Συμβαίνει σε όλους και πάντα. Αυτό που ψάχνουμε είναι μπροστά μας και το προσπερνάμε με ευκολία, αναζητώντας τα σπουδαία και τα μεγάλα, τα οποία εξαγγέλλουμε συχνά με βαρύγδουπες εκφράσεις και ρητορικές κορόνες. Στην χώρα μας, ψάχνουμε δεκαετίες τώρα, προ και μετά κρίσης, επενδύσεις σε Ανατολή και Δύση, πειραματιζόμαστε με επιχειρηματικά μοντέλα που δεν μας ταιριάζουν και προσπερνάμε τον πλούτο που είναι μπροστά στα μάτια μας: το πάντρεμα της μοναδικής ομορφιάς του τόπου με την βαριά πολιτιστική ιστορία μας.
Γιάννης Λ. Πολίτης/ ActionPress
Ευτυχώς που κάθε τρεις και λίγο μεγάλα ξένα Μέσα Ενημέρωσης αλλά και τουριστικά πρακτορεία, τα οποία διακινούν άπειρο κόσμο, μάς το θυμίζουν. Βαθμολογούν σημεία της χώρας μας με άριστα και τα κατατάσσουν στους επίγειους παράδεισους. Άλλοτε την Σαντορίνη, άλλοτε την Μύκονο, άλλοτε μικρά, σχεδόν άγνωστα νησιά σε Αιγαίο και Ιόνιο. Φέτος ήταν η σειρά της μαγικής Κρήτης να καταταγεί στους τέσσερις καλύτερους προορισμούς του πλανήτη.
Το μοντέλο της Φλόριντα
Στα 10 χρόνια της χρεοκοπίας, οι πολιτικοί μας δεν είχαν καταφέρει να συγκεκριμενοποιήσουν πώς θα «ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη». Εάν συγκεντρώσει κανείς όλα όσα είχαν ακουστεί από υπουργούς και βουλευτές τα πέτρινα χρόνια για το νέο αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας, γράφει ανθολόγιο μπουρδολογίας, που θα αποδεικνύει από μόνο του γιατί κάνουμε κύκλους γύρω από την ουρά μας. Τώρα φαίνεται ότι αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε, γιατί -ευτυχώς- η ζωή ακολουθεί τους δικούς της δρόμους, συχνά ερήμην μας. Η Ελλάδα αποκτά χρόνο με τον χρόνο όλα τα χαρακτηριστικά της Φλόριντα των Ηνωμένων Πολιτειών. Γίνεται το θέρετρο της κεντρικής Ευρώπης. Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Ολλανδοί, Δανοί, Σουηδοί και Ιταλοί κατακλύζουν από τον Μάιο μέχρι και τον Οκτώβριο κάθε γωνιά της χώρας. Έρχονται και ξανάρχονται σε ξενοδοχεία, ξενώνες και βίλες, ενώ όλο και περισσότεροι αγοράζουν σπίτια και τα αναπαλαιώνουν με απόλυτο σεβασμό στην παράδοσή μας. Κάτι που δεν κάνουμε οι περισσότεροι από εμάς. Η Ελλάδα μετατρέπεται σταδιακά σε δεύτερη πατρίδα των ευκατάστατων Ευρωπαίων και μέχρι πρότινος αρκετών πλέον πλούσιων Ρώσων. Αρκετοί μάλιστα, κυρίως Γερμανοί, μόλις συνταξιοδοτούνται, ζουν σχεδόν έξι μήνες τον χρόνο εδώ. Όπως οι συνταξιούχοι Αμερικανοί και οι εύποροι Καναδοί, που μόλις πιάσει ο Οκτώβριος, φτιάχνουν βαλίτσες για να ξεχειμωνιάσουν στο Μαϊάμι. Αυτό ακριβώς μπορεί να γίνει και στην Ελλάδα σε μεγάλη κλίμακα.
Οι περισσότερες ελληνικές τουριστικές επιχειρήσεις είναι σοβαρές. Παρέχουν υπηρεσίες μοναδικές, με οργάνωση και επαγγελματισμό. Υπάρχουν, όμως, και οι κάθε λογής αετονύχηδες σε ένα σωρό επαγγέλματα που συναντά ο ξένος στην χώρα μας. Αυτή είναι η γάγγραινα της νέας Ελλάδας. Εάν στην κατεργαριά προσθέσει κανείς το κακό οδικό δίκτυο, την κακή σηματοδότηση που αποσυντονίζει εμάς, πόσο μάλλον τους ξένους, αλλά και τις ελλείψεις του συστήματος υγείας στην περιφέρεια, είναι προφανές πού πρέπει να στοχεύσει το κράτος τα επόμενα χρόνια. Είναι συγκεκριμένες οι δουλειές που έχει να κάνει η όποια κυβέρνηση.
Η Ελλάδα θέρετρο της Ευρώπης
Η μετατροπή της Ελλάδας σε θέρετρο της Ευρώπης θα ενεργοποιήσει εκατοντάδες παράλληλες δράσεις. Για να λειτουργήσει το μοντέλο της Φλόριντα, χρειάζεται από γιατρούς και μηχανικούς μέχρι σύγχρονους οργανωμένους αγρότες, καθώς τα προϊόντα που παράγει η Ελλάδα είναι μοναδικά και γίνονται ανάρπαστα εντός και εκτός της χώρας.
Οι πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται η χώρα είναι πέντε ή έξι. Η δυναμική, όμως, μετά τη ναυτιλία βρίσκεται στον τουρισμό και η διεύρυνσή του μπορεί να γίνει σύντομα, αφού το προϊόν έχει μεγάλη ζήτηση και τα αποτελέσματα θα είναι άμεσα. Αυτή είναι η βιώσιμη ανάπτυξη. Και μπορεί να γίνει τώρα, με πρώτο κανόνα το λογικό και σταθερό φορολογικό σύστημα. Εάν αποτρέψουμε ή δυσκολέψουμε αυτή την εξέλιξη μέσα από το πολύ κουβεντολόι ή επειδή δεν καταλαβαίνουμε τη σπουδαιότητά της, ας θυμόμαστε ότι υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές. Η Ισπανία κάνει ήδη αυτή τη δουλειά και η Πορτογαλία μπορεί να τα καταφέρει μια χαρά.
Όσο για εμάς, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να συνωστιζόμαστε το κρίσιμο διάστημα στις κοσμικές περιοχές, να πληρώνουμε πανάκριβα δωμάτια, ακόμη ακριβότερα εστιατόρια και μπαρ και μετά να γκρινιάζουμε. Καιρός να ανακαλύψουμε ξανά τα χωριά μας τον Αύγουστο. Τα χρόνια της επίπλαστης ευημερίας και της σπατάλης πήραν τα μυαλά μας αέρα. Τι σόι πετυχημένος ήσουν εάν δεν έκανες διακοπές στις Κυκλάδες, στην Κρήτη, στη Ρόδο, στην Κέρκυρα και στα ακριβά θέρετρα της Χαλκιδικής και της Πελοποννήσου; Τι θα είχες να λες τον Σεπτέμβριο στο γραφείο; Ότι είσαι παρακατιανός και πήγες φιλοξενούμενος στο χωριό του φίλου σου; Η κρίση, με τις χιλιάδες συμφορές που έφερε για όλους, μας προσαρμόζει σε μια νέα πραγματικότητα που είναι όμοια με την παλιά των δεκαετιών του ’60, του ’70 και του ’80. Τότε που οι άνθρωποι ήταν κοντά, γέμιζαν τις αυλές στα σπίτια των χωριών, έτρωγαν, έπιναν και γλεντούσαν με λίγα χρήματα και πολλά γέλια.
Δόξα τω Θεώ, η Ελλάδα έχει πέντε μήνες καλοκαίρι και για όποιον επιθυμεί να πάει σε νησί, ο Ιούνιος και ο Σεπτέμβριος είναι υπέροχοι μήνες. Μπορεί να τα απολαύσει όλα στις μισές τιμές και με καλύτερη εξυπηρέτηση. Ας αφήσουμε τον Αύγουστο στα νησιά σε αυτούς που μπορούν να τον πληρώσουν. Να το δούμε ψύχραιμα -όχι συναισθηματικά- και να πούμε ότι, όπως οι Γερμανοί πουλάνε Μερσεντές, BMW και ηλεκτρικές συσκευές, εμείς πουλάμε ηλιοβασίλεμα και θάλασσα στο πιο όμορφο οικόπεδο της Ευρώπης.
