικές Σβούρες κι εξηγεί στο Action24Press γιατί οι Ανεμόμυλοι είναι πάντα εδώ…

Συνέντευξη στην Ισμα Τουλάτου για το ActionPress

Τον «Δον Κιχώτη», τον αγαπημένο ονειροπόλο ήρωα όλων μας, παρουσιάζουν φέτος το καλοκαίρι για τα παιδιά σε όλη την Ελλάδα τα Αθηναϊκά Θέατρα σε συνεργασία με τον θίασο Μαγικές Σβούρες. Μετά την εξαιρετική απήχηση της περυσινής, πρώτης τους συνεργασίας με τον «Μικρό Πρίγκηπα» αλλά και τις επιτυχημένες παραστάσεις του χειμώνα στο Μικρό Χορν, ο ήρωας του Θερβάντες περιοδεύει και κάνει το ανέφικτο εφικτό, πολεμώντας με τα σκοτάδια, προτάσσοντας την αγάπη στην κακία και δείχνοντας έναν καινούριο κόσμο, πιο φωτεινό και πιο αισιόδοξο.

Η παράσταση, σε διασκευή-σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη και με την υποστήριξη του Ινστιτούτου Θερβάντες της Αθήνας, υμνεί στο πρόσωπο του πανέξυπνου Σάντσο, του πιστού συντρόφου του Δον Κιχώτη τη φιλία και τη συντροφικότητα, την αφοσίωση στους ανθρώπους αλλά  και τη δύναμη που αποκτούμε όταν ελπίζουμε όλοι μαζί. Μέσα απ΄αυτό το πρίσμα, ο σκηνοθέτης μιλά στο Action24Press για τον ήρωα που αγαπά την περιπέτεια της ζωής και τολμά να τη ζήσει παρά τα εμπόδια κι εξηγεί ότι οι Ανεμόμυλοι είναι πάντα εδώ κι εμείς οι Δον Κιχώτες με πανοπλία μας το όνειρο…

Πώς επιλέξατε τον «Δον Κιχώτη»; Υπάρχει κάτι που σας συνδέει ιδιαίτερα με τον ήρωα του Θερβάντες;

Μπορώ να πω ότι είναι το αγαπημένο μου έργο καθώς είναι η τρίτη φορά που καταπιάνομαι μ΄αυτό. Την πρώτη φορά η παράστασή μας είχε  τίτλο «Ανεμόμυλοι για ανεμόμυαλους ταξιδιώτες» μιας που το είχα συνδυάσει με κάποια άλλα λογοτεχνικά κείμενα και παρενέβαιναν ήρωες όπως ο Ροβινσώνας Κρούσος, ο Φιλέας Φογκ… είχα μια τέτοιου είδους έμπνευση. Τη δεύτερη φορά, πριν από δέκα περίπου χρόνια αν θυμάμαι καλά, στο θέατρο «Ιλίσια», το ανεβάσαμε με την τωρινή του εκδοχή. Τώρα, θεώρησα ότι είναι μια ευκαιρία να ονειρευτούμε και πάλι. Για μένα ο Δον Κιχώτης είναι ο απόλυτος ήρωας του ρομαντισμού, του ονείρου, της ουτοπίας. Αναζητεί το ιδανικό, θέλει να επιστρέψει στ΄όνειρο ή να το ανακαλύψει. Είναι ένας πολύχρωμος ήρωας, ένας ήρωας που μπορεί να πάει από το πιο απλό πράγμα στο πιο σύνθετο, πέρα από το ότι φτιάχνει έναν δικό του κόσμο. Μ΄ενδιαφέρει πολύ αυτό το στοιχείο και είναι κάτι με το οποίο ταυτίζονται και τα ίδια τα παιδιά, είναι ίσως από τ΄αγαπημένα τους παιχνίδια….

Υπάρχει, άραγε, κάποιο νήμα που συνδέει τους ήρωες με τους οποίους καταπιάνεστε; Ένα κοινό χαρακτηριστικό που τους συνδέει;

Θα έλεγα ότι έχω μια έφεση στους ήρωες που ταξιδεύουν. Μ΄αρέσει πολύ το ταξίδι, είναι απωθημένο μου. Προσωπικά δεν έχω ταξιδέψει πολύ στο εξωτερικό παρόλο που θα  το’ θελα. Εχω συνεχόμενες παραστάσεις, περιοδείες, ακόμη και το διάστημα που δεν παίζουμε οργανώνομαι, ασχολούμαι με το επόμενο βήμα. Εχω, βεβαίως, γυρίσει όλη την Ελλάδα. Παρόλο, όμως, που τα εκτός συνόρων ταξίδια είναι μετρημένα, ταξιδεύω πολύ μέσα από τους ήρωές μου. Όταν, ας πούμε, παρουσιάσαμε «Το θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσον»  πήγα στη Σουηδική Πρεσβεία και μου προμήθευσαν υλικό για κάθε πτυχή της ζωής στη χώρα: για τη φύση, την παιδεία, τον πολιτισμό… Μ΄αρέσει όταν καταπιάνομαι με κάτι να το «κυκλώνω», να το προσεγγίζω από κάθε πλευρά. Κάνω μια έρευνα, αυτός είναι ο τρόπος του ταξιδιού…

Εν προκειμένω στον «Δον Κιχώτη» υπάρχει κάποιο στοιχείο που τονίζετε ιδιαίτερα σε σχέση με τις προηγούμενές σας παραστάσεις;

Αυτή τη φορά θέλησα ν΄αναδείξω όσο μπορούσα περισσότερο τα στοιχεία του ισπανικού πολιτισμού, κάτι που δεν είχε γίνει στις δύο προηγούμενες παραστάσεις. Όλα τα στοιχεία της παραγωγής, το εικαστικό, το μουσικό, οι χορογραφίες, θέλησα να παραπέμπουν όσο το δυνατόν πιο έντονα στον ισπανικό πολιτισμό και στην παράδοση ώστε να μεταφέρω στα παιδιά ένα πιο καθαρό μήνυμα για το πού βρίσκεται ο ήρωάς μας, ποια είναι η πηγή έμπνευσής του, από πού προέρχεται. Θεώρησα ότι έτσι θα μπορούσα να δώσω στα παιδιά μια πιο δυνατή αίσθηση του ταξιδιού. Να πω ότι κάθε παράσταση έχει το δικό της άρωμα με το οποίο ψεκάζω το θέατρο…

Δηλαδή;

Εχω πάθος με τ΄αρώματα. Το ψάχνω πολύ, μ΄αρέσουν οι μυρωδιές, η επιστήμη γύρω απ΄αυτές και κάθε φορά ονειρεύομαι πώς θα μπορούσε να μυρίζει ο τόπος που βρισκόμαστε. Αν έχει πολλά τριαντάφυλλα, ας πούμε, ή πολλά κίτρα, αν έχει πορτοκαλιές…Ψεκάζω σε ιδιαίτερα σημεία του θεάτρου, στις λάμπες, ας πούμε, και το άρωμα διατηρείται σε όλη τη διάρκεια της παράστασης και η αίσθηση λειτουργεί στους θεατές. Γενικά, μπαίνω πολύ βαθειά σ΄αυτό που κάνω…είναι η έρευνα και το ταξίδι που λέγαμε.

Αλήθεια, πώς επιλέξατε το θέατρο για παιδιά;

Τελείωσα τη Δραματική Σχολή Βεάκη το 1992 και από την πρώτη στιγμή μ΄ενδιέφερε πολύ το animation. Ημουν καλός στους αυτοσχεδιασμούς κι όταν κάποια συνάδελφος μου είπε ότι το κάνει ως εργασία, πηγαίνει, δηλαδή, σε παιδικά πάρτυ κτλ, θεώρησα ότι είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον κι άρχισα ν΄ασχολούμαι ενώ σπούδαζα ακόμη στη Σχολή, για να βγάλω κάποιο χαρτζιλίκι. Σιγά σιγά το ένα έφερε το άλλο. Ανέκαθεν μου άρεσε η επαφή με τα παιδιά. Ως έφηβος σκεφτόμουν το ενδεχόμενο να γίνω δάσκαλος, τελικά υπερίσχυσε το θέατρο, οπότε τα συνδύασα. Το ‘ 96 βρέθηκα στις παιδικές παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου…

Και μετά; Πώς προέκυψαν οι «Μαγικές Σβούρες»;

Από κοινού με τη Δόμνα Ζαφειροπούλου αποφασίσαμε κάποια στιγμή, αυτό που κάνουμε για άλλους οργανισμούς, να το προσπαθήσουμε μόνοι μας. Ετσι, επενδύσαμε ό,τι είχαμε και φτιάξαμε το 2001 τις «Μαγικές Σβούρες» . Ιδρύσαμε μια Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία με σκοπό ν΄ασχοληθούμε με το παιδί, να κάνουμε παραστάσεις, εργαστήρια κλπ. Λίγο μετά έμεινα χωρίς δουλειά και στις δέκα μέρες μας κάλεσαν ν΄αναλάβουμε την παιδική παραγωγή στην «Αθηναϊδα». Ετσι, το 2003 ανεβάσαμε εκεί το πρώτο μου έργο με τίτλο «Σίτος Σιταράκις, Αυτός ο Μεγάλος μικρός», το οποίο είχα ήδη γράψει και ήταν αυτό ακριβώς που πίστευα για το θέατρο. Ηταν αποτυχία, το είδαν πολύ λίγοι άνθρωποι σε σχέση μ΄αυτούς που απαιτούνταν προκειμένου να βγει οικονομικά η παραγωγή, οπότε μπήκαμε μέσα. Δεν το βάλαμε κάτω, όμως. Συνεχίσαμε. Πήγαμε σε κεντρικότερο θέατρο, το κοινό μας ήδη από τη δεύτερη χρονιά αυξήθηκε κι έτσι κάναμε πιο φιλόδοξα βήματα…

Τί πιστεύετε ότι προσφέρει στα παιδιά η επαφή με το θέατρο;

Κατ΄αρχάς δε βλέπω τα παιδιά ως κάτι ιδιαίτερο, ως ένα ξεχωριστό κομμάτι του κοινού. Μου φαίνεται, μάλιστα, περίεργο, όταν σε κάποιες παραστάσεις, σε επίσημες, ας πούμε, έρχονται μόνο ενήλικες. Το κοινό μου θεωρώ ότι είναι τα παιδιά με τα οποία έχω πολύ μεγάλη επαφή. Αισθάνομαι πολύ κοντά τους, επικοινωνώ. Και στο εργαστήρι που έχουμε φτιάξει και γίνεται κάθε Σάββατο στο εκάστοτε θέατρο όπου παίζονται οι παραστάσεις μας, συμμετέχουν παιδιά 5-18 ετών η αίσθηση είναι εκπληκτική. Τα παιδιά εκφράζονται, φτιάχνουν μια θεατρική γειτονιά, γνωριζόμαστε, μιλάμε άνετα κι ελεύθερα. Μετά τον Γενάρη κι αφού έχουμε παίξει πολλά θεατρικά παιχνίδια εμπνευσμένα απ΄όλον τον κόσμο μπαίνουμε στη διαδικασία έργο, τί θέλουμε να παίξουμε. Δεν τους υποσχόμαστε καμία καριέρα, αν και κάποιοι έχουν γίνει και ηθοποιοί. Αυτό που τους λέμε είναι ότι το θέατρο λειτουργεί ως αφορμή επικοινωνίας. Γίνονται παρέα, φίλοι, τα φτιάχνουν, τα χαλάνε… χαμός γίνεται με τους εφήβους.

Τί έργα επιλέγουν να παίζουν συνήθως;

Οι μικροί παίζουν δικά μου έργα, οι μεγαλύτεροι Αριστοφάνη ή Σαίξπηρ και τα ακόμη πιο μεγάλα παιδιά Ντάριο Φο, αρχαία τραγωδία, ακόμη και δικά τους κείμενα. Εχει να κάνει και με τη διάθεση της εποχής. Τη μια φορά είναι ενθουσιασμένα και θέλουν κάτι κωμικό, την άλλη κάτι πιο ρομαντικό, πιο βαθύ, κάτι μέσα απ΄το οποίο θα μιλήσουμε για τα προβλήματά μας, θ΄αντισταθούμε σ΄αυτό που συμβαίνει κλπ…

Θα λέγατε ότι τα παιδιά μεγαλώνουν πιο γρήγορα στις μέρες μας;

Σίγουρα. Χωρίς να είναι, όμως, κακό αυτό. Είναι τόσα τα ερεθίσματα και ο ανθρώπινος νους τα προσλαμβάνει άμεσα όλα και προσαρμόζεται. Το πρώτο εργαστήρι που κάναμε μέσω κάμερας ήταν για μένα ένα σοκ. Τα παιδιά είχαν απόλυτη άνεση, έκαναν διάφορα, εγώ καλά καλά δεν ήξερα να πατήσω το μικρόφωνο. Τα θαυμάζω. Την ίδια στιγμή όμως, αυτά τα παιδιά που έχουν τέτοια άνεση με την τεχνολογία, όταν βλέπουν τον Δον Κιχώτη με την πανοπλία γεμάτη ξύλινα κουταλάκια,  τρελλαίνονται στο γέλιο και χειροκροτούν. Τα παιδιά είναι μαζί του εκείνη την ώρα, ονειρεύονται…