Τον Ιανουάριο του 2021, οι τοπικές αρχές του Σικάγο συνέλαβαν τον 36χρονο Αντίτια Σινγκ, αφού έζησε για τρεις μήνες στο Διεθνές Αεροδρόμιο O’Hare.
Από τον Οκτώβριο του 2021 έμενε στην ασφαλή πλευρά του αεροδρομίου, κοιμόταν στους τερματικούς σταθμούς, χρησιμοποιούσε τις εγκαταστάσεις και στηρίζονταν στην ευσπλαχνία των ξένων επιβατών που του αγόραζαν φαγητό.
Η παράνομη διαμονή του αποκαλύφθηκε μόνο όταν ένας υπάλληλος του αεροδρομίου ζήτησε να δει την ταυτότητα του.
Ο Σιγνκ, ωστόσο, δεν είναι ο πρώτος άνθρωπος που κατάφερε να ζήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα σε ένα αεροδρόμιο. Υπάρχουν πολλές ιστορίες ανθρώπων που κατάφεραν να εγκατασταθούν σε τερματικούς σταθμούς για εβδομάδες, μήνες ή ακόμη και χρόνια.
Είναι ενδιαφέρον, ωστόσο, ότι δεν επέλεξαν όλοι αυτοβούλως να ζήσουν σε ένα αεροδρόμιο για μεγάλο χρονικό διάστημα.
«Ενα με το πλήθος»
Πολλοί ισχυρίζονται ότι τα αεροδρόμια μοιάζουν με «μικρές πόλεις». Υπάρχουν χώροι λατρείας, αστυνόμευση, ξενοδοχεία, εκλεκτά φαγητά, καταστήματα – ακόμη και μέσα μεταφοράς.
Αλλά αν τα αεροδρόμια είναι πόλεις, είναι μάλλον κάπως περίεργες, καθώς εκείνοι που τις διαχειρίζονται δεν φαίνονται ιδιαίτερα θετικοί με την ιδέα να κατοικεί κάποιος εκεί.
Ωστόσο, υπάρχει δυνατότητα να ζει κάποιος σε κάποιο αεροδρόμιο καθώς σε αυτό προσφέρονται πολλές από τις βασικές παροχές για να ζήσει κάποιος: τροφή, νερό, μπάνιο και καταφύγιο. Και ενώ τα αεροδρόμια δεν λειτουργούν απαραίτητα 24 ώρες το 24ωρο, οι τερματικοί σταθμοί του αεροδρομίου συχνά ανοίγουν πολύ νωρίς το πρωί και παραμένουν ανοιχτοί μέχρι πολύ αργά το βράδυ.
Πολλές από τις εγκαταστάσεις είναι τόσο μεγάλες που αυτοί που είναι αποφασισμένοι να μείνουν εκεί μπορούν να βρουν τρόπους για να κρυφτούν για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ενας από τους τρόπους με τους οποίους οι επίδοξοι «μέτοικοι» του αεροδρομίου αποφεύγουν το να εντοπιστούν είναι απλά το να «χάνονται» μέσα στο πλήθος. Πριν από την πανδημία, τα αεροδρόμια των ΗΠΑ είχαν από 1,5 έως 2,5 εκατομμύρια επιβάτες κάθε μέρα.
Μετά το ξέσπασμα της πανδημίας, ο αριθμός των επιβατών μειώθηκε δραματικά. Ο άνδρας που ζούσε στο αεροδρόμιο του Σικάγο κατάφερε να μείνει εκεί από τα μέσα του Οκτωβρίου του 2020 έως τα τέλη του Ιανουαρίου του 2021, ακριβώς όταν ο αριθμός των επιβατών μειώθηκε σημαντικά.
Ζώντας στα άκρα
Οσοι κοιμούνται σε έναν τερματικό σταθμό δεν θέλουν απαραίτητα να είναι εκεί.
Ενώ μερικοί άνθρωποι μπορούν να κάνουν κράτηση για κάποια πτήση που θα τους κάνει να διανυκτερεύσουν στο αεροδρόμιο, άλλοι βρίσκονται παγιδευμένοι σε αυτό λόγω χαμένων συνδέσεων, ακυρωμένων πτήσεων ή κακού καιρού.
Στη συνέχεια, υπάρχουν εκείνοι που βρίσκονται στα αεροδρόμια για μια παρατεταμένη, αόριστη «διαμονή». Ισως ο πιο διάσημος από αυτούς ήταν το Μεχράν Καρίμι Νασέρι, του οποίου η ιστορία φαίνεται να ενέπνευσε την ταινία «The Terminal», με πρωταγωνιστή τον Τομ Χανκς.
Ο Νασέρι, ένας Ιρανός πρόσφυγας, ήθελε να κατευθυνθεί στην Αγγλία μέσω του Βελγίου και της Γαλλίας το 1988 όταν έχασε τα έγγραφα που αποδείκνυαν ότι ήταν πρόσφυγας. Χωρίς αυτά τα έγγραφα, δεν μπορούσε να επιβιβαστεί στην πτήση για την Αγγλία – ούτε επιτρέπονταν να εγκαταλείψει το αεροδρόμιο του Παρισιού.
Το ζήτημα δημιούργησε σύντομα διεθνή αντιπαράθεση ανάμεσα σε αξιωματούχους της Αγγλίας, της Γαλλίας και του Βελγίου. Οι γαλλικές αρχές του επέτρεψαν σε κάποια φάση να μείνει στη Γαλλία, όμως ο Νασέρι απέρριψε την προσφορά, επειδή ήθελε να φτάσει στο αρχικό του προορισμό.
Ετσι, παρέμεινε στο αεροδρόμιο Charles de Gaulle για σχεδόν 18 χρόνια. Έφυγε τελικά το 2006, όταν κάποια προβλήματα υγείας τον ανάγκασαν να δεχθεί νοσηλεία.
Ανάμεσα σε αυτούς που χρειάστηκε να μείνουν για πολύ καιρό σε κάποιο αεροδρόμιο βρίσκεται και ο Εντουαρντ Σνόουντεν, ο οποίος πέρασε περισσότερο από ένα μήνα σε ένα ρωσικό αεροδρόμιο το 2013 πριν πάρει άσυλο.
Επειτα, υπάρχει η «οδύσσεια» του Σαντζάι Σαχ, ο οποίος ταξίδεψε στην Αγγλία τον Μάιο του 2004 με διαβατήριο αλλοδαπού πολίτη. Οι αξιωματούχοι, ωστόσο, του αρνήθηκαν την είσοδο καθώς ήταν σαφές ότι σκόπευε να μεταναστεύσει στην Αγγλία, όχι απλώς να μείνει εκεί τους λίγους μήνες που του επέτρεπε το διαβατήριο του.
Όταν στάλθηκε πίσω στην Κένυα, ο Σαχ φοβήθηκε να φύγει από το αεροδρόμιο, καθώς είχε ήδη «χάσει» την κενυάτικη υπηκοότητα του. Τελικά κατάφερε να φύγει από το αεροδρόμιο μετά από περισσότερο από ένα χρόνο, όταν οι Βρετανοί αξιωματούχοι του επέτρεψαν να πάρει την υπηκοότητα.
Πιο πρόσφατα, η πανδημία του Covid-19 δημιούργησε μια νέα «γενιά» μακροχρόνιων «κατοίκων» στα αεροδρόμια. Για παράδειγμα, ο Εσθονός Ρόμαν Τροφίμοβ έφτασε στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Μανίλα με πτήση από την Μπανγκόκ στις 20 Μαρτίου του 2020.
Μέχρι την άφιξη του, οι αρχές των Φιλιππίνων είχαν σταματήσει να εκδίδουν βίζες εισόδου για να περιορίσουν τη διάδοση του Covid-19. Ο Τροφίμοβ πέρασε πάνω από 100 ημέρες στο αεροδρόμιο της Μανίλα έως ότου η πρεσβεία της Εσθονίας μπόρεσε τελικά να του κλείσει θέση σε μια πτήση επαναπατρισμού.
Καταφύγιο για αστέγους
Ενώ οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που αναγκάζονται με μείνουν σε κάποιο αεροδρόμιο επιθυμούν να εγκαταλείψουν το προσωρινό τους σπίτι, υπάρχουν μερικοί που προσπαθούν να μείνουν σε αυτό όσο περισσότερο μπορούν.
Τα μεγάλα αεροδρόμια – τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη – λειτουργούν εδώ και πολύ καιρό, αν και ανεπίσημα, ως καταφύγια αστέγων.
Ο αριθμός των αστέγων στις ΗΠΑ αυξήθηκε σημαντικά τη δεκαετία του 1980. Αυτή είναι και η δεκαετία κατά τη διάρκεια της οποίας εμφανίζονται οι πρώτες ιστορίες για αστέγους που ζουν σε αεροδρόμια.
Το 1986, για παράδειγμα, το Chicago Tribune έγραψε για τον Φρεντ Ντίλσνερ, έναν 44χρονο πρώην λογιστή που ζούσε στο αεροδρόμιο του Σικάγο για ένα χρόνο.
Αυτό φαίνεται να συνεχίζεται τον 21ο αιώνα. Ειδήσεις από το 2018 ανέφεραν αύξηση του αριθμού των αστέγων σε πολλά μεγάλα αεροδρόμια των ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια. Η πανδημία έχει προσθέσει όμως ακόμη μια ανησυχία για τους ανθρώπους που αναγκάζονται να διανυκτερεύουν στα αεροδρόμια: αυτήν του κινδύνου για τη δημόσια υγεία.
Ως επί το πλείστον, οι υπεύθυνοι των αεροδρομίων προσπάθησαν να παρέχουν βοήθεια σε αυτούς τους ανθρώπους. Στο Διεθνές Αεροδρόμιο του Λος Άντζελες, για παράδειγμα, δημιουργήθηκαν ειδικές ομάδες που έφεραν σε επαφή τους ανθρώπους με δημόσιες υπηρεσίες στέγασης.
Είναι όμως επίσης σαφές ότι οι περισσότεροι αξιωματούχοι θα προτιμούσαν μια λύση με την οποία τα αεροδρόμια δεν θα λειτουργούν πλέον ως καταφύγια αστέγων.
με πληροφορίες από CNN Travel
