«Αρκετά πιθανό» φαντάζει το ενδεχόμενο μιας σύρραξης μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, εκτιμά Αμερικανός αναλυτής, αν κρίνει κανείς από την εμπρηστική ρητορική του Ερντογάν, αλλά και από τις δηλώσεις της αντιπολίτευσης στη γείτονα χώρα.
«Υπάρχουν πολλοί λόγοι να αμφισβητεί κανείς τη σοβαρότητα των απειλών του Ερντογάν. Μια ισχνή πλειοψηφία των Τούρκων ψηφοφόρων σύμφωνα με δημοσκόπηση, παραμένουν πεπεισμένοι ότι τα λόγια του αποτελούν απλώς μια εκλογική στρατηγική για τη «δημιουργία μιας ατζέντας» ενόψει των εκλογών του ερχόμενου χρόνου. Ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό, 64% δεν πιστεύουν ότι υπάρχει «εχθρότητα μεταξύ του τουρκικού και του ελληνικού λαού», σημειώνει σε άρθρο του o Ryan Gingeras, καθηγητής της Naval Postgraduate School του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού στην Καλιφόρνια, ειδικός στην ιστορία της ύστερης οθωμανικής αυτοκρατορίας και συγγραφέας πέντε βιβλίων για την Τουρκία, του οποίου άρθρα έχουν φιλοξενηθεί μεταξύ άλλων και στους New York Times.
Οι λόγοι που ο Ερντογάν θα επέλεγε μια σύρραξη
Σύμφωνα με τον Gingeras, οι κίνδυνοι μιας ελληνο-τουρκικής σύρραξης δεν φαίνεται να αποθαρρύνουν πλήρως τον Ερντογάν ή τους συμμάχους του.
«Ίσως η προσωπική απογοήτευση του Ερντογάν με την ενισχυθείσα ισχύ και ”ορατότητα” της Ελλάδας στην διεθνή αρένα, να τον ωθήσει σε κλιμάκωση».
«Η επιθυμία για μια εκλογική ώθηση, ή ακόμη και η δυνατότητα που του παρέχει το τουρκικό Σύνταγμα να αναβάλει τις εκλογές υπό την απειλή ενός πολέμου θα μπορούσε επίσης να παίξει έναν ρόλο».
«Την ίδια ώρα, φαίνεται ότι υπάρχει ένα γενικό κλίμα αυτοπεποίθησης στην Τουρκία αναφορικά με την έκβαση μιας αντιπαράθεσης με την Ελλάδα. Υπ’ αυτή την έννοια το πολιτικό κλίμα στην Τουρκία παρουσιάζει ισχυρή ομοιότητα με εκείνο στις ΗΠΑ πριν την εισβολή του 2003 στο Ιράκ. Όπως πολλοί Αμερικανοί θεωρούσαν τότε το Ιράκ ως μια υπερώριμη απειλή για την ασφάλεια της Μέσης Ανατολής, υπάρχει μια παρόμοια απτή αίσθηση τουρκικής έξαρσης και ανυπομονησίας όταν πρόκειται για ελληνικά θέματα. Όπως και με την προσέγγιση της Ουάσιγκτον έναντι του Σαντάμ Χουσεΐν το 2002, υπάρχει μια έντονη αίσθηση αισιοδοξίας στην Άγκυρα ότι οποιαδήποτε σύγκρουση με την Ελλάδα θα ήταν σύντομη, αποφασιστική και νικηφόρα», εκτιμά ο καθηγητής.
«Οι σχολιαστές στην Τουρκία συμμερίζονται γενικώς την πεποίθηση του Ερντογάν ότι οι επεμβάσεις στη Συρία, το Ναγκόρνο Καραμπάχ, το Ιράκ και τη Λιβύη έχουν δείξει τη στρατιωτική ικανότητα της Τουρκίας. Και όπως με τους υπαινιγμούς φανατισμού στην αμερικανική κάλυψη ειδήσεων του πολέμου το 2003, εξέχοντες Τούρκοι σχολιαστές περιγράφουν επίσης τους Έλληνες ανταγωνιστές τους ως εγγενώς αδύναμους και εκθηλυσμένους. Εν ολίγοις, αν ο Ερντογάν όντως επιλέξει τον πόλεμο, μπορεί να οφείλεται στο ότι, όπως πολλοί άλλοι, πιστεύει ότι η επιτυχία είναι εξασφαλισμένη», καταλήγει.
