Η δημοφιλής ηθοποιός μιλά για τη συμμετοχή της στα «Φώτα της πόλης», ένα διαφορετικό μιούζικαλ βασισμένο στην ταινία-σταθμό του βωβού κινηματογράφου που παρουσιάζει το Εθνικό Θέατρο στο REX αλλά και για την τηλεοπτική της εμφάνιση στο «Βραχιόλι της φωτιάς», μια σειρά εποχής που έρχεται από την ΕΡΤ
Συνέντευξη στην Ισμα Τουλάτου για την Action Press
Σε μια παράσταση βασισμένη στην αριστουργηματική ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν «Τα Φώτα της πόλης» (1931), έναν πραγματικό μύθο του βωβού κινηματογράφου, πρωταγωνιστεί εφέτος το χειμώνα η Αλεξάνδρα Αϊδίνη. Η δημοφιλής – τόσο από το θέατρο όσο και από την τηλεόραση- ηθοποιός, ερμηνεύει τον ρόλο του τυφλού κοριτσιού σ΄ένα διαφορετικό μιούζικαλ για όλη την οικογένεια, σ΄ένα μουσικό θέαμα που παρουσιάζει το Εθνικό Θέατρο στη σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» του REX.
Πρόκειται για ένα έργο-καθρέφτη της τραχιάς μεσοπολεμικής εποχής που αποθεώνει το χιούμορ, τη γενναιοδωρία, την πίστη στην καλοσύνη, στο όνειρο, στον έρωτα. Η ιστορία εξελίσσεται με φόντο το οικονομικό Κραχ της Αμερικής κι ακολουθεί τον Τσάρλι Τσάπλιν, έναν άνεργο περιπλανώμενο Σαρλό, που ερωτεύεται μια τυφλή ανθοπώλισσα και κάνει τα πάντα προκειμένου να εξασφαλίσει τα χρήματα για την εγχείρηση που θα της χαρίσει την όραση. Σ΄έναν κόσμο που παραδίδεται ανεπιτρεπτί στην τυφλή ορμή του χρήματος, ο «μελαγχολικός κλόουν» του Τσάπλιν αντιστέκεται, στροβιλίζεται, μάχεται, επιβιώνει, ονειρεύεται, ερωτεύεται, προσφέρει…
Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη χαρακτηρίζει «πρόκληση» τον ρόλο και μιλώντας στην Action press, εξηγεί τους λόγους για τους οποίους ένα τέτοιο έργο είναι αναγκαίο στην εποχή που διανύουμε. Παράλληλα, μιλά και για την εφετινή της τηλεοπτική της εμφάνιση στο «Βραχιόλι της φωτιάς» που θα προβληθεί από την ΕΡΤ σε σκηνοθεσία Γιώργου Γκικαπέππα , μια σειρά εποχής βασισμένη στο βιβλίο της Βεατρίκης Σαϊας-Μαγρίζου η οποία αναμένεται με ξεχωριστό ενδιαφέρον…
-Πώς προέκυψε η πρόταση για «Τα Φώτα της πόλης»;
-Είναι από τις προτάσεις που ήρθαν αρκετά νωρίς πέρσι από την Αμάλια Μπένετ οπότε εδώ κι έναν χρόνο, περίπου, ζούσα μια ευτυχισμένη αναμονή από τότε που φυσικά δέχτηκα κι έμαθα ποιοί θα είναι οι υπόλοιποι συντελεστές της παραγωγής. Με την Αμάλια έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές στο παρελθόν, σε παραστάσεις όπου ήταν υπεύθυνη κινησιολογίας και τρέφω μεγάλη εκτίμηση στο πρόσωπό της. Χάρηκα πολύ όταν έμαθα ότι πλέον παίρνει τα ηνία, το θεώρησα πολύ φυσικό, κάτι που έπρεπε να έχει συμβεί από καιρό. Ηταν χαρά και τιμή για μένα αυτή η πρόταση. Το συγκεκριμένο έργο δεν έχει λόγια, μιλά το σώμα…Βασίζεται σ΄αυτή την εμβληματική ταινία που αγαπούσα πολύ από μικρή κι όσες φορές και να τη δω γελάω και κλαίω ταυτόχρονα. Αυτό είναι το μεγαλείο του Τσάπλιν και θεωρώ ότι έχει μεγάλη θέση στο σήμερα κάτι τόσο ζωντανό, αθώο και τρυφερό…
-Γιατί το λέτε αυτό;
Κάθε εποχή έχει, βέβαια, τις δυσκολίες της. Ωστόσο, έχω την αίσθηση ότι οι στιγμές που ζούμε είναι τρομερά πολύπλοκες και σκοτεινές. Διακατέχονται από έναν καταιγισμό πληροφορίας και μια σκληρότητα των ανθρώπων η οποία προκύπτει από τον φόβο και προφανώς και από άλλα μέτωπα που δε τα ξέρουμε και δε μπορούμε να τα προσδιορίσουμε ακριβώς. Δε θέλω να μιλήσω αμιγώς για την επικαιρότητα, ωστόσο έτσι όπως περπατώ στην Αθήνα νιώθω ότι ο κόσμος γύρω μου είναι πολύ σκληρός, πολύ φοβισμένος, πολύ βίαιος, πολύ έτοιμος να δικάσει, να κρίνει, να ταχθεί με απόλυτο τρόπο σε μια πλευρά…Οταν λοιπόν έρχεται κάτι που με τόσο λιτά μέσα τα οποία βασίζονται στο παιχνίδι, στο συναίσθημα, στο ένστικτο, στο σώμα χωρίς τον λόγο, στην αθωότητα γενικά, νομίζω ότι το χρωστάμε στον εαυτό μας να το ζήσουμε αυτό. Είναι μια συνθήκη αστεία με το τίποτα, τρυφερή με το τίποτα, κάτι που υπάρχει πάντα και θεωρώ ότι αξίζει να το ενεργοποιήσουμε ξανά. Ισως μας πάει κάπου λίγο πιο φωτεινά, πιο πηγαία, πιο αυθόρμητα…
-Να μιλήσουμε λίγο και για την ηρωίδα σας;
Είναι μια τεράστια πρόκληση αναμφίβολα. Οταν συνειδητοποίησα ότι ο ρόλος είναι βουβός είπα «δε πειράζει, τόσο το καλύτερο…». Προς Θεού, βέβαια, η ποίηση, τα έργα, ο λόγος γενικά είναι η πεμπτουσία του θεάτρου. Το σώμα είναι ο άλλος πόλος, ο συνδυασμός είναι η πεμπτουσία. Εν προκειμένω όμως, το σώμα λειτουργεί κι εκφράζεται μόνο μ΄ένα βλέμμα ή με μια κίνηση και ξαφνικά όλα γράφουν και κάτι σημαίνουν. Καμιά φορά όσα λιγότερα κάνεις τόσο πιο εύγλωττος είσαι. Είναι ανεξάντλητος αυτός ο κώδικας. Δεν είναι χορός, δεν είναι παντομίμα, είναι μια άλλη γλώσσα που βασίζεται στην ανάγκη του σώματος να πει τα ουσιαστικά με το είναι του. Χωρίς τον λόγο που μοιάζει να μη χρειάζεται κιόλας. Εμένα πραγματικά δε μου λείπει. Νιώθω ότι έχω ακούσει τί λένε οι ήρωες, τί θέλουν, πού πάνε, τί πρεσβεύουν, τί δράμα βιώνουν και πώς το λύνουν κάθε φορά…
-Τελικά, τί κρύβεται πίσω από τους χαρακτήρες του έργου;
Η ιστορία είναι πολύ απλή, οπότε νομίζω ότι όλοι οι χαρακτήρες κάτι εκπροσωπούν. Κινητήρια δύναμη είναι ο Τσάρλι, ο Σαρλό: εν προκειμένω είναι ένας άνθρωπος που ζει στους δρόμους αλλά όλες τις δυσκολίες καταφέρνει και τις μετατρέπει σε μια άλλη διάσταση, έχει μάθει να επιβιώνει και να γελάει με τις περιπέτειές του, χωρίς όμως να γελάει…Στο δρόμο του, λοιπόν, συναντά ένα κορίτσι, μια λουλουδού, πολύ φτωχή και τυφλή. Οταν την πρωτοσυναντά ο Σαρλό, δεν καταλαβαίνει αμέσως την κατάστασή της, ωστόσο γοητεύεται και με το τελευταίο του νόμισμα αγοράζει ένα λουλούδι. Από κάποια παρεξήγηση εκείνη θεωρεί ότι είναι πολύ πλούσιος, πιστεύει ότι έχει έρθει στη ζωή της ως από μηχανής θεός για να της δώσει τη χαρά και τη συντροφιά που έψαχνε, να την κάνει να νιώσει όμορφη και θελκτική και να της δώσει έναν σκοπό κι έτσι τον ερωτεύεται. Είναι μια αθώα, ρομαντική ιστορία ανάμεσα σε δυο απόκληρους της ζωής. Τελικά, πολύ λίγη σημασία έχει το γεγονός ότι δεν είναι πλούσιος γιατί στέκεται κοντά της, γίνεται θυσία για την κοπέλα η οποία το καταλαβαίνει μόνο στο τέλος του έργου. Είναι μια απλή ιστορία που τη χρειαζόμαστε…Εχει μια ευγένεια, εστιάζει στην ουσία των πραγμάτων. Γι΄αυτό λέω ότι έχουμε ανάγκη απ΄αυτό το συναίσθημα. Μπορεί να φανεί μελό αλλά δεν είναι γιατί πάντα ισορροπείται από χιούμορ, ειρωνία, σαρκασμό…αυτό είναι και το μεγαλείο του Τσάπλιν: όποτε πάει να «γλιστρήσει» σε κάτι, έρχεται κάτι άλλο και το φέρνει από την άλλη πλευρά…
Στη μικρή οθόνη
-Να πάμε τώρα και στα τηλεοπτικά σας σχέδια;
Φέτος συμμετέχω στο «Βραχιόλι της φωτιάς», μια σειρά εποχής που θα μεταδοθεί από την ΕΡΤ, μια ιστορία που έπρεπε να ειπωθεί και να τη δούμε να ζωντανεύει. Αφορά στην κοινότητα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης που ήταν πολύ μεγάλη και αποτελούσε σημαντικό κομμάτι της πόλης από κάθε άποψη: οικονομικά, πνευματικά, πολιτιστικά, γενικότερα… Αυτή η κοινότητα ουσιαστικά εξολοθρεύτηκε την περίοδο της ναζιστικής κατοχής. Η ιστορία παρακολουθεί μια οικογένεια Εβραίων, εύρωστη και πολύ ισχυρή στη Θεσσαλονίκη. Η κατοχή ανατρέπει όλη τους την ύπαρξη κι από’ κει και μετά ακολουθεί μια πολύ σκοτεινή διαδρομή προς το τέλος. Παρακολουθούμε την ιστορία μέσα από τήν αφήγηση ενός μέλους της οικογένειας που κατάφερε να επιζήσει από τον όλεθρο. Σ΄ό,τι με αφορά δε θα μπορούσα παρά να πω ναι στον Γιώργο Γκικαπέππα, τον σκηνοθέτη μας, με τον οποίο κάναμε μαζί πέρισυ τα «Ψέμματα» …
-Ωστόσο φέτος συναντιέστε σε μια πολύ διαφορετική ιστορία κι έναν πολύ διαφορετικό ρόλο για σας…
Φυσικά. Στο «Βραχιόλι της φωτιάς» είμαι η Εστερ, μια Εβραιοπούλα που συναντά ο μεγάλος γιος της οικογένειας σ΄ένα συσσίτιο, στην καρδιά της κατοχής. Εχει χάσει τον άνδρα της, είναι μόνη μ΄ένα μωρό στην αγκαλιά κι αυτός την περιθάλπει, ουσιαστικά την ενσωματώνει στην οικογένεια. Οι δυο τους ερωτεύονται και βρίσκονται υπό καταδίωξη όλοι μαζί ώσπου παίρνουν τον δρόμο για το Αουσβιτς… Σ΄ό,τι αφορά τα «Ψέμματα», θέλω να πιστεύω ότι ήταν μια σειρά επιπέδου από κάθε άποψη. Πρόσφερε την ποιότητα, το βάθος και την αισθητική που όλοι επιθυμούμε, όλοι θέλουμε να βλέπουμε στην ελληνική τηλεόραση και το κοινό την αξίζει…
-Τόσο τα «Ψέμματα» όσο και «Το βραχιόλι της φωτιάς» είναι σειρές λίγων επεισοδίων. Το επιδιώκετε ή τυχαίνει;
Εχει τύχει αλλά σίγουρα το προτιμώ κιόλας. Επειδή σ΄αυτή την περίπτωση το υλικό είναι πιο μαζεμένο, μ΄έναν τρόπο είναι πιο κοντά στην κινηματογραφική αντίληψη. Μπορείς να εμβαθύνεις και σεναριακά και υποκριτικά σ΄ένάν χαρακτήρα παρακολουθώντας μία ιστορία κι όχι δέκα που χρειάζονται για να τροφοδοτήσουν μια σειρά που προβάλλεται τέσσερις φορές τήν εβδομάδα ή μία αλλά διαρκεί δύο χρόνια. Δεν το υποτιμώ, έχουν γίνει πολύ ωραίες δουλειές, αλλά ΄νομίζω ότι για έναν ηθοποιό είναι πολύ μεγάλη ευλογία να μην αναλώνεται μονίμως και να είναι το υλικό του συγκεκριμένο, να μπορεί να κάνει πρόβες, να μιλήσει μ΄έναν συνάδελφο, με τον σκηνοθέτη. Ολ΄αυτά δεν τα προλαβαίνεις σε μια σειρά με μεγάλη διάρκεια…
Info:
«Τα φώτα της πόλης»
Εθνικό Θέατρο / σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» του REX Διασκευή-σκηνοθεσία-χορογραφία: Αμάλια Μπένετ Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Με τους: Προκόπη Αγαθοκλέους, Αλεξάνδρα Αϊδίνη κι έναν θίασο 26 ηθοποιών, μουσικών, τραγουδιστών
