«Τούτη την ώρα που το νησί ξεκόβει σαν γαλέρα από την καταχνιά, μοιάζει να ταξιδεύει σε καιρούς του Αιγαίου παλιούς, όταν οι κρινοδάχτυλες πριγκηπέσσες της Παροναξίας , το παίρναν προίκα μαζί με ένα ρόδι για γούρι». – Τάσος Αθανασιάδης : Η ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ
Τζένη Αθανασοπούλου/ ActionPress
Με την Πάρο έχω έρωτα που κρατάει πάνω από 20 χρόνια. Εχω καταγράψει καλοκαιρινές αναμνήσεις και πάντα όταν πατάω στο λιμάνι αισθάνομαι την ίδια χαρά και λαχτάρα να γευτώ το νησί, να περπατήσω στις ατελείωτες χρυσαφένιες παραλίες, στα σοκάκια της Παροικιάς και της Νάουσας και να δω την Ανατολή στον Αμπελά με φόντο τη Νάξο.
Πάντα επιλέγω να φτάνω στο νησί με πλοίο, χαζεύοντας από το κατάστρωμα τα Κυκλαδονήσια στο πέρασμα να στέκονται περήφανα στους αγέρηδες και μυρίζοντας το Αιγαίο. Οταν αντικρύζω – στη στροφή που το πλοίο κόβει ταχύτητα και μπαίνει στο λιμάνι – το πρώτο λευκό σπίτι σκαρφαλωμένο στα βράχια να λούζεται από τον ήλιο, αφήνω πίσω τα πάντα και ναι, οι διακοπές είναι εδώ!
Η Πάρος είναι το τρίτο σε μέγεθος Κυκλαδονήσι. Για μένα είναι μια ζωντανή καρτ-ποστάλ που αναπαριστά ασβεστωμένα μικρά σπιτάκια με μπλε παράθυρα και κόκκινα γεράνια, φρεσκοβαμμένα σοκάκια που μπορείς να παίξεις τρίλιζα και αν κοιτάξεις στον ορίζοντα, σίγουρα θα δεις λευκούς ανεμόμυλους και εκκλησάκια με γαλάζιους τρούλους.
Στην Παροικιά κυριαρχεί η Παναγιά η Εκατονταπυλιανή. Ο μύθος λέει ότι πήρε αυτό τον τίτλο γιατί έχει 99 φανερές πόρτες και η τελευταία είναι κρυμμένη, θα ανοίξει όταν οι Ελληνες πάρουν την Πόλη. Εδώ έρχονται προσκυνητές όλο το χρόνο να προσκυνήσουν και να τους ακούσει η Παναγιά. Η εκκλησία τον 4ο αιώνα όταν η Αγία Ελένη πηγαίνοντας προς τους Αγίους Τόπους σταμάτησε στο νησί και προσευχήθηκε στον τότε μικρό ναό, κάνοντας ένα τάμα ότι αν βρει τον Τίμιο Σταυρό, θα κτίσει μία μεγάλη εκκλησία.
Ο ναός μέσα στον χρόνο λεηλατήθηκε και καταστράφηκε αρκετές φορές από κατακτητές, πειρατές και σεισμούς. Η σημερινή του μορφή οφείλεται στον αρχαιολόγο Αναστάσιο Ορλάνδο, ο οποίος την αποκατέστησε στα χρόνια μεταξύ του 1959 και του 1966. Εδώ χτυπά τον δεκαπενταύγουστο η καρδιά του νησιού, παντού έχει πανηγύρια με ζωντανή μουσική και θα χορεύεις νησιώτικα μέχρι να ανατείλει ο ήλιος.
Ο δρόμος σου αξίζει να σε πάει μέχρι το Φράγκικο Κάστρο που κοιτά περήφανα το λιμάνι της Παροικιάς. Κατεβαίνοντας, ψάξε τον πειρατή (Pirate Bar), το αγαπημένο μου μπαράκι. Είναι εκεί από το 1983 με ψαγμένα κοκτέιλ: μπορείς να ξεκινήσεις με ένα John Cook με κυκλαδίτικη γεύση από την ανάμειξη jin με βασιλικό, γιασεμί και λεμόνι και καπάκι δοκίμασε το Greek Basil Smash με ούζο, λεβάντα, μέλι, βασιλικό και λεμόνι. Αλλωστε, το νησί φημίζεται για την νυχτερινή του ζωή την οποία μπορείς να απολαύσεις όπως εσύ προτιμάς, ήρεμα ή κοσμοπολίτικα, το σίγουρο είναι ότι εδώ δεν κοιμάσαι.
Επιλέγω πάντα να μείνω στον Κριό, τον λόφο πάνω από τα Λιβάδια. Από εδώ, βλέπεις όλη την Παροικιά, ειδικά το σούρουπο που όλα σιγά σιγά ησυχάζουν και η θάλασσα καλμάρει η εικόνα του πλοίου που μπαίνει στο λιμάνι και σφυρίζει είναι μοναδική.
Στη Νάουσα και στις Λεύκες
Ο αντίποδας της Παροικιάς είναι το γραφικό λιμανάκι της Νάουσας, που το βράδυ ζωντανεύει και σε προκαλεί να το περπατήσεις. Στα σοκάκια, θα ανακατευτείς με τον κόσμο και κάποια στιγμή θα «μποτιλιάρεις» έξω από το Linardo, το αγαπημένο μου μπαρ με την τελείως ροζ πόρτα και τη φούξια μπουκαμβίλια.
Αν βρεθείς στην Νάουσα θα πρέπει να κάτσεις στον Barbarosa, αφού έχεις κλείσει τραπέζι τουλάχιστον 3 ημέρες πριν. Το όνομα του το πήρε από τον μυθικό πειρατή που οργάνωσε τον στόλο του Σουλεϊμάν και έγινε ο μακελάρης του Αιγαίου. Αν δεν είσαι του πολύ κόσμου, μπορείς να βρεθείς στη μικρή Βενετία πίσω από το λιμανάκι και να δειπνήσεις πάνω στο κύμα στον Γλαύκο. Δοκίμασε τη σαλάτα του με καρπούζι, φέτα και τοπικά τοματίνια, θαλασσινή μακαρονάδα και κρασί ροζέ Μωραΐτη τοπικό.
Το νησί φημίζεται πολύ για τα γραφικά χωριά του τόσο τα παραθαλάσσια όσο και τα πιο ορεινά. Οι Λεύκες είναι στο δρόμο προς το Πίσω Λιβάδι και σε υψόμετρο 250 μέτρων, που για Κυκλάδες θεωρείται ορεινό, είναι ένα πολύ γραφικό χωριό στο οποίο μένουν μόνιμα αρκετοί κάτοικοι. Eχει ένα όμορφο λαογραφικό μουσείο και σίγουρα πρέπει να κάνεις στάση για να δοκιμάσεις ομελέτα και φυσικά ελληνικό καφέ.
Στις χρυσαφένιες παραλίες
Οι χρυσαφένιες της παραλίες σε περιμένουν να τις απολαύσεις και το μοναδικό είναι ότι όλες είναι γεμάτες αλμυρίκια και σου προσφέρουν φυσική σκίαση. Για τους εναλλακτικούς και μποέμ, η πρώτη επιλογή είναι η Αλυκή, το γραφικό μικρό ψαροχώρι με το βοτσαλάκι στην παραλία. Ο Αμπελάς είναι μία ωραία επιλογή, έχει γαλαζοπράσινα νερά και θέα στη Νάξο.
Εκεί μπορείς μετά το μπάνιο να γευματίσεις δίπλα στο κύμα. Το Θαλάμι είναι το αγαπημένο μου ταβερνάκι, εδώ αν είσαι λάτρης των θαλασσινών θα φας καλά και θα δοκιμάσεις την πιο νόστιμη και ψωμωμένη «γούνα», ενώ ένα άλλο πιάτο που πρέπει να δοκιμάσεις είναι η σουπιά τηγανιτή. Η γούνα είναι ψάρι στον ήλιο και τη βρίσκεις εδώ και στην Αντίπαρο. Εννοείται ότι τη συνδυάζεις με ένα τοπικό λευκό κρασί Μωραΐτη ή με τη σούμα (τοπική ρακί).
Πιο κοσμικές παραλίες είναι η Χρυσή Ακτή και οι δύο παραλίες Santa Maria που μπορείς να δοκιμάσεις να κάνεις θαλάσσια σπορ, ενώ αν αποτύχεις, βουτάς στα καταγάλανα νερά με την χρυσαφένια άμμο. Αλλες παραλίες που θα δοκιμάσεις είναι ο Λογαράς, η Λάγγερη και ο Φάραγγας – όλες οργανωμένες .
Η Πάρος έχει μία δική της μυρωδιά που για μένα είναι ένα niche άρωμα καλοκαιριού, οι νότες βάσης είναι το φασκόμηλο, η ρίγανη και η λεβάντα, νότες καρδιάς η θαλασσινή αύρα και το ιώδιο που όταν κολυμπάς μυρίζει φρεσκoκομμένο καρπούζι και οι νότες κορυφής το κρινάκι της άμμου, το γιασεμί, το νυχτολούλουδο και η μπουκαμβίλια.
