Οταν σκέφτομαι το Παρίσι, η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι μία σκηνή από την ταινία Σαμπρίνα, με την Όντρεϊ Χέπμπορν να κάθεται στο γραφείο της και – με φόντο τη φωτισμένη Sacre Coeur στο λόφο της Μονμάρτης – να ακούει από τον δρόμο το La vie en rose. Αυτή η φράση είναι ο Γαλλικός τρόπος του να πεις ότι τα βλέπεις όλα ρόδινα.
ΤΖΕΝΗ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ//ActionPress
Αρκεί ένα ταξίδι στην πόλη του φωτός για να σου αλλάξει τον τρόπο που βλέπεις τη ζωή. Για μένα το Παρίσι είναι σαν ένα τάμα, δύο φορές τον χρόνο να πηγαίνω και να μυρίζω τον αέρα αυτής της πόλης. Η πρώτη θα είναι αρχή άνοιξης, για να περπατώ στο Saint Germain και να μυρίζω τις μιμόζες που είναι παντού, να πίνω καφέ και να τρώω Croque madame στο Deux Magots και στο Café de Flore .
H δεύτερη Φθινόπωρο προς Χειμώνα, που ακόμη θα μπορώ να κάθομαι στις πράσινες vintage σιδερένιες καρέκλες στο Jardin des Tuileries και να χαζεύω τους Παριζιάνους που μαζεύονται εκεί για να διαβάσουν ένα βιβλίο, να αθληθούν, να κάνουν μεσημεριανό διάλλειμα με φόντο το Μουσείο του Λούβρου και από την απέναντι όχθη το αγαπημένο μου Musée d’Orsay.
Η Τέχνη είναι τρόπος ζωής και μέσα στην κουλτούρα τους, για αυτό και το Παρίσι είναι γεμάτο Μουσεία, όμως το Orsay και το μουσείο σύγχρονης τέχνης George Pompidou συναγωνίζονται επάξια το Μουσείο του Λούβρου. Αν έχεις χρόνο επιβάλλεται να επισκεφτείς και τα τρία .
Το Orsay αυτό το καλοκαίρι έχει και έκθεση αφιέρωμα στον σπουδαίο Καταλανό αρχιτέκτονα του Μοντερνισμού Αντόνι Γκαουντί. Αξίζει τον κόπο να τη δεις και να μπεις στο δωμάτιο με τους καθρέφτες που ο καλλιτέχνης έβλεπε το ίδιο αντικείμενο από τρεις διαφορετικές πλευρές.
La vie Parisienne
To Παρίσι είναι μία τεράστια πόλη που για να την γνωρίσεις ένας τρόπος υπάρχει: Να την περπατήσεις! Τι πιο Παριζιάνικο να περπατάς στις όχθες του Σηκουάνα; Εκεί μαζεύονται μεσημέρι και ανοίγουν ένα κόκκινο μπουκάλι κρασί και φλερτάρουν, συζητούν, διαβάζουν. Αριστερά και δεξιά από το ποτάμι υπάρχουν υπαίθριοι πάγκοι που μπορείς να αγοράσεις μεταχειρισμένα βιβλία αλλά και όμορφες μπροσούρες.
Περπατώντας στην rue Rivoli και κατευθυνόμενη προς το Marais, την Μποέμ συνοικία με τα καφέ στην οποία οι καρέκλες είναι κολλημένες η μία δίπλα στην άλλη, σταματώ στο Fumoir για να φάω ένα σάντουιτς, φυσικά με μπαγκέτα, και να πιώ ένα καφέ. Η Γαλλική μπαγκέτα είναι πιο νόστιμη και μαστιχωτή, δηλαδή όταν την κόβεις με το χέρι αντιστέκεται λίγο και κόβεται στραβά με την ψίχα να ανοίγει και να απλώνει.
Για την μπαγκέτα υπάρχουν πολλοί μύθοι, εγώ κρατώ αυτόν που μου αρέσει περισσότερο: Λένε ότι την παρήγγειλε ο Ναπολέων σε ένα φούρνο, ζητώντας να είναι λεπτό ψωμί και να κόβεται με το χέρι για να χωράει στις τσέπες των στρατιωτών του.
Στην Champs Elysee και την Place Vendôme
Η Θρυλική Λεωφόρος Ηλισίων Πεδίων (Champs Elysee) ξεκινά από την Αψίδα του Θριάμβου και τελειώνει στην Place de la Concorde με τον διάσημο οβελίσκο στη μέση. Η πλατεία αυτή, έχει ακόμη μυρωδιές από την Γαλλική επανάσταση, εκεί αποκεφαλίστηκε η Μαρία Αντουανέτα.
Η Place Vendôme είναι η αγαπημένη μου πλατεία, με το διάσημο και ανακαινισμένο RITZ να ξεχωρίζει. Μπες στον πειρασμό και πιες ένα καφέ σε αυτό το ιστορικό ξενοδοχείο. Ο πρώτος δρόμος μετά την πλατεία , ο rue saint Honoré, φτάνει μέχρι το Λούβρο. Αξίζει να τον περπατήσεις, έχει πολύ όμορφα Γαλλικά καταστήματα, ξεχωρίζει δίπλα στην boutique Fragoanard, ένα παλιό υαλοπωλείο με σπάνια γυάλινα αντικείμενα.
Το πιο τουριστικό ίσως αξιοθέατο της πόλης είναι ο Πύργος του Αιφελ. Εχει 325 μέτρα ύψος και από την κορυφή του βλέπεις όλη την πόλη. Ο Χίτλερ προσπάθησε να τον γκρεμίσει, αλλά δεν τα κατάφερε. Χρειάζονται 50 τόνοι μπογιάς κάθε 5-7 χρόνια για να διατηρείται. Στον δεύτερο όροφο, κάνε μία στάση στο restaurant Le Jules Verne και ανακάλυψε μία ευρηματική κουζίνα που συνδυάζει τεχνική και στυλ! Εννοείται ότι το μενού εδώ συνδυάζεται με γνήσια Γαλλική σαμπάνια.
Μονμάρτη, η Γειτονιά των καλλιτεχνών
Στη Μονμάρτη, γειτονιά των καλλιτεχνών όπως την αποκαλούν, γυρίστηκε η ταινία Αμελί. Εδώ έμεναν ο Πάμπλο Πικάσο, ο Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ και ο Πιερ-Ογκίστ Ρενουάρ. Στο παρελθόν συνυπήρχαν η Τέχνη με την ακολασία, το διάσημο Moulin Rouge (Κόκκινος Μύλος) αλλά και το Le Chat Noir ήταν τα πιο «κακόφημα» μέρη στην πόλη.
Στην κορυφή του λόφου δεσπόζει η Sacre Coeur και από εκεί αγναντεύεις όλο το Παρίσι. Αν έχεις λίγη τύχη και υπομονή, ένας από τους πολλούς φιλόδοξους ζωγράφους θα σου φτιάξει το πορτρέτο σου, για να θυμάσαι πάντα αυτήν την πόλη.
Αν η πόλη ήταν ταινία , θα ήταν φυσικά το Μεσάνυχτα στο Παρίσι του Γούντι Αλεν. To Παρίσι το πρωί είναι όμορφο, το απόγευμα γοητευτικό, το βράδυ μαγικό! Αν το Παρίσι ήταν πίνακας ζωγραφικής, θα ήταν το έργο του Ιμπρεσιονιστή Georges –Pierre Seurat ,ένα Κυριακάτικο απόγευμα στο νησί Grande Jatte .
Αν ήταν τραγούδι θα ήταν το I Love Paris: «(…) in the springtime, in the fall, in the winter when it drizzles, in the summer when it sizzles, I love Paris every moment». Γιατί το Παρίσι σε ταξιδεύει στην ιστορία, σε ξεναγεί στην τέχνη, σε αποπλανεί τα μεσάνυχτα. Το Παρίσι είναι απλά τρόπος ζωής
